در حال تایپ رمان آوای طغیانگر | اثر امیر‌احمد _ کاربر انجمن بوکینو

[امیراحمد]

***
با نزدیک شدنم به بدنه‌یِ تنومند درختی که باید از آن بالا می‌رفتم سر جایم ایستادم و شاخه‌های تکیده، بلند و خشکش را بررسی کردم.
خزه‌ها سراسرِ بدنش را تسخیر کرده بودند و زخم‌های قدیمی شبیه به کشیده شدنِ تیغه‌یِ تبر یا شمشیری برنده در جای‌جایِ آن جا خوش کرده بود.
الف پیر با چوبدستی‌ِ بلندش به درخت بلوطی که مقابلم بود اشاره کرد و با لحنی جدی که آمیخته به تمسخر بود خطاب به من گفت:
- خب، دختر چوب‌پنبه‌ای، بذار ببینیم چقدر ریشه‌ داری! اگه بتونی از این درخت بری بالا اون‌وقت شاید به تعدادی از سوالاتت سر زمان مناسب پاسخ بدم اما اگه خلافش پیش بیاد... بپا پیش نیاد. با شماره سه شروع می‌کنیم، آماده‌ای؟
با اعتمادبه‌نفس بالایی گفتم:
- آره. نگران نباش من... .
ناگهان بلند سرم فریاد زد:
- سه!
به محض شنیدن حرفش لحظه‌ای کوتاه شوکه شدم، سپس دست‌پاچه و دوان‌دوان به سمت درخت مقابلم دویدم و با پرشی کوتاه روی تنه‌یِ سفت و چوبی‌‌اش فرود آمدم و ناله‌کنان سعی کردم از آن بالا بروم.
ناگهان در حین بالا رفتن دست‌هایم به شاخه‌ها چسبید و وَرپ... .
مستقیم به پشت روی زمین افتادم و دوباره آسمانِ بارانی مقابل چشمانم قرار گرفت.
هم‌زمان با زمین خوردنم الف پیر آهی کشید و گفت:
- اگه می‌خوایی از راهِ زمین افتادن بالا بری باید بگم که واقعاً استادِ این کار هستی! زود‌باش! دوباره!
نفس‌زنان به سمتی چرخیدم و از روی زمین تلو‌خوران بلند شدم، سپس در حالی که زیر ل*ب قُر می‌زدم با پرشی کوتاه به تنه درخت چسبیدم و سعی کردم از آن بالا بروم.
دست‌هایم به تنهٔ زبر درخت می‌چسبید و پوست چوبی‌ام از فشارِ شدید ترک بر‌می‌داشت.
ناگهان در حین تقلا‌ کردن برای ادامه‌یِ مسیر پاهایم لغزید و در حالی که مستقیماً روی توده‌ای از خارها فرود آمده بودم نعره بلند و تندی سر دادم.
هم‌زمان با این اتفاق سریع از جایم برخاستم، خار‌ها را به کمک انگشتانِ دستم بیرون کشیدم و نگاه تندی به درخت مقابلم انداختم.
الف پیر بی‌توجه به اتفاقِ دردناکی که برایم افتاده بود تِر‌تِر‌کنان خندید و گفت:
- آفرین! تلاشت واسه‌یِ شروع بد نیست.
خنده‌اش را قطع کرد و با جدیت گفت:
- دوباره!
دندان‌قروچه‌ای رفتم و با پرشی کوتاه دوباره به تنه درخت چسبیدم تا از آن بالا بروم.
تا نیمه بالا رفتم و با بیرون دادن نفسم مسیرِ دشوارم را ادامه دادم اما باز هم از بد‌اقبالی که داشتم در حین بالا رفتن شاخه‌ای پوسیده زیر پایم شکست و مرا به پایین پرتاب کرد.
با صدای خَرّاشِ ناخوشایندی، پنجه‌هایم روی پوست درخت کشیده شد، سپس محکم زمین خوردم و سینه‌خیز به گوشه‌ای افتادم. لباس مشکی‌رنگم که آن را تمیز کرده بودم مثل دیروز گِل‌آلود و کثیف شد و بویِ خاکِ مرطوب در دماغم پیچید.
