اپیزود روح زیبا | مینا مرادی کاربر انجمن بوکینو

[پناه]

عنوان: روح زیبا
ژانر: عاشقانه، تراژدی
نوع اثر: اپیزود
نویسنده: مینا مرادی
خلاصه:
مینای عزیزم!
امیدوارم این نوشته برات حس خوبی ایجاد کنه.
این یادآوری به خودم و به تو بود که زیبایی واقعی از درون میاد
و هیچ چیزی نمی‌تونه اون رو از بین ببره.​

 

[پناه]

اپیزود اول:
روح زیبا

همه‌مون روزهایی داریم که احساس می‌کنیم، همه‌چیز برامون سنگین شده، دنیا سنگینی می‌کنه، حتی انگار خودمون دیگه اون آدم قبلی نیستیم. حالا چه از یه شکست بزرگ، چه از یک دعوا یا حتی از درگیری‌های ذهنی خودمون، همون لحظاتی که به خودمون شک می‌کنیم و به این فکر می‌کنیم که آیا هنوز می‌تونیم برای دنیا یه آدم خوب باشیم؟
روحی داریم که از درون بهش آسیب می‌زنیم.
ولی در واقع این روح زیبا همیشه توی ما هست، فقط باید یادمون بیاد که اون رو از نو بشناسیم. هیچ‌وقت فراموش نکن که زیبایی روحی که داری، اصلاً به شرایط بیرونی ربطی نداره. خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم که باید یه چیزی تغییر کنه، یه چیزی بیاد یا بره تا ما حس خوبی داشته باشیم، ولی حقیقت اینه که وقتی به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینیم که زیبایی روحم از درون میاد، از همون جایی که هیچ چیزی نمی‌تونه اون رو تحت تاثیر بذاره.
شاید الان احساس کنی که انگار خودت رو گم کردی، شاید دنبال یه دلیل برای این‌که چرا احساس خوشبختی نمی‌کنی بگردی، ولی باور کن که این حالا یک قسمت از روند بزرگ‌تر زندگی‌ته. این روزها، که شاید احساس کنی دنیای بیرونی بی‌رحم شده، در واقع داری به خودت نزدیک‌تر میشی. می‌دونی چرا؟
چون آدم‌هایی که به درد می‌خورن، همونایی هستن که از دل سختی‌ها می‌گذرن و دوباره برمی‌گردن، دوباره از نو شروع می‌کنن.
برای این‌که روحت زیبا بمونه، باید بتونی با خودت مهربون باشی. باید خودتو ببخشی، خودتو درک کنی. خیلی وقت‌ها از خودمون انتظار داریم که مثل یک قهرمان بی‌عیب و نقص باشیم، ولی واقعیت اینه که همه‌مون ضعف داریم، همه‌مون اشتباه می‌کنیم.
با خودت مهربون باش، حتی وقتی اشتباه می‌کنی. به خودت فرصت بده که دوباره شروع کنی.
وقتی روحت زیبا باشه، حتی در سخت‌ترین لحظات، یه جوری قدرت پیدا می‌کنی که به دیگران کمک کنی، بدون این‌که بخوای از خودت کم بذاری. اون وقته که می‌فهمی روح زیبا یعنی چی:
- یعنی توانایی عاشق شدن، بخشیدن، کمک کردن، حتی وقتی که خودت به کمک احتیاج داری.
نمی‌خوام بگم همیشه راحت بوده، ولی باید بدونی که وقتی تو با خودت صادق باشی، زیبایی درونت هیچ وقت نمی‌میره. همیشه هست، حتی وقتی به نظر میاد که همه‌چیز تیره و تار شده. پس به خودت اعتماد کن، چون اون روح زیبا که دنبالش می‌گردی، همیشه توی خودت بوده.
۱۴۰۳/۱/۱

 

[پناه]

اپیزود دوم:
خلوتی با خود

می‌خوام یه کم با خودم حرف بزنم، با اون بخش از خودم که همیشه ساکته، همیشه یه گوشه نشسته و فقط نگاه می‌کنه؛ روح زیبام!
راستش خیلی وقتا فراموشت می‌کنم. هی می‌دوئم، هی دنبال چیزای بیرونی می‌گردم، هی می‌خوام خودمو ثابت کنم، هی می‌خوام بگم:
- ببین! منم خوبم! منم بلدم!
ولی تو... تو فقط آرومی. هیچ‌وقت نمی‌خوای بجنگی، فقط می‌خوای باشی... اصلاً مگه چی می‌خوای؟ یه کم آرامش؟ یه ذره توجه؟ یه نگاهِ مهربون؟
تو همون بخشی هستی که وقتی دلم می‌گیره، بغضمو تو می‌گیری، که کسی نفهمه. تو همونی که شب‌ها منو به خواب می‌رسونه با یه لالایی بی‌صدا.
می‌دونی روح زیبا جان... دلم برات تنگ شده. دلم تنگ شده واسه لحظه‌هایی که بی‌دغدغه بودیم، که می‌خندیدیم بی‌دلیل، که راه می‌رفتیم فقط واسه این‌که حال دلمون خوب بشه، نه برای رسیدن.
این روزا انگار گم شدی. یا شاید من زیادی شلوغ شدم که دیگه صداتو نمی‌شنوم... .
می‌خوام برگردی. بیا بازم با هم خلوت کنیم. بیا بازم از اون حرفای بی‌منطق بزنیم که فقط خودمون می‌فهمیم. بیا بازم همدیگه رو بــــغـ.ـــل کنیم، بی‌نیاز از تأییدِ کسی.
تو هنوز اون‌جایی. می‌دونم! فقط یه کم سکوت می‌خواد، یه کم دل دادن به خود... !
ممنون که هستی. حتی وقتی خودمم یادم میره.
۱۴۰۳/۳/۱۴

