در حال تایپ رمان تهی مغزانِ دوزخی | کارگروهی کاربران بوکینو

[سارابـهار❁]

عنوان: تهی مغزانِ دوزخی
ناظر: @gece ayı
ژانر: فانتزی، طنز
نویسندگان: کارگروهی _ سارابهار و امیر احمد

خلاصه:
وقتی سیارک داشت به زمین نزدیک می‌شد، چهار غریبه که هیچ نقطه مشترکی باهم ندارند، در گوشه‌ای از جهان، جایی میان مرز واقعیت و پوچی، در کافه‌ای کوچک گرفتار می‌شوند: یک فیلسوفِ بی‌پول، یک پیشخدمتِ حق‌به‌جانب، یک آشپزِ سریال‌باز و یک مشتریِ نودل‌خورِ مرموز.
پس از مرگ، آن‌ها دوزخ را به هم می‌ریزند، شیطان را تا مرز جنون می‌رسانند و حتی قوانین الهی را دستکاری می‌کنند!

​

 

[Ayli🌙]

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
‌​

---

‌
از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌‌‌​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

‌‌‌
برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

‌‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:
​

---

◇| درخواست طراحی جلد آثار |◇​

---

‌
برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:
​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

‌
برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

‌‌
پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:
​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

‌
برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌
و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.
‌​

---

◇| تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]​

 

[سارابـهار❁]

مقدمه:
چه می‌شود وقتی چهار نفر کاملاً نامتناسب در آستانهٔ پایان جهان، مجبور به هم‌نشینی شوند؟ داستانی که از یک کافهٔ معمولی آغاز می‌شود؛ اما به مکان‌هایی غیرمنتظره کشیده می‌شود. میان شوخی‌های تلخ و گفت‌وگوهای به ظاهر پیش‌پاافتاده، رازهای عجیبی نهفته است. یک پای هویج، یک سیارک فراموشکار و قوانین عجیب جهان دیگر، همگی در هم می‌آمیزند تا در دوزخ سرنوشتی غیرمنتظره را برایشان رقم بزنند.
داستان به جایی می‌رسد که شیطان و حتی خودِ خدا برای رهایی از شر آن‌ها تصمیمی بی‌برگشت می‌گیرند،
تصمیمی که ممکن است پایان ماجرا باشد؛ اما آیا این واقعاً پایان ماجراست؟ نه اگر این چهارنفر در کار باشند!

 

[سارابـهار❁]