الف پیر با نوکِ چوبدستی‌اش به زمین کوبید و با لحن تمسخر‌آمیز و خشنی گفت:
- انگار درخت‌ها هم از دستت شاکین شاهدختِ بی‌ریشه! می‌خوای تا فردا مدام ازشون کتک بخوری یا اون‌ها رو تسلیمِ قدرتت کنی؟!
گِل و خاک را از داخل زبانِ جارو‌شکلم به بیرون تف کردم و با در هم کشیدن اخم‌هایم نعره‌زنان از زمین بلند شدم.
سپس خودم را به تنه‌یِ درخت نزدیک کردم و ریشه‌هایِ تیغ‌مانندم را خشمگینانه دور شاخه‌ها پیچاندم. سپس دوان‌دوان پرش کوتاهی برداشتم و با چسبیدنم به بدنه‌یِ سختِ درخت نفس‌زنان خودم را بالا کشیدم و به جلو پیش رفتم.
ناگهان با رسیدنم به میانه‌یِ راه سنجاب‌های خشمگین را دیدم که بالای شاخه‌های بلند جمع شدند و وحشیانه شروع به پرتاب بلوط به طرفم کردند! آن‌ها دیگر از کجا آمدند؟! چرا... .
ناگهان یکی از بلوط‌ها در حالی که چشمانم از شدت تعجب و ناباوری داشت از حدقه بیرون می‌آمد مستقیماً به پیشانی‌ام برخورد کرد، تعادلم را از من گرفت و مرا بر خلاف میلم پایین انداخت.
الف پیر دوباره آهی کشید و گفت:
- حیف شد، فقط چند قدم مونده بود، اما چه میشه کرد؟ انگار حیوونا هم بهت رحمی ندارن و از موفقیتت بی‌زارن ولی... مسئله‌یِ مهم‌تر اینجاست که تنها کسی که ممکنه در ظاهر دلسوزت باشه من هستم و منم امروز در این زمینه زیاد تمایلی ندارم که فعال باشم!

خشمی وصف‌ناپذیر بدنم را به آتش کشید و نعره‌یِ بلندی از دهانم خارج شد. از جایم نیم‌خیز شدم و نگاهِ خشم‌آلودی به او انداختم.
الف پیر بی‌توجه به عصبانیتم گفت:
- می‌خوایی مثل احمق‌ها بهم زل بزنی یا این درخت و سنجاب‌های گستاخش رو به زانو دربیاری؟! اگه گزینه‌یِ دوم تویِ سرته پس بهت می‌گم... دوباره!
***
به کمک ضرباتِ ریشه‌های تیغ‌مانندم تعدادی از سنجاب‌ها را وادار به فرار یا عقب‌نشینی کردم و پس از بار‌ها سقوطِ پی‌در‌پی بالاخره به چند‌ قدمی‌ِ انتهایِ درخت و قله‌یِ آن رسیدم.
فقط چند قدم دیگر باقی‌ مانده‌ بود و زیر ل*ب دعا می‌کردم به مقصد برسم تا... . به ناگاه بادِ تندی شاخه‌های درخت را لرزاند، سپس مرا مثل برگ پاییزی با قدرت به پایین پرتاب کرد.
درد شدیدی همراه با صدایِ ترق‌تُرقِ چوب در بدنم ایجاد شد و وادارم کرد بی‌حرکت برای لحظاتی کوتاه سر‌جایم بمانم تا زخم‌های بدنم ترمیم شوند.
در حین این کار نفسم در سینه حبس شده بود و از شدت درد نمی‌توانستم به خوبی اعضایِ چوبیِ بدنم را تکان بدهم.
پس از مدتی کوتاه با ترمیم شدن زخم‌ها و شکستگی‌های بدنم نیم‌خیز شدم، کلاه مشکی‌رنگم را که کنارِ دستم افتاده بود تکاندم و روی سرم گذاشتم و ناله‌کنان نگاه تندی به درختِ مقابلم انداختم. از آن چیزی که فکرش را می‌کردم این تمرین سخت‌تر به نظر می‌رسید و شاید هفته‌ها و ماه‌ها طول می‌کشید تا از پسِ آن بربیایم‌.