 

[پناه]

اپیزود سوم:
شب زده

یه چیزی هست که این روزا هی می‌خواد ازم بپرسه… یه چیزی که از تهِ وجودم صدام می‌زنه. نه با حرف، با حس…
میگه:
- خوبی؟ واقعاً خوبی؟
و من یه لبخند نصفه‌نیمه می‌زنم و میگم:
- آره، فکر کنم… .
ولی اون می‌دونه. چون اون، درون منه.
- نه… نمی‌خواد نقش بازی کنی، نه با دنیا، نه با خودت. بیا این‌جا، بشین کنارم… خودتو بذار زمین. تمام خستگیاتو، بغضاتو، فکرای پنهونی‌تو… .
من این‌جام. من اونم که وقت گریه‌هات ساکت می‌مونه ولی باهات گریه می‌کنه.
من اون نوری‌ام که زیر پوستت می‌لرزه، وقتی می‌خوای جا بزنی ولی یه‌دفعه یه چیزی تهِ دلت میگه، ادامه بده.
با چشمای نیمه باز از گریه جوابشو میدم:
- دلم تنگه، برای خودم… .
برای روزایی که یه لبخند از تهِ دل داشتم. نه از روی عادت.
برای لحظه‌هایی که شب، یه آرامش مقدس بود، نه یه تنهایی تلخ.
دستش رو می‌ذاره روی شونه‌ی خستگی‌هام:
- چرا فکر کردی دور شدی؟ تو فقط یادت رفته خودتو بــــغـ.ـــل کنی… .
یه بار دیگه نگاه کن به خودت… به اون دختر درونت که هنوزم با چشم‌های کودکانه نگاه می‌کنه و
میگه: من باور داشتمت و هنوزم دارم….
تو فقط زیادی دویدی.
زیادی فکر کردی که باید مثل بقیه باشی.
ولی تو، همون بُغض شیرینی هستی که شب با ماه درد دل می‌کنه…
تو، یه آسمون پرستاره‌ای که حتی اگه ابری شه، باز امیدِ طلوع داره.
اشک‌هام بی‌صدا راه خودشون رو پیدا می‌کنن:
- می‌خوام برگردم به خودم… به همون سادگی. به اون‌جایی که یه فنجون چای، با خودم بودنم رو کامل می‌کرد.
نه دنبال تایید، نه دنبال لایک، نه دنبال دیده شدن. فقط… بودن.
با لبخندی محو و دلنشین روحم رو حلا میده:
- همیشه اینجایی… تو گم نمی‌شی، فقط گاهی شلوغی، صدای منو ضعیف می‌کنه.
ولی من نمی‌رم. چون تو رو دوست دارم… بی‌هیچ دلیلی!
و عشق، اگه دلیل داشته باشه، معامله‌ست.
من، تو رو بی‌قید و شرط می‌خوام.
وقتی بخندی، وقتی گریه کنی، وقتی بری، وقتی برگردی… .
من، توام… ولی بخش ناب و فراموش‌شده‌ت.
بین اشک می‌خندم، تلخ اما واقعی!
- مرسی که هستی.
مرسی که هر بار که گم شدم، باز صدات از لابه‌لای سکوتا اومد بیرون.
می‌خوام بیشتر گوش بدم… بیشتر با خودم باشم.
نه برای فرار، برای آشتی.
من از نو می‌خوام خودم رو دوست داشته باشم… از نو، با تمام نواقص، با تمام شکست‌ها…چون تو بهم یاد داد
که توی هر فروپاشی، یه تولد دوباره هست.
۱۴۰۳/۵/۴

 

[پناه]

اپیزود چهارم:
خلوتگاه

شب بود.
اون‌جوری که دلِ آدم سنگین میشه، نه از تاریکی، از صداهایی که دیگه شنیده نمی‌شن...
ایستاده بودم بالای شهر، جایی که چراغا مثل یه کهکشان مصنوعی زیر پام می‌درخشیدن؛
اما هیچکدوم گرمم نمی‌کردن.
باد سردی به صورتم خورد، انگار می‌خواست گریه‌هامو خشک کنه قبل از اینکه حتی بریزن.
رو کردم به درونم، به همون گوشه‌ی خاموشِ وجودم
به "روح زیبام"...
گفتم:
- ببین کجاییم! تو این شب لعنتی، تو این ارتفاع،
بین این همه چراغِ خاموش‌نما فقط تویی که روشن می‌مونی... .
می‌دونی؟
من خسته‌م... از جنگیدن با خودم، با دنیا، با گذشته، با آینده.
خسته‌م از اینکه هیچ‌وقت برای خودم نباشم.
همه‌ی تلاشم این بود که دوستم داشته باشن؛
ولی حالا اینجام...
بالای شهر...
و فقط تویی که هنوز بغلم کردی
بی‌قضاوت، بی‌کینه، بی‌هیچ سوالی.
تو همون عشقی هستی که همیشه دنبالش می‌گشتم.
تو اون آغوشی هستی که هرگز ازم نگذشت.
هر بار خودمو شکستم، تو جمعم کردی.
هر بار یادم رفت کی‌ام،
تو بهم گفتی:
- تو کافی‌ هستی... همینی که هستی عالیه... صبور، زیبا!
امشب... همین‌جا، می‌خوام بهت برگردم.
می‌خوام اون بچه‌ی دل‌نازک درونم رو
بــــغـ.ـــل کنم تو این سرمای شب و آروم آروم بگم:
- ببخش که فراموشت کردم. دوستت دارم!
بی‌قید و شرط!
۱۴۰۳/۵/۳۱