دلنوشته پروانگی | تی‌ناز کاربر انجمن بوکینو

[سون آی]

طنین حریت، خوش بود اما نه برای تویی که خلاصی از پیله‌ای که به دور کالبدت، رهین محبس عام بود، خواسته‌هایت را جار می‌زد! احلام پیش رویت همانند آفاق رهاتر می‌شد وقتی که ناسور در ذره‌ذره‌ی قلبت ناشیانه درد می‌کاشت.
طنین حریت: آواز آزادی
رهین: در گرو
محبس عام: سیاه چالِ عمومی
احلام: رویا

 

[سون آی]

برای رسیدن به آرزوهایت، خندیدی!
شفق، اما برای ابریشمی نگاهت از طلوع آفتاب دل برید و بی‌باکانه پیله‌های زندگی‌ات را درهم تنید! آزادانه قدرتش را به زبانه کشید و دهان برای تحول تو باز نمود.
کرم ابریشم بودی و در پیله‌‌ای که حکمِ زندگی دوباره‌ات را داشت، صبوری کردی. حال در پاییزی‌ترین فصل سال زمانی‌ که برگ خیزان، باد آواز می‌خواند، دل به آرزوهایت سپردی!

 

[سون آی]

امید از لابه‌لای روزنه‌ای روشن، سوسو می‌زند و تو در پیله‌ات که میان برگ‌های پاییزی است، عشق را از خورشید خواهان هستی. برای رهایی دل‌دل می‌زنی! به همان هنگام که برگ‌های طلایی دست در دست نسیم پاییزی آواز می‌خوانند، نوای رهایی‌ات از دریچه‌ی بهمن به گوش می‌رسد.

 

[سون آی]

اندکی تکان می‌خوری، چشم‌هایت در تاریکی محبوس گشته است. راه را به آرامی می‌پیمایی. خسته؟ نه هرگز! احساس خلع، می‌دانم قطعا نداری. راه را بیهوده نمی‌پیمایی. گم شده‌ای و به دنبال راه چاره‌ای می‌اندیشی. دست چروکیده‌ی پرنده‌ای تو را به ادامه دادن فرا می‌خواند! آواز خورشید در مسافتی بی‌شمار، پیکر کوچکت را بویه می‌دهد.

 

[سون آی]

حال که قدم گذارده‌ای در این جهان. حال که نفس‌های باد در میان انبوه ابهاماتت راه می‌رود. حال که چشم‌های مهربار خورشید جویای احوالت شده‌ است، به دنبال اوقات هدر رفته مباش، از درون خاطرات به باد سپرده گذر کن! بگذار مسیر پیش رویت قوت بازگشته‌ی تو را به استشمام بکشاند.

 

[سون آی]

ترس همانند زنجیری، پینه‌وار تمامی راه‌های ورودی به قلبت را مهر و لاک کرده است؛ قطعا عادی است! گام‌هایت برای ایستادن و گشودنِ بال‌هایت، عاجز‌ هستند. برای آغاز پروانگی، روح لطیفت برای پریدن آماده نیست، باز هم غمی نیست. اندکی بنشین و نفس پر استیصال خود را به دست نسیم بهاران بسپار؛ کمی به خود زمان بده و بگذار راهش را بیابی!

 

[سون آی]

باز لنگ می‌زنی، اما پیکار می‌کنی. به این امید واهی بهایی نمی‌دهی. قلبت به استمرار درآمده است و با پرواز معنا پیدا می‌کند! پروانگی را با تار و پود خود مهر و موم کرده‌ای. خوب است، تا اکنون که سخت نیست! یعنی جنم می‌‌خواهد که خداراشکر تو آن را داری؛ فقط اندکی مانده است که می‌دانم آن را هم به آخر می‌رسانی.

 

[سون آی]

ثانیه‌ها از دقیقه‌ها پیشی گرفته‌اند و برای رسیدن به آن‌چه که در سر پرورانده‌ای کولاک کرده‌اند. نفس از تفسیر آن‌چه که درحال اتفاق است بند آمده و راه‌ به راه است. بال‌هایت را در زیر نور تشعشع‌آمیز خورشید به زیبایی همانند دم طاووسی نر در آسمان می‌گسترانی. افسون بندبند خالصانه‌ات برای پروانگی آماده است!

 

[سون آی]

اکنون که در آن‌ بالا، با زیبایی بی‌حد حصرت پر پرواز گشوده‌ای، چه احساسی داری؟ شنیده بودم آزادی و رهایی به بال‌ها می‌مانند؛ اکنون که در اوج هستی، می‌توانی برایم از رسیدنت شرح دهی؟ تو با رویای خود که نقشی از نماد آزادی را در بالین خود پرورش می‌دهد؛ اکنون که رسیده‌ای، می‌توانی از رسیدن برایم بگویی؟!

 

[سون آی]

می‌خواهم از پروانگی برایم بگویی، از آواز‌های زنی که شبانه‌ ل*ب‌ پنجره برای رهایی دل‌دل می‌زند. از مردی که هر شب برای رهایی از کوله‌بار‌ها و خفت‌های غم و اندوه، کار کردن را ترجیح می‌دهد. می‌خواهم از پرنده‌ای اسیر در قفس برایم بگویی؛ همان پرنده‌ای که در انتظار آزادی، بال‌بال می‌زند، همانی که در رویاهای پینه بسته‌اش در قلمرو آزادی می‌رقصد!