در حال تایپ رمان در حصار سایه |پگاه.ر _کاربر انجمن بوکینو

[pegah.r8]

*به نام قلم*

نام رمان:در حصار سایه
ژانر:عاشقانه-مافیایی
نویسنده:پگاه.ر
ناظر: @ریحانه زنگنه

خلاصه:
سروش، مامور پلیس با تجربه و متعهد، در عملیات دستگیری یک باند قاچاق اسلحه منجر به قتل یکی از اعضای آن میشود .اما این ماموریت به قیمت سنگینی تمام می‌شود؛ آتش انتقام این باند دامان او را می‌گیرد و زندگی‌اش به شدت در خطر می‌افتد. در این شرایط بحرانی، نفس، دختر عموی سروش، همبازی و عشق دوران کودکی‌اش برای نجات او ناچار به اتخاذ تصمیمی دشوار و سرنوشت‌ساز می‌شود. تصمیمی که نه تنها زندگی سروش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه عواقب آن بر زندگی نفس نیز سایه می‌اندازد.

مقدمه:
نجاتم بده، آفتاب من!
که پیشاپیشم راه می روی
و تقدیر مرا می پاشی
دستم را بگیر
تا چون سایه، کنارت
لنگان لنگان
به خانهء اولم بر گردم.

شمس_لنگرودی

 

[mahban]

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌
​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

‌برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌
​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:​

---

◇| درخواست - جلد آثار | تالار طراحی |◇​

---

برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌
​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌
​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌
​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.​

---

◇|تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]
​

 

[pegah.r8]

پارت۱

لاک صورتی رنگم را روی آخرین ناخنم می‌زنم و مدام دستانم را فوت می‌کنم تا سریع‌تر خشک شوند.
برای آخرین مرور،جزوه ام را باز می‌کنم و
در همین حین، صدای اعلان گوشی‌ام توجهم را جلب می‌کند و سریع آن را از روی میز بر‌می‌دارم. نغمه است که درباره‌ی امتحان سوالی می‌پرسد و جواب را برایش تایپ می‌کنم اما با دیدن پیامک سروش، دستم از حرکت می‌ایستد. روی آن ضربه می‌زنم و با دیدن متن پیامش در پاسخ به سوالم که چه زمانی مرخصی می‌گیرد، اخم‌هایم در هم می‌رود:

《 هنوز که ماموریتم تموم نشده فلفل خانوم! فعلاً مرخصی نمی‌دن! 》

با صورتی آویزان برایش تایپ می‌کنم و دکمه‌ی ارسال را می‌زنم:

《 ما دلمون برات تنگ شده‌ها! 》

دو تیک کنار پیامم آبی می‌شود و لحظه‌ای بعد، تایپ می‌کند:

《 ما یعنی کی؟! 》

لبخندی روی لبانم شکل می‌گیرد؛ می‌توانستم چهره‌ی شیطنت‌آمیزش را تصور کنم.

《 مامان، بابا،... 》

با تعجب به آیکون سبز رنگ کنار نامش که خاموش شده بود نگاه می‌کنم. مدتی منتظر می‌مانم تا دوباره آنلاین شود، اما ناامید صفحه‌ی گوشی را قفل می‌کنم و به ساعت که نیمه‌شب را نشان می‌داد نگاهی می‌اندازم. به سمت تختم که کنار پنجره قرار دارد می‌روم و زیر پتو می‌خزم. بوی گل‌ها از باغچه‌ی حیاط به مشام می‌رسند و چشمانم آرام گرم می‌شوند که با بلند شدن صدای گوشی از جا می‌پرم و سریع وارد صفحه‌ی چت می‌شوم.

با دیدن پیامش، ضربان قلبم بالا می‌رود:

《 فقط عمو و زن عمو؟ پس فلفل خانوم چی؟ 》

فرز و با دلخوری تایپ می‌کنم:

《 فلفل خانوم قهره! 》

منتظر جوابش نمی‌مانم و چشمانم که برای خواب التماس می‌کنند، بسته می‌شوند.

***
در محوطه‌ی سرسبز دانشگاه چشم می‌گردانم و سعی می‌کنم به روی کیوان که کمی دورتر از ما در کنار دوستانش نشسته است و نگاهش را از من بر نمیدارد اخم نکنم.
دستم را دور لیوان کاغذی نسکافه‌ام می‌کشم و رو به نغمه همان جمله‌ی چندلحظه‌ی پیش را تکرار می‌کنم:

- نغمه اذیت نکن برو جزوه رو بگیر ازش دیگه!

