دلــنوشته دلنوشته "نیوار" | رها سلطانی _ کاربر انجمن بوکینو

[*RaHa._]

«روشن نمی‌شوم»
چراغ‌ها را خاموش کرده‌ام.
نه برای خواب، برای همدردی.
برای شب‌هایی که تاریکی‌شان از نبودن تو تیره‌تر است.
برای خودم، که دیگر روشنی نمی‌شناسم.
کسی که با بودنش چراغ خانه را روشن می‌کرد،
وقتی رفت، همه‌چیز را خاموش کرد.
حتی من!
خاموش شده‌ام.
با چشم‌هایی باز، با نفسی جاری، با قلبی که می‌زند،
اما روشن نیست.
و هیچ‌وقت دیگر روشن نخواهد شد... .

 

[*RaHa._]

«نیوار»
اسمش را گذاشته‌ام نیوار.
پشت‌پناهی نادیدنی، دیواری که وقتی پشتم خالی‌ست، هنوز تصورش می‌کنم.
نیوار تویی!
آن‌که پشتم بود، آن‌که اگر می‌افتادم، تکیه‌گاهم می‌شد
و حالا، منم و دیواری که دیگر نیست.
پشتم خالی‌ست،
صدایم می‌لرزد،
پایم می‌سُرد
و زمین، مدام دورتر می‌شود.
تو رفتی و من، ماندم با دیواری خیالی،
به نام نیوار... .

[پایان]
برای تو،
که پایان نبودی،
درد بی‌پایان بودی.... .