مجموعه اشعار غبار حزن | «نیل‌آی» کاربر انجمن بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

اقبال خوش معاشقه کرده با حزینِ روزگار
اقبال خوش گر بیاید می‌سازد تو را آموزگار
اقبال بد گر بیاید، چون قاضی ماهیتی‌ست‌
مستمند آدمی را چو هرماس می‌کند غبار

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

گر دیده‌ام که گویم غبار حزن روژیار
ندیده و نشنیده‌ای حلف آن غبار
بس کشیده‌ام بر بومِ غبار، سنجه
دل شده رنجیده از بوم بر و ژویار

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

بس که اقبال خوش بار سفر بسته‌
بس که جامه‌دان از حزن تو آهسته؛
شده است دل چونان دلبسته ز اقبال
بسی اقبال خوش همچو پروانه‌شده دلبسته

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

پروانگی:
بال پرواز خواهم، برای مطار حزن نیست
بال پروازی چو پر نیست که شود هست
گویند که گر شود، بال و پری نمانده ز تو
از هستی روزگار گویند که چو آتشی‌ست

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

خواهم که شوم پروانه‌ای از ارجمند تبار
گویم غزلی بر بال و پرِ ارجمندِ غبار
خواهانِ شکرخند و ل*ب گشوده از حزن
ارجمندی شوم از تبار و غبارِ پروانگی تو یار

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

پروانه چو باشم مبحوس توام
گر پیله‌ باشم در ره تیرگی، دلتنگ توام
عاشق بودنم را جای دلنوازی‌ات
چشم به چشم شدنم با تو، جای دلتنگی‌ام

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

غبار فراموشی:
خود بینی آمد و ربود خاک سهل انگاری را
پاره‌ای ابر، آن پهنای‌ خشک‌ بی‌مهر را؛
طوفانی کرد و درهم شد خاک و آب
خاک مرده، نگاهم را کرد حیران کرد بدین را

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

هر چه نواختم نشد آن ذهن یاد‌آور تو
گرمایش عشق شد پیله‌ی فراموشیِ بی‌تو
نالیدم از بی‌وفایی خاطرم، خندید و هیچ مگفت
چنان گلی خاردار را یافتم که بود آن گل مال تو

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دلجویی کردم و زهرش را شکافتم
زهر را به پناه از عشق نوشیدم و گفتم؛
ای یار بی‌جان، سوگند که بویده‌ام تو را
سوگند که غبار فراموشی‌ات را نواختم

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

آتش بر سر غبار عشقت را بر بوم کشیدم
قطعه‌ای فراموشی، چو ستاره کنارش خطا‌طی کردم
زهرت را همچو شرابی فراموشی به خورد دل‌داده‌ام
و رنگی از جوهر سیاه رنگ به رویت پاشیدم