سکوت حق، صدا دارد


سکوتِ حق، صدا دارد / دریغ! گوش ِ باور نیست
گرفتم این که من مُردم / مگر صدای دیگر نیست؟

گرفتم این‌که برکندید / زبانِ شعرِ حق‌گو را
درین جهانِ پهناور / مگر دگر سخن‌ور نیست؟

مبند راهْ بر آهم / کزین حقیقت آگاهم:
صدای بی‌صدایی‌ها / زِ انفجار کم‌تر نیست.

چنان به نفرت آلودید / بهار و خرّمی‌ها را
که چشم ِ حیرتم دیگر / نظرگشا به منظر نیست:

برادری که می‌ریزد / به خاک، خونِ خواهر را
درست بود اگر گفتم / که «دیو و دد، برادر نیست!»

مرا به فتنه‌انگیزی / به خیره متّهم کردید
من آن‌چه دیده‌ام، گفتم؛ / نگفتنم مُیسّر نیست

سخن، درشت اگر گفتم / حکایت از خطر گفتم
پذیره‌اش نشد یک تن / اگرچه‌ گوش‌ها کر نیست

که گفت خلق عالم را / به خویش دشمن انگارید؟
کجا چنین مُقرّر شد / که دوستی مُقدّر نیست؟

به آیتِ «خلقناکُم» / «تَعارَفوا» مؤکد شد
نشانی از همامیزی / به قلبِ‌تان مصوّر نیست

به حُکم ِ آن‌چه می‌گویم / به کشتنم کمر بستید
مرا که عشق در دل هست / هراس مرگ در سر نیست:

روا مَبادِتان زحمت / خود این خطر توانم کرد
که عشق و مرگ را معنا / فراتر از دو خواهر نیست.


تیر ۸۹

زن، این طلوع نور زِ تاریکی


زن - این طلوع نور زِ تاریکی -
یک دکمه را فشرد و زِ جا برجست
اطراف را نظر به نظر پیمود
اکناف را گذر به گذر پیوست.

چابک دوید و پنجره را بگشود
بر پهنه‌ی مُشبّکِ چشم‌انداز
فریاد زد که «آی! به پا خیزید!»
خفتن به کارزار نمی‌بایَست.

دیوان به خیره خون مرا خوردند
تنها نه من، بَسا چو من آزردند
بر این ستم که رفت به زن، آیا
با خلقِ حق‌گزار گواهی هست؟

تومار دادخواهی‌ی ما اینک
در پیش روست، تا چه بفرمایی
تصدیق کن حقیقتِ مطلق را
ای سرنوشت‌سازِ قلم در دست...


شهریور ۸۹

هنوز موی بسته را...


هنوز موی بسته را / اگر به شانه وا کنم
بسا اسیر خسته را / ز حلقه‌ها رها کنم

هنوز خیل عاشقان / امید بسته در زمان
خوشند و م*س*ت ازین گمان / که کامشان روا کنم

مرا همین ز شعر بس، / که م*س*ت باده‌ی هوس
ز روی و مو به هر نفس / هزار ماجرا کنم!

از این کلام مختصر / مرا قضا شد این قدَر
که تُرّهات خویش را / نثار طرّه‌ها کنم!

ز قامت حقیقتی / به پا نشد قیامتی
من از فریب قامتی / قیامتی به پا کنم

کلام مقتضای حق / تباه شد به هر ورق
چه چاره غیر آن که من / خلاف مقتضا کنم؟

گرفته گوش داوران / فتاده کار، با کران
در این سکوت بی‌کران / بگو که را صدا کنم؟

حکایت «سر و زبان» / درست شد به امتحان
به «سرخ» بند بسته‌ام / که «سبز» را رها کنم

تلاش بی‌ثمر مرا / کشید سوی قهقرا
چو آب می‌رود «چنین» / چرا «چنان» شنا کنم؟

سزد که همچو ماکیان / به جرعه‌یی ز آبدان
سری کنم بر آسمان / دعا کنم... ثنا کنم...!
.
‌.
.
چه رفت بر زبا مرا؟ / که شرم باد از آن مرا!
به یک دل و به یک زبان / دوگانگی چرا کنم؟

ز عمر، سهم بیشتر / ریا نکرده شد به سر
بدین که مانده مختصر / دگر چرا ریا کنم؟

چو خود به حق نمی‌رسم / قسم به حق! همین بسم
که خام آن رسیدگان / به دیده توتیا کنم

طهور جام شوکران / نصیب شد به طاهران
به نوش آن پیمبران / سلامی آشنا کنم...


تیر ۵۵

•••
پای راه‌پیمایی


دوش، یاری درِ سرا زده بود:
بخت بیدار از در آمده بود.

پیش ازین می‌نشاندمش به نشاط
برِ خوانی که رشک مائده بود.

