دلــنوشته دلنوشته چزار | دلانا _ کاربر انجمن بوکینو

[سون آی]

عنوان: چزار
ژانر: تراژدی
نویسنده: زیبا
ناظر: @Elaheh_A
مقدمه:
می‌خندم، گویی در درون خود
چنان شوریده‌ام که در معجر شامگاهان به سان آفتابی گریزان تمام شب را پیش رفته‌ام!
به آن اشتیاقِ روزنه‌‌ی کهنه‌ا‌م قسم که غمزه‌ی فرو نشسته در بطلان وجودم را چون چوبی که نی‌شکر‌ها او را فریاد می‌زنند، پر از سیاهی در ژرفای تشنگی بیابان‌ها برای جرئی آب، درد را بهانه کردم و در برهنگی زمستان سخت فرو نشستم.
پ.ن: چزار به معنای حسرت به دل می‌باشد

 

[mahban]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوطه‌ به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽
᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[سون آی]

بر می‌خیرم.
با تن‌پوشی از خاطرات گذشته؛
قدم‌زنان از شاخه‌های سست پاییز گذر می‌کنم تا با شیفتگی نظارگر نیلوفر آبی باشم که فارغ از کرانه‌ها بر سرب‌های سیه‌روزی غمزه بنا می‌کند.
در انتظار هلهله‌های بهاران، حسرت‌ها در اندرون من انباشته می‌شوند و غبار پریشانی در دیدگانم چون شهدی عسل خوش می‌نشیند.
گویی نجوای باد در علفزارِ تفتیده در پی تالابی بود که دیرینه‌ای پیش در حسرت معشوق خود تن به ملوثِ بیابان داد.

 

[سون آی]

می‌جهم از مویه‌های سربه فلک کشیده تا در مرمرهای روشن دشت‌ها پنهان شوم.
می‌خواهم در طغیان ستارگان، فراتر از همیشه لهمه‌ی آرزو‌هایم را در دست بگیرم و در گوش باد زمزمه‌‌اشام کنم
تا در این نهر، کوره‌راهی گشاده شود و
رویاهای سرگردانم در هجوم ترانه‌‌ای زننده، به گوش افلاک برسد‌
و کوه از دل‌آرایینده‌ی واژه‌هایش بریزد و خفگی چون صخره‌ای سوخته درون دالان‌های درخشان بهار نفوذ کند.

 

[سون آی]

طنینِ خنده‌های کودکی‌ام در لمسِ نفخ‌های درمانده، به رغم نسیان ابدی سکوت کرده‌اند!
شعله را بهانه کردم تا چون تشنه‌ای درون خیمه‌ی تژگاه، هلال ماه را مجسم کنم و بیغوله‌ای از سرما بر تن آتش بی‌افزایم.
در این ضربآهنگ متوالی، افق از سیاهی عریان می‌شود تا شبق‌های سوخته چون آینه‌ای رخشان در ملامت هم گره گشایی کنند.

 

[سون آی]

مرا به هنگام تراود باران، بر کالبد سپیدار‌های خشکیده آویختند تا آخرین فغان‌های پرنده‌ی مانده در قفس برای روز‌هایی که لبخند چون ساعت شماری پر تپش بر سایه‌‌ها نور می‌افکند، خاموش شوند.
حال جسمِ خالی از سکنه‌ام را به ریسمان مرگ گره زدنند تا امید‌های واهی و ضیافتی از جنس آسودگی در پاییزی‌ترین ماه سال، غم با نفرت شعله کشد و رسوایی چون پیله‌‌ای از هم تنیده باز پینه ببندد.

 

[سون آی]

سایه‌ها که پر کشیدند، کالبد‌ها فرو ریختند.
به ناگه زخمی پابرهنه تا گلوگاهم بالا آمد، انگار که با آخرین نگاهش بخواهد تنِ رنجورش را به کویر خشک بسپارد، می‌افتد.
کوهپایه زیر پیکرش سینه خیز می‌شود تا آخرین شکوفه‌ی گیلاسش فرو نریزد و آخ از درونِ بطنی که فروغ و روشنی‌اش دیگر در تیرگی برزخ نمی‌رقصد.
سکوت از ناگفته‌ها تهی می‌ماند و دست‌ها در آستانه‌ی افتادن مجزوم می‌مانند.