می پنداشتم که عشق...
دیگر هرگز به خانه ی من نخواهد آمد.
می پنداشتم که شعر...
برای همیشه مرا ترک گفته است.
می پنداشتم که شادی کبوتری ست ...
که دیگر به بام من نخواهد نشست.
می پنداشتم که تنهایی...
دیگر دست از جان من نخواهد کشید و خستگی...
دیگر روح مرا ترک نخواهد گفت.
تو طلوع کردی و عشق باز آمد...
شعر شکوفه کرد و کبوتر شادی بال زنان بازگشت...
تنهایی و خستگی بر خاک ریخت. ...
من با توام، و آینه های خالی...
از تصویر های مهر و امید سرشار می شوند.
می پنداشتم که عشق...
دیگر هرگز به خانه ی من نخواهد آمد.
می پنداشتم که شعر...
برای همیشه مرا ترک گفته است.
می پنداشتم که شادی کبوتری ست ...
که دیگر به بام من نخواهد نشست.
می پنداشتم که تنهایی...
دیگر دست از جان من نخواهد کشید و خستگی...
دیگر روح مرا ترک نخواهد گفت.
تو طلوع کردی و عشق باز آمد...
شعر شکوفه کرد و کبوتر شادی بال زنان بازگشت...
تنهایی و خستگی بر خاک ریخت. ...
من با توام، و آینه های خالی...
از تصویر های مهر و امید سرشار می شوند.
بیشترین عشق جهان را ...
به سوی تو می‌آورم
از معبر فریادها و حماسه ها...
چراکه هیچ چیز در کنارمن
از تو عظیم تر نبوده است
که قلبت چون پروانه‌ای !
ظریف و کوچک و عاشق است ...
ای معشوقی که ...
سرشار از زنانگی هستی
و به جنسیت خود غره‌ای...
به خاطر عشقت !
ای صبور...
ای پرستار
ای مومن !
پیروزی تو میوه‌ی حقیقت توست ...
رگبارها و برفها را
طوفان و آفتاب
آتش بیز را....
به تحمل صبر شکستی !
باش تا میوه ی غرورت برسد...
ای زنی که صبحانه ی خورشید
در پیراهن توست !
پیروزی عشق نصیب تو باد ....
بیشترین عشق جهان را ...
به سوی تو می‌آورم
از معبر فریادها و حماسه ها...
چراکه هیچ چیز در کنارمن
از تو عظیم تر نبوده است
که قلبت چون پروانه‌ای !
ظریف و کوچک و عاشق است ...
ای معشوقی که ...
سرشار از زنانگی هستی
و به جنسیت خود غره‌ای...
به خاطر عشقت !
ای صبور...
ای پرستار
ای مومن !
پیروزی تو میوه‌ی حقیقت توست ...
رگبارها و برفها را
طوفان و آفتاب
آتش بیز را....
به تحمل صبر شکستی !
باش تا میوه ی غرورت برسد...
ای زنی که صبحانه ی خورشید
در پیراهن توست !
پیروزی عشق نصیب تو باد ....
به تو گفتم...
زیاد، خیلی خیلی زیاد دوستت دارم.
جواب دادى...
هرچه این حرف را تکرار کنى...
باز هم مى خواهم بشنوم!
این گفت و گوى کوتاه را...
مدام....
مثل برگردان یک شعر...
مثل تم یک موسیقی...
هر لحظه توى ذهن خودم تکرار کردم.
اما هرگز تصور نکن که ...
حتى یک لحظه توانسته باشم ...
خودم را با تکرار و با مرور این حرف ...
تسکین بدهم.
نه! ...
من فقط موقعى آرام و آسوده هستم ...
و تنها موقعى به تو فکر نمى کنم...
که تو با من باشى.
همین و بس...
به تو گفتم...
زیاد، خیلی خیلی زیاد دوستت دارم.
جواب دادى...
هرچه این حرف را تکرار کنى...
باز هم مى خواهم بشنوم!
این گفت و گوى کوتاه را...
مدام....
مثل برگردان یک شعر...
مثل تم یک موسیقی...
هر لحظه توى ذهن خودم تکرار کردم.
اما هرگز تصور نکن که ...
حتى یک لحظه توانسته باشم ...
خودم را با تکرار و با مرور این حرف ...
تسکین بدهم.
نه! ...
من فقط موقعى آرام و آسوده هستم ...
و تنها موقعى به تو فکر نمى کنم...
که تو با من باشى.
همین و بس...