سفیدکاری در کارگاه با مواد مخصوص مانند پودر نشادر، قلع و پنبه صورت می‌گیرد. در این روش ابتدا ظرف را شسته و تمیز می‌کنند. اگر قرار شود زیرکار ظرف مینا به صورت برجسته باشد و یک ظرف مینا برجسته تولید شود، آن را روی آتش گرفته تا به خوبی داغ شود بعد مقداری از قلع جامد را بر روی ظروف مالیده که به علت بالا بودن حرارت بدنه ظرف، ذوب می‌شود. سپس پنبه را در پودر نشادر زده و آن را محکم روی ظرف می‌کشند و با تکرار این عمل، قلع بر تمامی سطح منتقل و ظرف آماده قلمزنی می‌شود.
-
نويسندگان گرامی توجه کنید: انجمن بوکینو تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران می‌باشد؛ لذا از نوشتن آثار غیراخلاقی و مبتذل جداً خودداری کنید. در صورت عدم رعایت قوانین انجمن، آثار شما حذف خواهد شد. در صورت مشاهده هرگونه تخلف، با گزارش کردن ما را یاری کنید.
(کلیک کنید.) -
قوانین فعالیت و ارسال محتوا در انجمن بوکینو
(کلیک کنید.) -
انجمن مجهز به سیستم تشخیص کاربران دارای چند حساب کاربری می‌باشد؛ در صورت مشاهده حساب کاربری شما مسدود می‌گردد.
-
باز کردن گره از یک ماجرای جنایی، زمانی راحت است که شواهد و مدارک کافی داشته باشیم یا حداقل کسی باشد که بتواند با حرف‌هایش، ما را به کشف حقیقت نزدیک‌تر کند؛ اما اگر تمام افراد به قتل رسیده باشند، چه؟! رمان - کاراکال | حدیثه شهبازی کاربر انجمن بوکینو
هنر میناکاری اصفهان
- نویسنده موضوع "Mahi"
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 19
- بازدیدها 34
انواع لعاب در میناکاری
هنگامی که زیر ساخت مسی محصول میناکاری آماده شد باید روی آن با لعاب پوشش داده شود تا ظرف مینا آماده طرح‌پردازی و نقاشی توسط استاد میناکار شود. لعاب مینا بر روی فلز به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند که عبارت‌اند از:
لعاب مینای متالیک صنعتی (مات و شفاف)
لعاب مینای هنری (مات و شفاف)
لعاب مینای متالیک صنعتی بیشتر جنبه کاربردی داشته و کمتر جنبه هنری دارد ولی درصد ترکیب آن با لعاب مینای هنری بسیار زیاد است. این لعاب را می‌توان بر روی فلزات مختلف به کار برد اما آهن و چدن عمده‌ترین فلزاتی هستند که این لعاب بر روی آن‌ها استفاده می‌شود.
لعاب مینا هنری از نظر ساختار شیمیایی بنابر نوع فلز مورد استفاده، ترکیبات و ضریب انبساطی خاصی که همگونی با فلز باشد در نظر گرفته می‌شود که با توجه به تمامی این عوامل فلز مس، مناسب‌ترین آن‌ها به شمار می‌رود. در این روش انواع فلاکس‌های حرارتی به‌جای لعاب آستر استفاده می‌شود. برای ایجاد ارتباط مطلوب میان لعاب رویه و بدنه، لعاب آستر 2 تا 3 برابر روی بدنه تکرار می‌شود. لعاب هنری نیز مانند سایر لعاب‌ها به صورت مات، شفاف و گاه نیمه شفاف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
هنگامی که زیر ساخت مسی محصول میناکاری آماده شد باید روی آن با لعاب پوشش داده شود تا ظرف مینا آماده طرح‌پردازی و نقاشی توسط استاد میناکار شود. لعاب مینا بر روی فلز به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند که عبارت‌اند از:
لعاب مینای متالیک صنعتی (مات و شفاف)
لعاب مینای هنری (مات و شفاف)
لعاب مینای متالیک صنعتی بیشتر جنبه کاربردی داشته و کمتر جنبه هنری دارد ولی درصد ترکیب آن با لعاب مینای هنری بسیار زیاد است. این لعاب را می‌توان بر روی فلزات مختلف به کار برد اما آهن و چدن عمده‌ترین فلزاتی هستند که این لعاب بر روی آن‌ها استفاده می‌شود.