ماحَضَر هیچ، گرچه پیش از این،
ناز و نعمت به محضرم رده بود.

مِی؟ چه گویم که شرم بود و عرق،
گرچه زین پیش، خانه میکده بود.

گوشت؟ - دیدم که خُردَکی چربی،
خُردَکی استخوان یخ‌زده بود.

کره شاید نصیب من می‌شد؛
گر امیدم به عمر یک سده بود!

میوه چون شهد، لیک در بازار؛
بهره ما را از او، مشاهده بود!

حال، ناگفته آشکارا شد،
که زبان مُرده بود و زائده بود.
.
.
.
گفت: کو پای راه‌پیمایی‌ت ؟
گفتم: ای کاشکی قلم شده بود!...


مرداد ۶۵

لعنت


خواب و خیالی پوچ و خالی: / این زندگانی بود و بُگْذشت
دوران به ترتیب و توالی / سالی به سال افزود و بگذشت

هر اتّفاقی چشمه‌یی بود / از هر کناری چشم بُگْشود
راهی شد و صد جوی و جر شد / صد جوی و جر، شد رود و بگذشت

در انتظار عشق بودم / اوهام رنگینم شتابان
گردونه شد، بر گِل گذر کرد / دامانِ من آلود و بگذشت

عمری سرودم یا نوشتم / این ظلم و این ظلمت نفرسود
بر هر ورق راندم قلم را / گامی عبث فرسود و بگذشت

اندیشه‌ام افروخت شمعی / در معبر بادی غضبناک
وان شعله‌ی رقصانِ چالاک / زد حلقه‌یی در دود و بگذشت

کردم به راهش گُلفشانی / وان شهسوار آرمانی
چین بر جبین، خشمی، عتابی، / بر بندگان فرمود و بگذشت!
.
.
با عمر خود گفتم که دیری / جان کنده‌ای، اکنون چه داری
پیش نگاهم مُشت خالی / چون لعنتی بُگشود و بگذشت...


۱۷ خرداد ۸۱

صدای تو


صدای تو گرم است و مهربان / چه سِحْرِ غریبی درین صداست
صدای دل مردِ عاشق است / که این‌همه با گوشم آشناست

صدای تو همچون شر*اب سرخ / به گونه‌ی زردم دوانده خون
چنین که مرا م*س*ت می‌کنی / نشانی‌یِ میخانه‌ات کجاست؟

به قطره‌ی شبنم نگاه کن / نشسته به گُلبرگ مخملی
به مخمل آن نیمتخت سرخ / اگر بِنِشانی مرا، به‌جاست

صدای تپش‌های قلب من / به گوش تو می‌گوید این سخن
که عاشقم و دردِ عاشقی / چگونه ندانی که بی‌دواست؟
.
.
ز جک‌جک گنجشک‌های باغ / تداعی‌یِ صد بوسه می‌کنم
بیا و ببین در خیال من / چه شور و چه هنگامه‌یی به‌پاست.

چه بی‌دل و بی‌دست و پا منم / چنین که شد از دست دامنم
چرا به کناری نیفکنم / ز چهره حجابی که از حیاست

دلم همه شد آب آب آب / که سر بگُذارم به شانه‌ات
مگر بنوازیّ و دل دهی / که فاش کنم انچه ماجراست.
.
.
به زمزمه گوید زمان عمر / که پای منه در زمین عشق
به غیرِ هوای تو در سرم / زمین و زمان پای در هواست.


فروردین ۸۱

خواهی نباشم


خواهی نباشم و خواهم بود / دور از دیار نخواهم شد
تا «گود» هست، میاندارم، / اهلِ «کنار» نخواهم شد

یک دشت شعر و سخن دارم / حال از هوای وطن دارم
چابک غزالِ غزل هستم / آسان شکار نخواهم شد

من زنده‌ام به سخن‌گفتن / جوش و خروش و برآشفتن
از سنگ و صخره نیندیشم / سِیلم، مهار نخواهم شد

گیسو به حیله چرا پوشم؟ / گُردآفرید¹ چرا باشم؟
من آن زنم، که به نامردی / سوی حصار نخواهم شد

برقم، که بعدِ درخشیدن / از من سکوت نمی‌زیبد
غوغای رعد زِ پی دارم / فارغ زِ کار نخواهم شد

تیری که چشم مرا خَسته‌ست / در کُشتنم به خطا جَسته‌ست
«بر پشتِ زین» نَنَهادم سر / اسفندیار نخواهم شد

گفتم هر آن‌چه که بادا باد / گر اعتراض و اگر فریاد
«تنها صداست که می‌ماند»² / من ماندگار نخواهم شد

در عین پیری و بیماری / دستی به یال سمندم هست
مشتاقِ تاختنم، گیرم، / دیگر سوار نخواهم شد...³


مهر ۸۹