سبک معماری بومی

["Mahi"]

معماری بومی را می توان، نوعی ساختار محلی یا منطقه ای تعریف کرد که برای بنای آن از مصالح و منابع سنتی منطقه ای استفاده می گردد. در نتیجه ، این معماری ارتباط نزدیکی با بافت خود دارد و از ویژگی های خاص جغرافیایی و جنبه های فرهنگی محیط پیرامون خود تاثیر می پذیرد. به همین دلیل ، این ساختمان ها منحصر به مکان های مختلف در جهان بوده و حتی به ابزاری برای تأیید هویت آن منطقه، تبدیل می شوند.

 

["Mahi"]

با توجه به چنین ویژگی های منحصر به فردی ، ممکن است تعریف معماری بومی تا حدودی مبهم باشد. پاول الیور در کتاب خود به نام “ساخته شده برای پاسخگویی به نیازها: مسائل فرهنگی در معماری بومی (2006) ، بخشی از پروژه ای با عنوان دائرالمعارف معماری بومی جهان “، درباره لزوم تعریف دقیق تر این اصطلاح می نویسد. تحقیقات وی منجر به تعریف معماری بومی به عنوان معماری شده است که خانه های مردم و سایر ساخت و سازها را که مربوط به محیط و منابع مربوط به آن ها بوده و معمولاً توسط صاحبان یا جامعه ، با استفاده از تکنیک های سنتی ساخته شده است را شامل می شود. این تعریف برای تأمین نیازهای خاص ، جای دادن ارزش ها ، اقتصاد و سبک زندگی یک فرهنگ خاص بیان می شود.

 

["Mahi"]

به دنبال این تعریف ، Rubenilson Brazão Teixeira (2017) دو ویژگی عمده مرتبط با معماری بومی را جدا می کند : سنت و زمینه سازی. وی اظهار داشت که هر معماری بومی، سنتی است به این معنا که از گروه های قومی خاصی نشات گرفته و نتیجه ی یک روند طولانی در طول زمان است که همیشه بر اساس اشکال آشنایی است که توسط نسل های قبلی ایجاد شده است. علاوه بر این ، همانطور که قبلاً ذکر شد ، معماری بومی نیز از شرایط محلی تاثیر می پذیرد ، و حساسیت زیادی نسبت به بافت جغرافیایی محیط اطراف ، از جمله آب و هوا ، پوشش گیاهی و توپوگرافی دارد.

 

["Mahi"]

به ویژه به دلیل مورد اخیر ، معماری بومی در بسیاری از شیوه های معماری معاصر مورد توجه قرار گرفته و بازنگری شده و در جامعه امروز نقش مهمی را ایفا می کند ، زیرا این ساختمان ها ویژگی های زیست اقلیمی بسیار خوبی داشته و ثابت می کنند که نمونه های واقعی پایداری معماری هستند. به همین دلیل ، رویکردهای معماری باستان در پروژه هایی مورد بررسی و تکرار قرار می گیرند که برای مثال حداکثر بهره وری انرژی را با سر و نویزهای غیرفعال و کنترل حرارتی با کاهش انتشار CO2 و آسیب به محیط زیست هدف گیرند.

 

["Mahi"]

یکی از محققان اصلی در زمینه معماری بومی در برزیل ، معمار Lucio Costa ، در اواخر قرن 20 ، بود که تاریخ معماری برزیل را با منابع از سراسر کشور ، مانند خانه های بومی معروف برزیل، ساخت و سازها بر روی تخته های چوبی ، زمین کوبیده شده از دوره استعمار ، و غیره معرفی کرد. این ساختارها تقریباً به طور غریزی ظهور می کنند ، اما تکنیک ها با گذشت زمان پیشرفت کرده و اکنون نیز بسیار پیچیده و پیشرفته هستند.

 

["Mahi"]

فراتر از پایداری ،امروزه معماری بومی مسئله اساسی دیگری را روشن می کند. این معماری نشان دهنده هویت فرهنگی یک قوم خاص بوده و به ابزاری برای تقویت پیوند بین جمعیت و موقعیت جغرافیایی آن تبدیل شده است و باعث ایجاد تعلق خاطر به فضایی می شود که در آن زندگی می کنند. این پیوند امروزه آنقدر مهم است که به نظر می رسد گرایش به جدا شدن فرد (انزوا) در نتیجه تحولات مداوم سیستم های فرهنگی است

 

["Mahi"]

این موضوع را می توان در مصاحبه با دفتر معماری آنگولا Grupo BANGA مشاهده کرد ، جایی که معماران ادعا می کنند که استفاده از مواد بومی ، ارزان و در دسترس ، ارتباط نزدیکتر با هویت معماری را فراهم می کند و در عین حال ، گنجاندن ، شناسایی و مشارکت جامعه به ما کمک می کند تا معماری بومی را به عنوان معماری تعریف کنیم که به محدودیت های فیزیکی و تکنولوژیکی بافت خود احترام گذاشته و با آن ها سازگار است ، که به عنوان دست آورد اصلی محیط ، مردم و تاریخ آن مطرح شده می شود.