۱. سهراب: فیلسوفی که برای قهوه‌اش می‌مُرد.
مردی چهل‌ساله با موهای جوگندمی که همیشه ادعا می‌کرد "اگزیستانسیالیست" است؛ اما در واقع فقط آدمی بود که از پرداخت قبض‌هایش فرار می‌کرد. دفترچه‌ای پر از یادداشت‌های فلسفی داشت که نیمی از آن‌ها لیست خرید هفته‌اش بود. آخرین جملهٔ ناتمامش در دفترچه: «اگر جهان معنا دارد، پس چرا این قهوه این‌قدر بی‌مزه است؟!»
۲. نرگس: پیشخدمتی حقه‌باز، اخمو و بی‌وجدان که شیفتش تمام نمی‌شد. دختر بیست‌وپنج‌ساله‌ای که تنها دلیلش برای زندگی این بود که هر روز برای مشتری‌های گنداخلاق قهوهِ سرد سرو کند. حتی وقتی خبر نزدیک شدن سیارک و پایان جهان را شنید، اولین سوالش این بود:
- پس انعام آخر هفته‌ام چی؟
روی پیش‌بندش نوشته بود: مهم نیست دنیا چطور تمام شود، من هنوز حق سرویس دارم!
۳. حسن: آشپزی که سریال زندگی‌اش بی‌فرجام ماند.
مردی پنجاه‌ساله که تمام عمرش را صرف تماشای سریال‌های ناتمام کرده بود. یخچال خانه‌اش پر از غذاهای نیمه‌خورده بود، درست مثل زندگی‌اش. وقتی فهمید جهان دارد تمام می‌شود، تنها فکرش این بود:
- حالا که فصل آخر 'قاتل بی‌صدا' را نمی‌بینم، چه فرقی می‌کند بمیرم؟
۴. مشتری ناشناس: مردی که فقط نودل می‌خورد.
کسی نمی‌دانست اسمش چیست یا از کجا آمده. از صبح آن روز روی صندلی گوشه نشسته بود و بی‌وقفه نودل فوری می‌خورد. وقتی از او پرسیدند چرا این‌قدر آرام است، فقط گفت:
- من ۴۰ سال منتظر بودم این نودل‌ها تمام شوند... حالا که دنیا هم دارد تمام می‌شود، حداقل با شکم پر می‌میرم!
***
ساعت ۲۲:۳۰ شب بود و آسمان هم‌چون دیگی وارونه بر سر شهر می‌جوشید. باران سیل‌آسا پیاده‌روها را به رودخانه‌هایی خروشان بدل کرده بود. مردم، چون مورچه‌هایی که لانه‌شان در حال غرق شدن است، با چمدان‌هایشان به هر سو می‌دویدند. نور مهتاب گاه‌گاه در میان ابرهای سیاه، چون نگاه خشمگین غولی نامرئی، نمایان می‌شد و دوباره محو می‌گشت.
در آن سوی شهر، جایی که جاده خاکی به جنگل می‌رسید، کافه آخرین جرعه هم‌چون کشتی شکسته‌ای در طوفان مقاومت می‌کرد. پنجره‌هایش از شدت باران می‌لرزیدند و بوی قهوه کهنه با رطوبت هوا درآمیخته بود. داخل کافه، چهار نفر آخرین لحظات زندگی‌شان را سپری می‌کردند. سهراب، فیلسوفی خودخوانده که بیشتر شبیه گنجشکی پریشان‌حال بود تا متفکری ژرف‌اندیش؛ نرگس، پیشخدمتی تندخو که زبانش تیزتر از چاقوی آشپزخانه بود و تنها هدفش در زندگی انعام بیشتر؛ حسن، مردی که عشق به سریال‌های تلویزیونی رگ‌هایش را پر از هیجان می‌کرد و به جوانی‌اش افزون؛ و مردی ناشناس که گویی از دل تاریخ به این کافه پناه آورده بود و تنها همدمش کاسه نودلش بود.

 

[سارابـهار❁]