الف پیر چند قدم به من نزدیک شد و در حالی که دست‌هایش را به دورِ کمرش زده بود با لحنِ نیش‌دارش گفت:
- اگه می‌خواستی پرواز کنی بهتر بود به جای این همه زمین خوردن بال در می‌آوردی!
طعنه‌زنان گفتم:
- ممنون، توصیه‌یِ آزار‌دهنده‌یِ دیگه‌ای نداری استادِ روحیه‌بخش؟
بی‌توجه به طعنه‌ام مدتی سکوت کرد، سپس وقتی پی برد زخم‌های بدنم ترمیم شده با جدیت فریاد زد:
- به جای شیرین‌زبونی کارت رو ادامه بده!
صدایش را با لحن دستوری بلند‌تر کرد:
- دوباره!
از جایم تلو‌خوران برخاستم و زیر ل*ب قر زدم:
- خدایا! این عذاب کی تموم می‌شه؟!
الف پیر به طعنه گفت:
- وقتی تموم می‌شه که کمتر از این درخت کتک بخوری! حالا بلند شو و ادامه بده!
***
پس از هفت یا هشت بار سقوط به هر زحمتی بود خودم را بالا کشیدم و به مسیر ادامه دادم.
در میانِ نفس‌هایم نگاهی به مسیرِ باقی‌مانده انداختم و ناله‌کنان از تنه درخت بالا رفتم.
تنها چند قدم دیگر به انتهای درخت باقی مانده بود و اگر می‌توانستم خودم را به انتهای آن برسانم همه‌چیز تمام می‌شد و نفس راحتی می‌کشیدَ... .
ناگهان درست وقتی فکر کردم موفق می‌شوم سایهٔ خودم روی تنهٔ درخت تکان خورد.
وقتی نگاهم به سایه افتاد چیزی شبیه به آرخنیا را دیدم و نفرتی عمیق در ذهنم جان گرفت.
نفرتی که تمرکزم را به هم زد و باعث شد وحشت‌زده خودم را رها و به پایین سقوط کنم.
به محض این اتفاق برای لحظه‌ای کوتاه هِق‌هِق عمیقی سر دادم و در حالی که بغضی شدید گلویم را خفه می‌کرد و غم مرگ خواهرم ذهنم را می‌سوزاند قطراتِ اشک‌ از چشمانم به پایین جاری شد اما بغض و هِق‌هِق‌هایم زیاد دوامی نیاورد و مثل همیشه خشم و نفرت جایش را از آنِ خود کرد‌.
بی‌توجه به این اتفاق نزدیک به الف پیر و در حالی که سینه‌خیز زمین افتاده بودم با بدنی رنجور و لرزان از خشمی فوران کرده نیم‌خیز شدم و نگاهی به او انداختم.
الف پیر بالای سرم ایستاد و در حالی که سایه‌اش چون کفنِ سیاهی روی من افتاده بود طوری که انگار متوجه دلیلِ سقوطم شده باشد با لحنِ آرامی گفت:
- فکر کنم این تمرین فیلاً برات کافی باشه چون امروز یه درخت مرده مثل اون سگ تونست شکستت بده... اما دفعات بعد شاید بتونه ازت شکست بخوره! حالا بلند شو و اگه می‌خوایی از تمرین بعدیت جا نمونی همراهم بیا.
در حالی که شکستگی‌های جزئی، زخم‌ها و ترک‌هایی که در اثر سقوط بر روی دست و پا‌هایم ایجاد شده بودند به آرامی ترمیم می‌شدند کِشان‌کِشان به جلو خزیدم و با بلند شدنم از زمین در حالی که تلو‌‌تلو می‌خوردم سعی کردم بی‌توجه به دردِ دست و پا‌هایم او را دنبال کنم.
الف پیر با صدای تمسخر‌آمیزش گفت:
- تمرین بعدیت بسیار مهمِ، امیدوارم بتونی به خوبی از پسش بربیایی.