برای بار هزارم التماسش می‌کنم که برود و آن جزوه‌ی لعنتی را از کیوان بگیرد. کیوان؛ یکی از همان همکلاسی های سمج و چندش،اما درس خوان!
خودم را برای ننوشتن جزوه لعنت می‌فرستم و دوباره مظلومانه نگاهش می‌کنم.
بی توجه به من بیشتر سرش را در گوشی‌اش فرو می‌برد و انگشتانش سریع روی کیبورد گوشی می‌لغزند.
از بی‌خیالی‌اش برای امتحان فردا حرصم می‌گیرد و شاکی گوشی را از دستش می‌قاپم و صدای جیغش بلند می‌شود.

- بابا خب اون روی تو کراشه! بعد من برم ازش جزوه بگیرم؟!

ابرو بالا می‌اندازم و گوشی‌اش را پشتم پنهان می‌کنم.

- ازش خوشم میومد که به تو نمی گفتم عقل کل!

پوف کلافه‌ای می‌کشد و موهای بیرون زده از مقنعه‌اش را به داخل می‌فرستد.

- به من نمیده مطمئن باش!


دستم را دور گردنش می‌اندازم و لپش را می‌کشم که صدای اعتراضش بالا می‌رود.

- میده... فقط یکم باید با اون چشمای آبیت دلبری کنی!

برخلاف میل باطنی‌اش با مکث از جایش بلند می‌شود و بند کوله‌اش را روی شانه‌اش جا به جا می‌کند.

- کاش خدا من و تو رو دمپایی کنه که هردفعه قول میدیم از اول ترم جزوه بنویسیم ولی دوباره همون آش‌و همون کاسه!

لبانم را برای کنترل خنده‌ام محکم روی هم فشار می‌دهم و بی هوا مشتی به بازویش می‌زنم.

- بترکی نغمه! اگه دعات بگیره و دمپایی دستشویی بشیم چی؟!

ادایم را در می آورد و از حرص خوردنش بلند می‌خندم که توجه چند دختر و پسر به ما جلب می‌شود.
نغمه چشم غره‌ای می‌رود و حین کج کردن راهش به سمتی که کیوان و دوستانش نشسته‌اند زیر ل*ب زمزمه می‌کند:

- دلقک!

 

[pegah.r8]

با نگاهم نغمه را دنبال می‌کنم که با نزدیک شدن به آن‌ها،کیوان از جایش بلند می‌شود.
سعی می‌کنم مکالماتشان را حدس بزنم اما با چرخیدن نگاه کیوان به سمتم،سریع چشم می‌دزدم و خودم را با گوشی مشغول نشان می‌دهم.
سعی می‌کنم زیر چشمی دوباره نگاهی بیندازم و کیوان جزوه‌اش که جلد قهوه‌ای رنگی دارد را در دستانش جا به می‌کند.
ناامید از فهمیدن کلمه‌ای از حرف هایشان،رمز گوشی‌ام را می‌زنم و آخرین بازدید سروش که حوالی صبح را نشان می‌دهد چک می‌کنم.
مدتی بعد نغمه را درحالی که جزوه‌ی کیوان در دستانش قرار دارد و با لبخند گشادش به سمتم می آید می‌بینم.
سنگینی نگاه کیوان را روی خودم حس می‌کنم و سعی می‌کنم ذوقم را پنهان کنم.

- آخ قربونت بشم چشم تیله‌ای زرنگم!

سکوت می‌کند و سرش را تصنعی میخارد که با شک نگاهش می‌کنم.

- نگو که یه گندی زدی!

با من و من چشم می‌دزدد.

- خ..خب عاشق چشم و ابروم نبود که به همین راحتی جزوشو بده!

آب دهانم را تصنعی صدا دار قورت می‌دهم و دستانم را روی بازوهایش می‌گذارم.

- بگو من طاقتشو دارم!

خنده‌ام را کنترل می‌کنم اما لحظه ای بعد لبخند از لبانم پر می‌کشد.

- متاسفانه یه دیت کافه باید با این شازده بری!

ناباور پلک می‌زنم و نگاهم از پشت نغمه به کیوان می‌افتد که مشغول صحبت با دوستانش است.
اخمی می‌کنم و بی توجه به اعتراضش دستش را می‌کشم و به دنبالم به سمت دانشکده می‌برم.
وقتی مطمئن شدم که کامل از دیدرس آنها دور شده‌ایم کنار یکی از کلاس ها توقف می‌کنم و رو به او می‌توپم.

- چیکار کردی نغمه!