لعاب مینا هنری از نظر ساختار شیمیایی بنابر نوع فلز مورد استفاده، ترکیبات و ضریب انبساطی خاصی که همگونی با فلز باشد در نظر گرفته می‌شود که با توجه به تمامی این عوامل فلز مس، مناسب‌ترین آن‌ها به شمار می‌رود. در این روش انواع فلاکس‌های حرارتی به‌جای لعاب آستر استفاده می‌شود. برای ایجاد ارتباط مطلوب میان لعاب رویه و بدنه، لعاب آستر 2 تا 3 برابر روی بدنه تکرار می‌شود. لعاب هنری نیز مانند سایر لعاب‌ها به صورت مات، شفاف و گاه نیمه شفاف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
انواع میناکاری
مینا کاری دارای انواع مختلفی است و صنایع‌دستی مینا کاری با استفاده از روش‌های مختلفی تولید می‌شوند البته برخی از این روش‌ها فقط در گذشته کاربرد داشته‌اند و امروزه منسوخ شده‌اند. در ادامه به‌طور کامل به انواع میناکاری پرداخته شده است.
مینا کاری دارای انواع مختلفی است و صنایع‌دستی مینا کاری با استفاده از روش‌های مختلفی تولید می‌شوند البته برخی از این روش‌ها فقط در گذشته کاربرد داشته‌اند و امروزه منسوخ شده‌اند. در ادامه به‌طور کامل به انواع میناکاری پرداخته شده است.
در این روش مینا به‌وسیله مفتول‌های فلزی که روی سطح کار لحیم می‌شوند پدید می‌آید سپس فضای بین سیم‌ها به‌وسیله رنگ‌ها مینایی پر می‌شود و برای جلوگیری از سیاه نشدن مفتول‌ها سطح کار را با یک لعاب مینایی بی‌رنگ می‌پوشانند و در آخر مینا را در کوره مخصوص می‌برند و پس از حرارت دادن، مفتول‌ها پولیش می‌دهند. البته امروزه از این شیوه کمتر استفاده می‌شود و بیشتر در کشورهای چین، هند و روسیه تا حدی از این روش استفاده می‌شود.
در این نوع مینا برای براق شدن سیم‌ها باید ترکیبی از هنر میناکاری و ملیله را با هم ادغام کرد البته برای لحیم‌کاری مفتول‌ها حتما باید از لحیم نقره استفاده شود زیرا اگر از لحیم‌های دیگر استفاده شود امکان جدایی مفتول‌ها وجود دارد.
در این نوع مینا برای براق شدن سیم‌ها باید ترکیبی از هنر میناکاری و ملیله را با هم ادغام کرد البته برای لحیم‌کاری مفتول‌ها حتما باید از لحیم نقره استفاده شود زیرا اگر از لحیم‌های دیگر استفاده شود امکان جدایی مفتول‌ها وجود دارد.
مینای نقاشی
در این روش زمینه یا ورقه‌ی مس را به اشکال دلخواه در آورده، بعد از مراحل مختلف اعم از تاب دادن (برای جلوگیری از شکنندگی مس، جسم مسی را با حرارت سرخ کرده، یک‌باره در آب قرار می‌دهند) دوغاب می‌دهند (با محلول جوهر آب و جوهر گوگرد برای از بین چربی و ضایعات روی مس) سپس جسم مسی را سه بار لعاب می‌دهند. پس از آماده شدن روی لعاب آن را نقاشی کرده و دوباره حرارت می‌دهند. در این بخش ممکن است که یک جسم برای شکل‌گیری مینا چهار الی پنج بار حرارت داده شود. البته کارهایی که دارای زمینه رنگی است و می‌باید طلاکاری شود معمولا پنج بار داخل کوره برده می‌شود ولی کارهایی که دارای زمینه سفید است چهار بار در کوره قرار می‌گیرد. امروزه رایج‌ترین نوع میناکاری، مینا نقاشی است.