سهراب پشت میزش نشسته بود و به قبض‌های پرداخت‌نشده‌اش خیره شده بود. گویا این کاغذهای بی‌ارزش آخرین یادگار زندگی‌اش بودند. در همین حین صدای جر و بحث نرگس با مشتری‌ای که انعامش را کم گذاشته بود، سکوت کافه را شکست:
- پونصد دلار؟!
صدای نرگس چون صدای اره‌ای بر فلز در فضای کافه پیچید:
- باید از خودت خجالت بکشی، بدقواره‌یِ بی‌ریخت!
مشتری که صورتش از خشم سرخ شده بود، فریاد زد:
- زنیکه دیوونه! مگه نمی‌دونی پول پارو کردن چقدر سخته؟
ناگهان نرگس، مانند شیری که از شکارش چندشش شده باشد، آب دهانی به سوی مشتری پرتاب کرد.
مشتری که انتظار چنین برخورد توهین‌آمیزی را نداشت با نعره بلندی فریاد زد:
- زنیکه آشغال! باید اصلاً از خدات باشه که همین‌قدر انعام رو هم بگیری! فکر کردی کی هستی که با من این‌طوری رفتار... .
به ناگاه برخورد دوباره‌یِ آب دهانِ نرگس به چهره‌اش او را خشمگین‌تر کرد، خواست دستش را به قصد مشت یا سیلی زدن بلند کند؛ اما همکارِ دیگرش که درست در چند قدمی‌اش بود با گرفتن دستش او را از این کار منصرف کرد، سپس چند اسکناس صد هزار دلاری از داخل جیب لباسش بیرون آورد و آن‌ها را به طرف نرگس پرتاب کرد. نرگس با سرعت نگاه تردید‌آمیزی به او انداخت و درحالی‌که خنده‌کنان اسکناس‌ها را به عنوان انعام در دستانش می‌فشرد با لحنی که به زور محترمانه به نظر می‌رسید گفت:
- روز خوبی داشته باشید آقایون! لطفاً دوباره به کافه‌یِ ما سر بزنین تا از خدمات مجانی و رایگانِ ما بهره‌مند بشین و... .
شخصی که قصد داشت به صورتِ نرگس مشت بزند در حالی که از خشم به خودش می‌پیچید به زور و اجبار همکارش از درِ ورودی کافه بیرون رفت؛ اما پیش از خروج، بلند و با صدایی تهدید‌آمیز خطاب به نرگس فریاد کشید:
- تموم نشده! تلافیش رو سرت در میارم زنیکه‌یِ گستاخ‌‌‌! تو... .
صدایش در بیرون کافه و بین قطرات باران ضعیف، سپس محو و ناپدید شد‌. در همین حال، مرد ناشناس هم‌چون مجسمه‌ای در گوشه‌ای نشسته بود و بی‌تفاوت نودلش را می‌خورد. گویی نه سیارکی در کار بود و نه پایانی برای جهان. صدای رادیو در کافه پیچید و خبرنگاری با صدایی لرزان اعلام کرد: «سیارک آپوکالیپس ۳۰۰۰ از جو زمین عبور کرده است. زمان باقی‌مانده: سی دقیقه.»
سکوت سنگینی بر کافه حاکم شد. حتی نرگس هم که همیشه پرحرف بود، ساکت ماند. سهراب به ساعتش نگاه کرد و گفت:
- به نظرم وقتش رسیده که... .
نرگس سریع خودش را به کنار سهراب رساند و با چشمانی اخم‌آلود و گرد شده حرفش را قطع کرد:
- وقتش رسیده که یه قهوه دیگه سفارش بدی تا من بیشتر انعام بگیرم!
حسن که کنترل تلویزیون را محکم در دست گرفته بود، گفت:
- نه! وقتش رسیده که من فصل آخر سریالم رو ببینم!
مرد ناشناس سرش را بلند کرد و برای اولین بار در آن شب سیاه با صدایی کشیده حرف زد:
- وقتِ...نودل... .
خارج از کافه، آسمان همچون پرده‌ای سیاه بر سر جهان فرود می‌آمد و ستاره‌ها یکی پس از دیگری محو می‌شدند. باد در میان درختان زوزه می‌کشید و برگ‌ها چون پرندگان هراسان به این سو و آن سو می‌پریدند.

 

[امیراحمد]