با بی‌خیالی دست در کیفش می‌کند و جعبه‌ی آدامسش را بیرون می‌کشد و یکی از آنها را در دهانش می‌گذارد و با حوصله میجود.
با چشمان گرد حرکاتش را دنبال می‌کنم که بالاخره به حرف می‌آید.

- زهرمار دیگه! انگار بیچاره بهت پیشنهاد بی شرمانه داده که اینجوری میکنی!
فوقش نمیری و می‌پیچونی دیگه!

عاقل اندرسفیه نگاهش می‌کنم که می‌خندد.

- اره،اصلا هم فرداش تو دانشگاه نمی‌بینمش!
وای نغمه دوست دارم خفت کنم!

ریز ریز می‌خندد و جعبه‌ی آدامس را جلویم تکان می‌دهد.

- غصه نخور،آدامس بخور!
تقصیر خودته دیگه گفتم من این کاره نیستم!

- من شکر خوردم!

و بعد دوباره حین کشیدن دستش زیرلب با حرص زمزمه می‌کنم:

کلاس محرابی رو بی‌خیال میشیم میریم خونه!

***

فرمان را می‌چرخانم و حین زدن راهنما نیم نگاهی به نغمه می اندازم.

- نغمه عزیزم اطلاع داری که گوشی ی وسیله‌ی شخصیه دیگه؟

با لجبازی بیشتر در گوشی‌ام فضولی‌ می‌کند و هر بار یکی از عکس های گالری‌ام را مسخره می‌کند و می‌خندد.
بعد به یکی از عکس های سروش می‌رسد و انگار که تازه چیزی یادش آمده باشد با نیش شل رو به من می‌کند:

- راستی سروش کی میاد پس؟ نمیگه از دوریش داری دق می‌کنی؟!

و بعد بلند می‌خندد که پوکر‌ وار نگاهش می‌کنم.

- اولا رو آب بخندی بچه!
دوما صد دفعه گفتم بین من و سروش چیزی نیست، نمکدون!

ابرو بالا می‌اندازد و زیر ل*ب می‌‌گوید:

- تو که راست میگی!

و بعد بی توجه به حرص خوردن هایم گوشی ‌ام را به سمتم می‌گیرد و همراه با درآوردن ادایش آن را از دستش می‌کشم.

- چته وحشی مگه خوردمش گوشیت‌و!
داشتم شماره‌ی کیوان جون‌و سیو می‌کردم برات!

و بعد ریز ریز می‌خندد که چشم گرد می‌کنم.

- شماره‌ی اون مارمولک‌و میخوام چیکار آخه!

لبخند شرورانه می‌زند و با دستانش شکل قلب درست می‌کند.

- که شبا باهم لاو بترکونین !
البته اگه رقیب عشقیش 《سروش خان》 اجازه بده!

با اینکه هربار سعی می‌کردم او را متقاعد کنم که من به سروش حسی ندارم و بین من و او چیزی به جز یک را*ب*طه‌ی پسر عمو و دختر عمو نیست فایده ای نداشت و حرف هایش دلم را بی قرار میکرد! با خود می‌گفتم نکند حق با او باشد من دلم این وسط بی معرفتی کرده و لرزیده باشد.
آن هم برای همبازیِ بچگی‌ام،پسر عمویم 《سروش آذرمنش》 !

همانطور که در سکوت به خیابان و ماشین هایی که رد می‌شوند زل زده‌ام،بشکنی رو به روی صورتم می‌زند و سوت زنان دوباره شیطنت می‌کند.

- اوه خانوم رفت تو فاز عاشقی!

پشت چشمی نازک می‌کنم و نیشخند می‌زنم.

- داری وسوسم میکنی همینجا پیادت کنم و بقیه راه رو با پاهای مبارکت بری!

حالت ترس به چشمانش می‌دهد و دستش را به حالت کشیدن زیپ روی لبانش می‌کشد و بقیه‌ی راه را از سکوتش لذت می‌برم.
جلوی درب ‌خانه‌شان توقف می‌کنم که حین پیاده شدن دستش را به حالت خداحافظی چندبار تکان می‌دهد و مظلومانه نگاه می‌کند.
می‌خندم و به بیرون هلش می‌دهم که جیغ خفیفی می‌کشد و بیرون می‌رود.

- خیلی بیشعوری نفس!

دنده‌ را جا به جا می‌کنم و بی خیال ل*ب می‌زنم.

- اختیار داری عزیزم بیشعوری از خودتونه!

پایم را روی پدال فشار می‌دهم و صدای خنده‌اش را پشت سر می‌گذارم.
از آینه به او نگاه می‌کنم که آرام به سمت خانه‌شان می‌رود.