در این روش زمینه یا ورقه‌ی مس را به اشکال دلخواه در آورده، بعد از مراحل مختلف اعم از تاب دادن (برای جلوگیری از شکنندگی مس، جسم مسی را با حرارت سرخ کرده، یک‌باره در آب قرار می‌دهند) دوغاب می‌دهند (با محلول جوهر آب و جوهر گوگرد برای از بین چربی و ضایعات روی مس) سپس جسم مسی را سه بار لعاب می‌دهند. پس از آماده شدن روی لعاب آن را نقاشی کرده و دوباره حرارت می‌دهند. در این بخش ممکن است که یک جسم برای شکل‌گیری مینا چهار الی پنج بار حرارت داده شود. البته کارهایی که دارای زمینه رنگی است و می‌باید طلاکاری شود معمولا پنج بار داخل کوره برده می‌شود ولی کارهایی که دارای زمینه سفید است چهار بار در کوره قرار می‌گیرد. امروزه رایج‌ترین نوع میناکاری، مینا نقاشی است.
مینای مرصع
در این نوع مینا، دانه‌هایی به شکل یاقوت و به رنگ‌های مختلف بر روی ظروف مینا توسط کمی رنگ لعاب و آب به دانه چسبانده می‌شود. معمولا محل‌هایی که می‌خواهیم دانه‌های یاقوت رنگ را بچسبانیم لعاب نمی‌دهیم بلکه باید به‌صورت مس باشد تا بتواند بهتر و زیباتر دانه‌ها در آنجا گیرد. این هنر امروزه کمتر متداول است و درگذشته بیشتر بر روی حمایل، غلاف شمشیر، چایخوری و غیره کاربرد داشت.
لازم به ذکر است که دانه‌های یاقوتی شکل را از خرد کردن و حرارت دادن شیشه‌های مختلف رنگی می‌توان تهیه نمود.
در این نوع مینا، دانه‌هایی به شکل یاقوت و به رنگ‌های مختلف بر روی ظروف مینا توسط کمی رنگ لعاب و آب به دانه چسبانده می‌شود. معمولا محل‌هایی که می‌خواهیم دانه‌های یاقوت رنگ را بچسبانیم لعاب نمی‌دهیم بلکه باید به‌صورت مس باشد تا بتواند بهتر و زیباتر دانه‌ها در آنجا گیرد. این هنر امروزه کمتر متداول است و درگذشته بیشتر بر روی حمایل، غلاف شمشیر، چایخوری و غیره کاربرد داشت.
لازم به ذکر است که دانه‌های یاقوتی شکل را از خرد کردن و حرارت دادن شیشه‌های مختلف رنگی می‌توان تهیه نمود.
مینای برجسته
در این روش نقوش و خطوط موردنظر را بر روی شی فلزی طرح می‌کنند و یا این‌که توسط استاد قلمزن، زمینه مسی به اشکال مختلف برجسته می‌شود. البته در مینای برجسته، هنرمند قلمزن نباید برجستگی‌های روی ظروف را به‌صورت شیب تند بسازد بلکه اشکال برجسته باید نسبت به سطح اصلی زاویه‌های بازداشته باشد. به‌طورکلی شکل قلمزنی ظروف مینایی با ظروف قلمزنی معمولی فرق می‌کند؛ زیرا در قلمزنی، استاد مسگر سعی می‌کند اطراف شکل را گودتر و تندتر و تیزتر کنند؛ درصورتی‌که در ظروف برجسته میناکاری، برای قرار گرفتن رنگ لعاب برجستگی باید حالت مایل داشته باشد.
گاهی هم مینای برجسته را به‌صورت دو پیوسته درست می‌کنند مانند کاسه بشقاب‌های بزرگ; بدین‌صورت که بیرون ظروف برجسته و داخل آن کاملا صاف است. در این روش، کاسه دارای دو پوشش است: یکی برجسته و دیگری صاف که این‌ها باید با هم تطبیق شوند و توسط استاد مسگر با لحیم نقره کاملا بر روی هم قرار گیرند و لحیم شوند. مینای برجسته همچنین در پلاک‌های مختلف به‌خصوص در اماکن متبرکه جهت خطوط مختلف به کار می‌رود.
روش لعاب دادن این نوع مینا هم مانند مینای نقاشی است که باید در سه مرحله لعاب داده شود و یک الی دو بار نیز بعد از نقاشی داخل کوره برده شود.
