سخنان بزرگان سخنان آلبر کامو

[mahban]

در واقع وقتی انسان با جهان روبرو می‌شود، از آن انتظار پاسخ و معنا دارد. ولی جهان در مقابل پرسش و خواسته او سکوت می‌کند. و در اینجاست که پوچی زاده می‌شود. ولی پوچی انتهای راه انسان نیست، بلکه نقطه آغاز اوست. زیرا آگاهی انسان از اینجا شروع می‌شود. پس پوچی زندگی آگاهانه را به‌دنبال دارد.

 

[mahban]

اگر من اكنون حس می‌كنم به نقطه‌ی عطفی در زندگی‌ام رسيده‌ام، به خاطر آن چيزهايی نيست كه به دست آورده‌ام، بلكه به خاطر آن چيزهايی است كه از دست داده‌ام.

 

[mahban]

هر چه مسن‌تر می‌شوم بیشتر در می‌یابم که آدم تنها با کسانی می‌تواند زندگی کند که به او رهایی می‌بخشند.

 

[mahban]

انسان نیمه اول عمرش را سر غرورش می‌جنگد و نیمه دوم عمرش به دنبال چیزهایی می‌افتد که بخاطر غرورش از دست داده.

 

[mahban]

بانوی پیر انگلیسی خودکشی می‌کند. در دفتر یادداشت‌هایش از ماه‌ها پیش هر روز یک چیز می‌نوشته است: امروز کسی نیامد.

 

[mahban]

کسی را نمی‌شناسم که به اندازه من برای دیگران احساسی بیش از آنچه برای خود دارد، داشته باشد، زیرا که ترحم هیچ گاه راحتم نمی‌گذارد...

. یادداشت‌ها .

 

[mahban]

نیاز دارم که اطرافیانم ساکت باشند. نیاز دارم که همه موجودات در سکوت فرو روند، تا غوغای وحشتناک درون قلب من هم پایان یابد.
‌
. یادداشت‌ها .

 

[mahban]

در وجود انسان‌ها همیشه آرامشی هست که هنگام درماندگی به سوی او پناه می‌برند، یک پناهگاه خلوت در مرز گریستن.

 

[mahban]

همیشه روزهایی هست که انسان، کسانی را که دوست داشته است بیگانه می‌یابد.

 

[mahban]

برای این‌که خوشبخت شوید نباید زیاده از حد به دیگران بپردازید.

. سقوط .