دفتر شــعر مجموعه اشعار بر بام خانه‌ی دل ویرانگی می‌رقصد | محدثه رستگار کاربر انجمن بوکینو

[BITA]

«به نام خدا»



نام مجموعه اشعار: بر بام خانه‌ی دل ویرانگی می‌رقصد.

نام شاعر: محدثه رستگار.

قالب: قطعه.

ژانر: #تراژدی #اجتماعی #عاشقانه

ناظر: @Narin ✿



مقدمه؛


ویرانه‌ی شهر دل من
مثال یک افسانه بود

خموش گشت دیاری که
سرشار از ترانه بود

زمانی زمستان نگاهم
سرزمین لیلی دلداده بود

مخروبه‌ی این دل خونین
روزی قصر یک شهزاده بود

رفتنش را نگاه می‌کردم
التماسی که بدون واژه بود

دلم ز کبریت‌‌های آشِنا
همیشه در حصار شعله بود

زمانی که رسیدم به خِرَد
احساسم زخمی شده از گلوله بود​

 

[mahban]

​

شاعر گرامی، از شما متشکریم که انجمن بوکینو را جهت انتشار آثار خود انتخاب کرده‌اید.

خواهشمندیم قبل از تایپ اثرتان، قوانين تایپ شعر را مطالعه نمایید:

---

᯽ قوانین تایپ مجموعه شعر ᯽​

---

᯽ قوانین جامع شعر ᯽​

---

شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ تعیین ناظر شعر ᯽​

---

بعد از قرار دادن حداقل ۱۰ پست، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست طراحی جلد دهید:​

---

᯽ درخواست طراحی جلد ᯽​

---

برای بهبود و افزایش کیفیت آثارتان و دریافت تگ‌‌های با ارزشتر، بعد از قرار دادن ١۵ پست، می‌توانید درخواست نقد و تگ دهید. ​

---

᯽ درخواست نقد آثار ᯽​

---

᯽ درخواست تگ آثار ᯽​

---

بعد از حداقل ٢٠ پست، می‌توانید جهت اعلام اتمام اثرتان، به تاپیک زیر مراجعه نمایید:​

---

᯽ اعلام پایان آثار ادبی ᯽​

---

برای درخواست انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، از لینک زیر استفاده کنید:​

---

᯽ درخواست انتقال و بازگردانی از متروکه ᯽​

---

با آرزوی موفقیت برای شما؛
[کادر مدیریت تالار ادبیات​

 

[BITA]

***
بخت شیرین دل من
گم شده در خاطره‌هاست

بغضِ نفس‌گاهم ابدی
لبخند از لبان من جداست

یادآوری می‌کُشد هردم مرا
نمکِ روی تمام زخم‌هاست

مگر می‌‌‌تواند تسکین یابد؟
قلبی که سرای رنج‌هاست

من حسرت به‌دوش عالمم
بُطنم گورستانی از آرزوهاست

گریه‌ها در سینه‌ام حبس شدند
کمرم خم شده از خنجرهاست​

 

[BITA]

***
اینجا آبادی ویرانه‌ای‌ست
مملو ز بغض‌های بی‌شمار

اینجا گورستان کهنی‌ست
مزار آن همه قول و قرار

عهدهای پر مهر دروغ!
خانه‌‌ای‌ست ز غم‌ها سرشار

آبشار درد اینجا جاری‌ست
اینجا شهری‌ست به نام دل‌فگار

جنازه‌‌ای اسیر آخرین نفس‌
در این وادی سرد بی‌بهار

جنازه کم‌کم جان می‌دهد
این شهر برایش گشته داغدار

به همراه آرزوهایم مُردم
آری! کالبد من است این دیار​

 

[BITA]

***
در هر کجای تقدیرم
تنها، بی‌وفایی بود

گریه‌های خاموشم
ز اندوه شیدایی بود

هر آرزوی قلب من
واقعه‌ی رسوایی بود

سرگذشت زیستنم
هم‌خانه‌ی تنهایی بود

وادی ویران بُطن من
روزی پر از زیبایی بود

هرچه را دوست داشتم
حکمتش در رهایی بود​

 

[BITA]

***
در این آبادی ویران
طوفانی از راه رسید

وادی این دل خونین
اندوه زمستان‌ها کشید

بغض‌‌ دیرین نیمه‌شب
آخرش نفس‌گاهم را برید

کبوتر سعادت پر زد و
تا ابد از بام خانه‌ دلم پرید

هر آرزویی که در سینه بود
خنجری شد و قلبم را درید​

 

[BITA]

***
انقدر خنجر خوردم از پشت
که درد رسید به استخوانم

پشت لبخند خویش
ویرانه‌ای در گوشه‌ جهانم

هنوز هم نفس می‌کشم اما
نمی‌توانم خود را زنده بخوانم

دلم اسیر یوسف‌رویی گشت
ز غم عشقش تا همیشه پریشانم

یا رب تو که خود آگاه بودی
که من به وصال او ناتوانم

پس چرا و به چه حکمت
عشقش را انداختی به جانم

برای هربار دل‌بستن‌ خویش
به اندازه‌ قرن‌ها پشیمانم

انقدر بغض درون گلو دارم
که به یغما رفته تمام تاب و توانم

دگر هرگز آرزویی ندارم
فقط مرا از این دنیا برهانم​

 

[BITA]

***
عاقبت جبر این زمانه
نابود کرد آشیانه‌ام را

بغضی هدیه داد به وجودم
آغاز کرد گریه‌های شبانه‌ام را

قطار رنگین کودکی رفت
دنیا کُشت شادی بی‌بهانه‌ام را

کسی هرگز ندید و نفهمید
زخم واژه‌به‌واژه‌ی ترانه‌‌ام را

دگر چه شوقی آباد خواهد کرد؟
سرزمین این دل ویرانه‌ام را

برای هرکه سرای عشق ساختم
در نهایت خراب کرد خانه‌ام را​

 

[BITA]

***
آدمی گر به سعادت نرسد
در میان اندوه شاعر می‌شود

آنقدر رنج می‌بَرَد در بُطن خود
که ز درس غم، استاد ماهر می‌شود

چنان در پس خنده می‌گیرد عزا
که غمگین‌ترین شاد متظاهر می‌شود

در قطار بی‌وقفه‌ی روزهای او
تا همیشه حسرت تک مسافر می‌شود

در غیاب همیشگی مسرت و خوشی
بغض تا ابد بر کلاس دل حاضر می‌شود​

 

[BITA]

***
لبخند می‌زنم هردم ولی
رنجی در سینه پنهان دارم

انگارنه‌انگار که بر دوش خود
غمی به وسعت جهان دارم

نه دگر می‌خواهم بجنگم
و نه دگر ذره‌ای توان دارم

من ساحلی‌ام که در پس خود
یک دریا اندوه خروشان دارم

عاشق شدم به خیال سعادت اما
حالا یک درد دگر بی‌درمان دارم

از تمام آرزوهای حسرت شده‌ام
در کوله‌بارم یک دل پشیمان دارم

چه کنم که من بداقبالی‌ خود را
از کودکی و از آشیان دارم
​

---

*منظور نویسنده از آشیان، خانه‌ و محفلی‌ست که در آن به دنیا آمده و رشد کرده. به عبارتی؛ به معنی سپری شدن دوران کودکی میان زخم‌های خانوادگی‌ست.​