شعر🖋 اشعار سجاد سامانی

[mahban]

🫧 اشعار سجاد سامانی 🫧​

 

[mahban]

آمد به مزار من و خشنودترین بود
پس وعده‌ی دیدار که می‌گفت، همین بود ...
‌
از دشت گذر کرد خرامان و خرامان
صیاد، فراوان و فراوان به کمین بود
‌
از جانب خود راندن و بر خاک نشاندن
پاداش دعای منِ سجاده نشین بود ...
‌
زاهد، به نگاهی دل و دین باختی آخر
ای وای اگر آخر تقوای تو این بود
‌
کم سرزنشت میکنم ای دل که به هر حال
تقدیر تو در مساله عشق چنین بود ...
‌

 

[mahban]

او رفته سال‌هاست ... چه می‌خواستم چه شد
این نیز بخت ماست، چه می‌خواستم چه شد

آن بی‌وفا که لحظه‌ای از من جدا نبود
حالا ببین کجاست، چه می‌خواستم چه شد

ای کاش گفته بود که آن آخرین نگاه
پایان ماجراست، چه می‌خواستم چه شد

گویا وصال دوست که بر من حرام بود
بر دیگران رواست، چه می‌خواستم چه شد

شعر مرا شنید و پسندید و گریه کرد
اما مرا نخواست، چه می‌خواستم چه شد

آغاز سال نو، من و داغ فراق تو
عید است یا عزاست؟ چه می‌خواستم چه شد

 

[mahban]

این شب تاریک، این چشم سیاهش را نگاه!
در شب دل بردن از مردم، نگاهش را نگاه!

گیسوانش جنگجویان شب و مژگان او
نیزه‌دارانند، غوغای سپاهش را نگاه!

نیمه‌شب دل می‌ربود از من که چشمش بسته شد
پلک خسته، این رفیق نیمه‌راهش را نگاه!

آسمان دریای خون شد، ابر زیر گریه زد
حالِ دورافتادگان از روی ماهش را نگاه!

با رقیبان گفت : "آه ، از دوریش ناراحتم"
چشمک رندانۀ او بعدِ آهش را نگاه!

 

[mahban]

من آشنای کویرم، تو اهلِ بارانی
چه کرده‌ام که مرا از خودت نمی‌دانی؟

مرا نگاه! که چشم از تو بر نمی‌دارم
تو را نگاه! که از دیدنم گریزانی

من از غم تو غزل می‌سرایم و آن را
تو عاشقانه به گوشِ رقیب می‌خوانی

هزار باغِ گل از دامن تو می‌روید
به هر کجا بروی باز در گلستانی

قیاسِ یک به یکِ شهر با تو آسان نیست
که بهتر از همگان است؟ بهتر از آنی

 

[mahban]

آه اگر دوران شیرین وفا خواهد گذشت
روزهای هم‌نشینی‌های ما خواهد گذشت

بعد من تنها نخواهی ماند، اما بعد تو
بر من تنها نمی‌دانی چه‌ها خواهد گذشت …

عاشقان تازه‌ات اهل کدام آبادی‌اند؟
عطر گیسوی تو این بار از کجا خواهد گذشت؟

تاب دورافتادنم از تاب گیسوی تو نیست
کی دل آشفته از موی رها خواهد گذشت؟

ای دعای عاشقان پشت و پناهت! بازگرد
بی تو کار دوستداران از دعا خواهد گذشت ...

 

[mahban]

‌مگو پرنده در این لانه ماندنش سخت است
بمان! که مهر تو از سینه راندنش سخت است

چگونه دل نسپاری به دیگران؟ که دلت
کبوتری‌ ست که یک جا نشاندنش سخت است

چه حال و روز غریبی که قلب عاشق من
اسیر کردنش آسان، رهاندنش سخت است

زبان حال دلم را کسی نمی‌فهمد
کتبیه‌های ترک‌خورده خواندنش سخت است .

هزار نامه نوشتم بدون ختم کلام
حديث شوق به پایان رساندنش سخت است ...

 

[mahban]

چه رفته است بر این بینوا؟ نمی پرسی؟
کجاست شور و شر من؟ کجا؟ نمی پرسی ...

مگو که از غم این سالخورده باخبری
تو سالهاست که حال مرا نمی پرسی ...

چنان که حد وفای تو را شناخته ام
غریب نیست که از آشنا نمی پرسی

حکایت ستمی را که رفته بر دل من
از آن دو چشم ستمگر چرا نمی پرسی ؟

نوشتمت که هنوز اشک های من جاریست
ولی دریغ که از ماجرا نمی پرسی ...

 

[mahban]

نشست بر دل تو مهر همدمی دیگر
نشست بر دل من گرد ماتمی دیگر
‌
چه میهمان عزیزی، چراغ روشن کن!
که آمده‌ست به دیدار من غمی دیگر ...
‌
چرا زبان بگشایم؟ که دردهای بزرگ
به جز سکوت ندارند مرهمی دیگر
‌
هوای پر زدنم در حصار دنیا نیست
مرا ببر به تماشای عالمی دیگر...
‌
زمان مردنم ای بی‌وفا به بالینم
فقط بیا که نگاهت کنم کمی دیگر ‌
‌

 

[mahban]

‌
به راستی به جهان شما چه افزودم؟
چه فرق داشت در این قصه بود و نابودم؟

اگر نیامده بودم چه از جهان کم بود؟
کنون که آمده‌ام چیست در جهان سودم؟
‌