دفتر شــعر مجموعه اشعار بر بام خانه‌ی دل ویرانگی می‌رقصد | محدثه رستگار کاربر انجمن بوکینو

[BITA]

***
دردی درون سینه دارم
که دگر نمی‌شود هرگز درمان

از کوله‌بار این دنیا
به من رسیده یک دل پریشان

خانه‌ی مملو از شادی دل
نابود شد به دست ساکنان

مسافر زخمیِ دل‌مُرده‌ای‌ام
که جایی ندارد در این جهان

با این روح آغشته به غربت
افتاده‌ام دگر از تاب و توان

اگر این تازه آغاز راه‌ست
پس صد ای وای بر پایان

هزاران من درونم منقرض شد
روحم هنوز پر نکشیده به آسمان

خوشبختی برای قصه‌ها بود
در دنیا هرچه دیدم، بوده تاوان

لبخند ل*ب‌هایم آشکار است
بغضی میان هر لبخند شده پنهان

بارها و بارها ایستاده مُردم
بی‌آنکه دفن شوم درون گورستان​

 

[BITA]

***
قسم به لحظه‌هایی که
دلم هردفعه شکست

قسم به بغضی که تا همیشه
در نفس‌گاه من نشست

دنیا با من مهربان نبود
خنده‌هایم به قصه‌ها پیوست

هربار عشق ورزیدم من
احساساتم ازهم گسست

دگر محال است که کسی
آن منِ پُرمهر را آوَرَد به دست!​

 

[BITA]

***
گیرم که روز خوب بیاید بعد از این همه درد
اما نوش‌دارو پس از مرگ سهراب چه سود؟

باران عشق بی‌فایده ببارد بر بام خانه‌ی دل
وقتی غم بی‌مهری سوزاند هرچه بود و نبود

آن‌که دیروز آتش زدی را نتوانی دگر زنده کنی!
از او هرچه رسد به تو، فقط هست خاکستر و دود

این‌ها واژه نیستند، خون‌گریستن‌های قلبم‌اند
زخمی در دل دارم که دگر نمی‌گردد بهبود

به ظاهر سرپا هستم و می‌خندم ولی
روحم گشته درمانده و زخمی، تکه‌پاره و کبود

چه غریبانه با تمام آرزوهای رنگی‌ام وداع کردم
شکستم هرگاه به هرچه دوست داشتم گفتم بدورد

هرچه بگریزیم، در نهایت زندگی فریاد زند بر سرمان
که عده‌ای خوشبخت و عدی‌ای دیگر نابود!​

 

[BITA]

***
در دلِ نوشته‌هایم
غمی مانده تا همیشه

این همه حسرت و غصه
آتش زده مرا ز ریشه

من آن درخت پُرشکوفه
که زدند به جانم تیشه

در این دنیای بی‌رحم، حتی
سنگ زخمی شده از شیشه

شده‌ ویرانه‌ی متروک
آن دل زیبای عاشق‌پیشه​

 

[BITA]

***
آن‌قدر غم خورد‌ه‌ام در زندگی
که دگر از زیستن سیر شده‌ام

در اول راه پُر غم و دردِ جوانی
من قرنی دل‌خسته و پیر شده‌ام

شلیک حقایق چون به خورد من نرفت
بارها با عمق دل زخمی همان تیر شده‌ام

راه خِرَد امن و در دستان معشوق شمشیر
هربار با دل و جان قربانی شمشیر شده‌ام

عزیزان آمدند، به دلم خنجر زدند
آخرش با غمم قدم‌زنان راهی مسیر شده‌ام​

 

[BITA]

***
از رویاهایم گذشتم اما
دگر دلی ز من جا مانده

بر مزار خنده‌های خویشتن
با غربت اندوه‌، تنها مانده

در خشکسالی شادی‌ها
دلم در حسرت دریا مانده

هر شبی را صبحی‌ست ولی
در من هنوز هم زخم‌ شب‌ها مانده

آبشار سعادت فقط افسانه بود
دل من آواره درون صحرا مانده

از تمام خاطرات شیرین من
برایم غمی به وسعت دنیا مانده​

 

[BITA]

***
ز دنیا گله دارد دل زخمی من
چرا اقبال من شده چنین

هربار حسرت و غصه و غم
در دنیا سهم من بوده همین

هر دم با امید بلند شدم
محکم‌تر از قبل خوردم زمین

هرگاه دمی آرام و خرّم می‌شوم
حوالی‌ام رنج‌ها می‌کنند کمین

قلبم چنان فجیع کُشته شده
که گشته کل وجودم خونین

به خنده‌های من نگاه نکن
زندگی بر دلم نوشته حزین​

 

[BITA]

***
گفته بودم نشود بدتر از این غم‌ها ولی
دنیا دردتر از این‌ دردها نشانم داده است

چه محال‌‌‌ها را با بی‌رحمی پشت هم
هدیه به قلب پریشانم داده است

خوشبختی نیست مصلحت دل من
به این خاطر سیاهی به جهانم داده است

بخت تاریک ما را سحری نیست دگر
این فلک مرا درد بی‌درمانم داده است

بغض آمد و ماند! کار از گریستن هم گذشت
دنیا با قول بهار، هربار خزانم داده است

این همه «نمی‌شود» تا کِی و کجا خواهد بود؟
هربار ناامیدی به روح ناتوانم داده است​