دیالوگ برتر دیالوگ برتر رمان

[سادات.82]

به گفته‌ی پارسیان باستان در بند‌بند وجودت جادو نهفته است؛ در تاروپود سلول‌هایت جادوست که به پرواز در می‌آید. اما چرا هرگز آن را باور نکرده‌ای؟ چرا باور نمی‌کنی که جادو وجود دارد؟ که او روح دارد؟ با چشم خویش دیدم که بر روی یک ظرف باستانی نوشته بود: (به سرزمین جادو خوش آمدید. مردم پارسه با جادو متولد می‌شوند؛ همه‌چیز اینجا مطلق زیباست، پاکی همه‌جا را فراگرفته است و زندگی بی‌نهایت جریان دارد. به امید روزی که پارسه جاودان ماند.) آه که اگر واقعی باشد... .

جادوی کهن

 

[نیهان]

- درد داره.
- چی؟
- وقتی ساعت‌ها می‌شینی و به احساس‌هایی که هیچ‌وقت قرار نیست ابراز کنی فکر می‌کنی... درد داره!
- داراب وقتی تو درد می‌کشی خیلی می‌ترسم؛ یه چیزی بگو ترسم از آینده بریزه.
- می‌میرم برات!
- این‌طوری که بیشتر می‌ترسم... تو همیشه باید باشی، حتی اگه من نباشم.

پارت آینده
رمان دلدارکُش

 

[سون آی]

- به چی فکر می‌کنی؟!
جوابش شد همان «هیچی» همیشگی، ولی این‌بار غم‌بارتر از دیروز و خسته‌‌تر از امروز.
به نیم‌رخش نگاه کوتاهی می‌اندازد و حینی که به تیرگی و سکوت شب دل می‌داد، زمزمه‌‌ی آرامش در هیاهو و گرفتگی آسمان و تراود بارانش خوش می‌نشیند، شاید هم به دلِ هرسام این‌‌چنین می‌شد، وگرنه که آسمان دلش بارانی‌تر از آسمانِ حالایش نبود.
- نمی‌شه گذشته رو نابود کرد، نمی‌شه تغییرش داد، حتی نمیشه بهش برگشت و پله‌پله از نوع ساختش ولی میشه... .
کف دستش را با آرامش به چانه‌ی استخوانی‌ هرسام می‌چسباند و حینی که با انگشت شصت تهِ ریشش را نوازش می‌داد، ادامه می‌دهد.
- میشه نادیده‌اش گرفت و کنار کسایی که دوسِت دارن این جاده‌ی یک‌ طرفه رو از نوع شروعش کرد!
شاید نداند دخترک اما تمام کلماتش و آن ظرافت نوازشش، همه‌ و همه عسل می‌شوند و دلِ مردانه‌ی هرسام از طعم ملس و شیرینش در سینه می‌تپد. تند‌تند، بی‌وقفه و ناآرام!
دمی نگذشت که نگاه شکسته‌اش در پی نگاه فرشته می‌دمد و چشم‌هایش با حالتی خاص تک‌تک اجزای صورت دردانه‌اش را می‌کاود. باز هم این فرشته است که دل می‌لرزاند.
- کنارِ من!
دستِ هرسام که گرفته می‌شود و با آرامش ذاتی‌اش روی شکمش قرار می‌گیرد، با لبخند نگاه گیج و حیرانش را از نظر می‌گذراند و در همان لحظه‌‌های غم و اندوه، شاید امید از این فاصله‌ زیر بارش پر باران آسمان از نوع شکوفا شود.
- کنار ما!
«پارت آینده رمان در بند ابلیس»

 

[نیهان]

- خب پس همه‌ی ما الان به یه توافقی رسیدیم؛ قبول داری پرواجان؟
- اگه اون توافق خفه شدن تو باشه بدجور باهاش موافقم!
- هوم... توافقی که میگه اگه من نمی‌تونم تو رو بُکُشم، کاری می‌کنم که روزی صد بار آرزوی مرگ کنی... .

پارت آینده
رمان دلدارکُش

 

[نیهان]

- نگاه به هارت و پورتم نکن... یه وقتایی بهت حسادت می‌کنم! این همه قدرت رو از کجا پیدا کردی؟
- ما زنیم عزیزم! گمونم قدرت خودش ما رو پیدا می‌کنه.

پارت آینده
رمان دلدارکُش

 

[سارابـهار❁]

الهاندرو باید دهانش را می‌بست وگرنه خودم مجبورش می‌کردم.
خطاب به الهاندرو می‌گویم:
- نمی‌تونیم با انسان‌ها بجنگیم، اصلاً شرافت‌مندانه نیست با حریفی که ضعیف‌تر از ماست بجنگیم.
الهاندرو که گویا آرام‌تر شده بود گفت:
- من، تو، قبیله‌هامون، همه ما قرن‌ها با گونه‌های مختلف جنگیدیم و خوب می‌دونیم که گاهی لازمه جواب جرقه رو با آتیش بدیم حتی اگه به قول تو شرافت‌مندانه نباشه.


#ال_تایلر

 

[سارابـهار❁]

خودم را به جلو کشیدم و نزدیک صورتش گفتم:
- شجاعت یعنی بترسی؛ اما بایستی. این رو هیچ‌وقت فراموش نکن کول هریسون!
با اتمام حرفم، چشمان سبزش مهربان شدند و با حسرت ل*ب زد:
- تو لایق بیشتر از این‌هایی آندریا.
پوزخندم تبدیل به نیش‌خند شد. چه می‌گفت؟! یعنی گمان می‌کرد من، اِل آندریا تایلر، عجیب‌ الخلقه‌ترین و بی‌رحم‌ترین مخلوق جهان، که همیشه درحال پلیدی پراکنی و به نابودی کشیدن همگان بوده‌ام، لایق مرگی بهتر از خاکستر شدن هستم؟

#اِل_تایلر

 

[نیهان]

- تو آدم بدی نیستی مموش خانم! تو یه آدم خوبی که اتفاقای بدی براش افتاده و یه وقتایی اتفاق بد لازمه‌ی زندگیه.
- پس آرزو می‌کنم کل اتفاقات بد دنیا هوار بشن روی سرت! خوبه؟ تازه اینجوری به چشم خودتم آدم حسابی‌ میشی.
- هوم، آدم حسابیا آخر قصه مشخص میشن؛ اول قصه که همه خوش آب و رنگن...

پارت آینده از رمان جدید👀