در این روش نقوش و خطوط موردنظر را بر روی شی فلزی طرح می‌کنند و یا این‌که توسط استاد قلمزن، زمینه مسی به اشکال مختلف برجسته می‌شود. البته در مینای برجسته، هنرمند قلمزن نباید برجستگی‌های روی ظروف را به‌صورت شیب تند بسازد بلکه اشکال برجسته باید نسبت به سطح اصلی زاویه‌های بازداشته باشد. به‌طورکلی شکل قلمزنی ظروف مینایی با ظروف قلمزنی معمولی فرق می‌کند؛ زیرا در قلمزنی، استاد مسگر سعی می‌کند اطراف شکل را گودتر و تندتر و تیزتر کنند؛ درصورتی‌که در ظروف برجسته میناکاری، برای قرار گرفتن رنگ لعاب برجستگی باید حالت مایل داشته باشد.
گاهی هم مینای برجسته را به‌صورت دو پیوسته درست می‌کنند مانند کاسه بشقاب‌های بزرگ; بدین‌صورت که بیرون ظروف برجسته و داخل آن کاملا صاف است. در این روش، کاسه دارای دو پوشش است: یکی برجسته و دیگری صاف که این‌ها باید با هم تطبیق شوند و توسط استاد مسگر با لحیم نقره کاملا بر روی هم قرار گیرند و لحیم شوند. مینای برجسته همچنین در پلاک‌های مختلف به‌خصوص در اماکن متبرکه جهت خطوط مختلف به کار می‌رود.
روش لعاب دادن این نوع مینا هم مانند مینای نقاشی است که باید در سه مرحله لعاب داده شود و یک الی دو بار نیز بعد از نقاشی داخل کوره برده شود.
مینای پنجره‌ای (مشبک، دورو شفاف)
در این روش، مینا مانند شیشه‌های پنجره شفاف است بدین گونه که با عبور نور از دو طرف جلب‌توجه می‌کند. این روش که ظریف‌ترین شیوه مینا کاری است بر روی فلز نقره و طلای مرغوب که اکسید نمی‌شود به کار رفته و معمولا برای ساخت گوشواره و آویزهای ارزشمند استفاده می‌شود.
وقتی طرح روی فلز، سوراخ و اطراف آن ساییده و صیقل داده شد برای میناکاری آماده است. فلز آماده شده را به صفحه میکا متصل کرده و روی سه‌پایه قرار می‌دهند. میکا در این روش به‌عنوان زیر کار و بست استفاده می‌شود چراکه مینا به میکا نمی‌چسبد. مینا در این روش نه به‌صورت پودر بلکه به‌صورت یک تکه به‌کاربرده می‌شود.
رنگ‌های موردنظر را با پنس داخل سوراخ‌های طرح قرار می‌دهند، سپس با دقت سطح روی فلز را بررسی می‌کنند و آن را داخل کوره گذاشته و بعد از آتش دادن کمی نگه می‌دارند تا فضاهای خالی آن ظاهر شود. این فضاها را دوباره پر می‌کنند تا کم‌کم سطح فلز پوشانده شود و بعد از حرارت دادن دوباره و سرد شدن کامل ظرف، میکا را از آن جدا می‌کنند. سپس ظرف را زیر آب روان با سنگ چخماق می‌سایند تا رو و پشت آن هم‌سطح شود. این کار را باید با دقت انجام داد زیرا ممکن است مینا را بشکند و در پایان آن را با پولیش دستی، شفاف و درخشان می‌کنند.
در این روش، مینا مانند شیشه‌های پنجره شفاف است بدین گونه که با عبور نور از دو طرف جلب‌توجه می‌کند. این روش که ظریف‌ترین شیوه مینا کاری است بر روی فلز نقره و طلای مرغوب که اکسید نمی‌شود به کار رفته و معمولا برای ساخت گوشواره و آویزهای ارزشمند استفاده می‌شود.
وقتی طرح روی فلز، سوراخ و اطراف آن ساییده و صیقل داده شد برای میناکاری آماده است. فلز آماده شده را به صفحه میکا متصل کرده و روی سه‌پایه قرار می‌دهند. میکا در این روش به‌عنوان زیر کار و بست استفاده می‌شود چراکه مینا به میکا نمی‌چسبد. مینا در این روش نه به‌صورت پودر بلکه به‌صورت یک تکه به‌کاربرده می‌شود.
