دلــنوشته دلنوشته کورسوی امید | " mahban " _ کاربر انجمن بوکینو

[mahban]

دلنوشته: کور سوی امید

دلنویس : @mahban

ژانر : خودیاری

مقدمه :

چه نامها که در پس خاطرات تلخ و شیرین، از یادها رفته و درد هایی که هنوز باقی‌ست.
پشت سکوت پر همهمه‌ی آدم‌ها، نجوایی تلخ، فس‌فس‌کنان خود را در سرداب اذهان می کوبد تا راهی برای افشاگری پیدا کند.
و مردابی پر تعفن در گوشه‌گوشه‌ی قلب‌ها جولان داده و جا خوش کند.

ناظر: @Narin ✿​

 

[Tavan]

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوطه‌ به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[mahban]

تو خوب می‌دانی که پادزهر همه دردها در دست توست.
سکوت، بی‌توجهی، ایمان و باور!
آن هنگام که فریادت را در گلو خفه کنی و دم نزنی، می‌دانم؛ سخت‌ترین کار جهان این است. اما اراده‌ی تو مرزهای خوشبختی را جابه‌جا خواهد کرد.
وقتی از شدت درد به خود می‌پیچی اما لبخند بر تک‌تک پیچ و خم صورتت نقش می‌اندازد و زمانی که کور سوی امید در قلبت روشن و خاموش می‌شود؛ زندگی بار دیگر راه خود را در پس ناامیدی پیدا می‌کند.

 

[mahban]

در دل، به حماقت کودکانه‌ات میخندی که چگونه در کودکی و اوج سادگی توانستند باور‌های تو را مانند گل رس، هرطور که می‌خواهند در دست‌شان شکل دهند.
مهم تر از همه این‌که؛ مسیر و اهدافت چقدر با رویایی که در سر داشتی متفاوت شد و تمام آرزو‌هایت به یکباره تبدیل به خاکستر مرده‌ای شد و تو باید آن را در انبار امید واهی ذهنت؛ چال کنی!
با ترس از این که در آینده‌ای نه چندان دور، مانند ملخ‌های صحرایی به دیواره‌ی اتاق بی‌خیالی ذهنت هجوم آورند و تو تنها و سردرگم در باتلاق نرسیدن‌ها، دست و پا بزنی.
اما آینده دور نیست.
آینده، ثانیه‌ای بعد از حال است‌.
من به تو باور دارم. تلاش کن. فریاد زنان رها شو. خود را از بند ناتوانی آزاد کن!

 

[mahban]

هنگامی که در چاله‌ی ترس‌ها می‌افتی، چنگ بزن به سنگ ها‌، خارها و هوای تاریک اطرافت.
به یاد نمی‌آوری اما روزی، در گوشه‌ی ابهام؛ برای خود ریسمانی نامرئی از شجاعت بافتی!
آن را بگیر. بلند شو و ادامه بده.
به پرتوی نور چنگ بزن. خیز بردار و بگذار هوا بار دیگر زندگی را در ریه‌ات بتازاند تا قلبت جلا یابد.

 

[mahban]

روزی می‌آید که حسرت، افتان و خیزان خود را به قفسه‌ی خاطرات می‌کشاند و بی‌صدا گوشه‌ای در خود می‌لولد.
هر بار که به یاد گذشته آهی سر دهی، به دست خود، یک خاطره را برایش طعمه ساختی و او با بدن نحیف خود، دور آن حلقه میزند. با فشاری ناگهانی، به یکباره و با لذت، شیره‌ی خاطره را از دهانت می‌مکد . و هر بار با تکرار این حادثه، فربه و فربه‌تر می‌شود تا جایی که دیگر برایت خاطره‌ای باقی نمی‌گذارد.
هرگز افسوس زمان را نداشته باش. قدر بدان و تجربه کن. لذت زندگی در زمان حال است. نه گذشته‌ای که هرگز باز نمی‌گردد.

 

[mahban]

ذهنت را کنترل کن.
نگذار دانش ناچیزت، تو را چون برده‌ای، پادشاهِ پر ادعای علم کند. سکوت کن در برابر موج تضادِ مبهمِ این اقیانوسِ پر تلاطمِ دانش؛ که بر تو می‌خیزد.
آن زمان است که تو می‌توانی بدون هیچ کوشش و تقلا، پرده دریِ جهل و خرافات را در برابر چشمانت چون نمایشی طنز؛ نظاره‌گر شوی.
به راستی که حقیقت جهان چیزی نیست جز تواضع، صبر و سکوت!

 

[mahban]

ناخودآگاه؛ درونت بتی ساختی تا پرستیده شود.
شیطان کوچکی که منشأ غرور، خودخواهی و تکبر است.
در هنگام اضطراب و ترس، چونان قمری سرخوش؛ بر لاله‌ی گوشت لانه ساخته و نجوایی بی‌شرمانه سر می‌دهد و چون اسبی سرکش و چموش، بر افکار افسار گسیخته‌ات می‌تازد تا مزرعه‌ی انسانیت را به گنداب بشریت تبدیل کند.

لانه را ویران کن و افسار را بر گردنش انداز تا رام شود و به جای عبور از تلاطم مواج، از جاده‌ی سرسبز آرزو عبورش ده.

@IL NAZ

 

[mahban]

مراقب کسانی که بذر کینه می‌پاشند باش.
همان‌هایی که خود را صاحب خانه جا می‌زنند و با کلمات آلوده به تعفن، اطراف قلب مهربان تو سیم خاردار هایی می‌کشند و تابلوی " ورود مهر ممنوع " را با میخی آهنین، سر درِ احساساتِ لطیفت می‌کوبند.
بگذار پرتوی محبت، در محراب وجودت جریان یابد.
مبادا گرمای درون، اندک اندک رو به خاموشی گراییده و ترس بر گوشه گوشه‌ی قلب مهربانت تار بتند.

@IL NAZ

 

[mahban]

به خود غره نشو.
زمین چون گویی دَوَران به گرد خود می‌چرخد تا روزی تو را به جایگاه آغازین باز گرداند.
طنین تمسخر، خود را از میان ساق پایت عبور می‌دهد تا اندک اندک، به دورت حصار کشد.
آن زمان است که تاریکی، جهان درونت را فرا می‌گیرد و کرم حسد، چون لاشه‌خوار بر جسد شیری مرده، از تو تغذیه خواهد کرد.

@Elora