رنگ‌های موردنظر را با پنس داخل سوراخ‌های طرح قرار می‌دهند، سپس با دقت سطح روی فلز را بررسی می‌کنند و آن را داخل کوره گذاشته و بعد از آتش دادن کمی نگه می‌دارند تا فضاهای خالی آن ظاهر شود. این فضاها را دوباره پر می‌کنند تا کم‌کم سطح فلز پوشانده شود و بعد از حرارت دادن دوباره و سرد شدن کامل ظرف، میکا را از آن جدا می‌کنند. سپس ظرف را زیر آب روان با سنگ چخماق می‌سایند تا رو و پشت آن هم‌سطح شود. این کار را باید با دقت انجام داد زیرا ممکن است مینا را بشکند و در پایان آن را با پولیش دستی، شفاف و درخشان می‌کنند.
مینای شکری
در این نوع مینا، اسکلت مس را با لعاب رنگی پوشش می‌دهند. این نوع لعاب قبلا نیز وجود داشته است. ولی امروزه مس را با لعاب سفید پوشش می‌دهند همانند همان مراحلی که در مینای نقاشی ذکر شد سپس با رنگ دلخواه تمام سطح لعاب را رنگ می‌کنند و آن را داخل کوره حرارت می‌دهند. سپس جسم رنگی آماده شده را با مداد سفید طراحی می‌کنند و موادی که اشاره خواهد شد عملیات بعدی را انجام می‌دهند.
در این نوع مینا، اسکلت مس را با لعاب رنگی پوشش می‌دهند. این نوع لعاب قبلا نیز وجود داشته است. ولی امروزه مس را با لعاب سفید پوشش می‌دهند همانند همان مراحلی که در مینای نقاشی ذکر شد سپس با رنگ دلخواه تمام سطح لعاب را رنگ می‌کنند و آن را داخل کوره حرارت می‌دهند. سپس جسم رنگی آماده شده را با مداد سفید طراحی می‌کنند و موادی که اشاره خواهد شد عملیات بعدی را انجام می‌دهند.
مکاتب هنری و هنرمندان میناکار
در گذشته استادان و هنرمندان صاحب نام در مینا بسیار بوده‌اند که البته این امر از قدمت هنر مینا آشکار است ولی آنچه مطرح است این است که نام این هنرمندان گرانقدر در لابه لای صفحه‌های تاریخ و حوادث روزگار گم شده است و تنها نام اساتید چون استاد میرزا عبدالله مصور طاهری که متاسفانه معلوم نیست در چه دوره ای می‌زیسته است.
استاد محمدابن عبدالوحید هراتی (قرن ششم) توسط آثار به دست آمده از این هنرمندان در دست است. البته آثار فراوان دیگری نیز وجود دارد که نام آفریننده‌های آن‌ها معلوم نیست. در عصر حاضر اساتید بزرگی وجود دارند که از هنر، هنرمندان گذشته خود پاسداری می‌کنند و آن را به آیندگان عرضه می‌دارند از آن جمله می‌توان به استاد مرحوم زرقونی، استاد مرحوم صنیع زاده، استاد مرحوم فیض اللهی، آقایان غفاریان، هنردوست، اسماعیلی، فقیهی و. . . اشاره کرد.
در گذشته استادان و هنرمندان صاحب نام در مینا بسیار بوده‌اند که البته این امر از قدمت هنر مینا آشکار است ولی آنچه مطرح است این است که نام این هنرمندان گرانقدر در لابه لای صفحه‌های تاریخ و حوادث روزگار گم شده است و تنها نام اساتید چون استاد میرزا عبدالله مصور طاهری که متاسفانه معلوم نیست در چه دوره ای می‌زیسته است.
استاد محمدابن عبدالوحید هراتی (قرن ششم) توسط آثار به دست آمده از این هنرمندان در دست است. البته آثار فراوان دیگری نیز وجود دارد که نام آفریننده‌های آن‌ها معلوم نیست. در عصر حاضر اساتید بزرگی وجود دارند که از هنر، هنرمندان گذشته خود پاسداری می‌کنند و آن را به آیندگان عرضه می‌دارند از آن جمله می‌توان به استاد مرحوم زرقونی، استاد مرحوم صنیع زاده، استاد مرحوم فیض اللهی، آقایان غفاریان، هنردوست، اسماعیلی، فقیهی و. . . اشاره کرد.