داخل کافه، چهار نفر به زندگی عادی‌شان ادامه می‌دادند؛ گویی نه خبری از پایان جهان بود و نه از سیارکی که به زودی همه چیز را نابود می‌کرد. انعام می‌گرفتند، قهوه می‌‌نوشیدند، سریال تماشا می‌کردند و نودل می‌خوردند. شاید برایشان مهم نبود که جهان به پایان می‌رسد؛ مهم این بود که در آخرین لحظات، کارهای همیشگی‌شان را انجام می‌دادند.
در میانِ کار‌هایشان حسن با لحن سوالی گفت:
- راستی چند دقیقه‌یِ دیگه تا مرگمون فاصله داریم؟
سهراب نگاهی فیلسوفانه به ساعتِ مشکی‌رنگش انداخت و با لحن مضطربی گفت:
- بزار ببینم... خب... حدوداً... سی دقیقه‌ یا شاید هم بیست دقیقه‌یِ دیگه.
نرگس درحالی‌که قهوه را آماده می‌کرد و آن را داخل لیوان یک‌بار مصرف می‌ریخت با لحن بی‌خیالی گفت:
- خب... حداقلش می‌تونیم تو این زمان باقی‌مونده قهوه رو راحت‌تر بنوشیم، بدون این که نگرانِ بی‌خوابی باشیم‌.
حسن در حالی که با نگرانی به صفحه‌ی تلوزیون خیره شده بود با نفرت گفت:
- اگه تا ده دقیقه دیگه خبری از این سریال نشه، من واقعاً عصبی می‌شم!
***
۱۰ دقیقه به برخورد سیارک مانده بود، نرگس تصمیم گرفت آخرین کیک هویج کافه را برای خودش بردارد؛ اما سهراب اعتراض کرد:
- این کیک مال منه! من همیشه این‌جا میشینم و همیشه هم کیک هویج می‌خورم.
نرگس با لحنی که گویی در آن لحظات پایانی، ملکه‌ی آن کافه هست، گفت:
- بله، درسته. و همیشه هم انعامم رو نمی‌دی! پس این بار باید بِجِزی!
حسن با دزدیدن نگاهش از تلوزیون فریاد زد:
- کیک هویج؟! من فکر می‌کردم این کیک سیب‌زمینی باشه! ۱۰ سال دارم این‌جا آشپزی می‌کنم و تازه می‌فهمم هویج داخلش بوده؟!
نرگس ناباورانه گفت:
- وای، چه احمقی! مثلاً تو سرآشپزی، یعنی تو واقعاً نمی... .
پیش از آن‌که حرفش را تکمیل کند، مشتری ناشناس سعی کرد کیک را بدزدد؛ اما نرگس جیغ زد و سپس با سینی محکم به سرِ مشتریِ ناشناس کوبید.
مشتری ناشناس درحالی‌که سرش را دو‌دستی گرفته بود و مثل ماری زخم‌خورده هراسان عقب‌عقب می‌رفت زیر ل*ب گفت:
- آخ... لعنتی... لعنتی... ولی خب ارزشش رو داشت!
وقتی نرگس متوجه شد مرد ناشناس در حین برخورد سینی با کله‌اش، تکه‌ای کیک در دهانش چپانده است بلند جیغ کشید:
- چـی؟
کفش پاشنه پنج سانتی‌اش را از پایش کند و دوباره به مرد ناشناس حمله ور شد و درحالی‌که یکی از ضربه‌هایش را روی فرق سر و دیگری را پشت سر مرد ناشناس که کیک کوفت و زهرمارش شده بود و اکنون دیگر از کرده‌اش پشیمان گشته و یقیناً دعا می‌کرد کاش به همان نودلش بسنده می‌کرد، فرود می‌آورد، با حالتی عصبی و حق به جانب غرید:
- که ارزشش رو داشت آره؟ الآن یه نمای دیگه از ارزش رو نشونت میدم مرتیکه‌ی کیک دزد!

 

[امیراحمد]

مشتری نا‌شناس در حالی که مثل ماری زخم‌خورده می‌غرید و دستانش را به صورتش نزدیک کرده بود روی زانو‌هایش افتاد و ملتمسانه فریاد زد:
- من... بی‌گناه... من، بی‌گناه!
نرگس خواست ضربه محکم دیگری به فرقِ سرش بکوبد؛ اما با برخورد نگاهش به حسن که چاقو به دست با دهانی آب‌کرده داشت به پای هویج نزدیک می‌شد مجازاتِ مشتری نا‌شناس را رها کرد و سریع خودش را میانِ حسن و پایِ هویج انداخت.
حسن لحظه‌ای درنگ کرد؛ اما طمع سیری‌ناپذیرش نتوانست او را از هدفی که داشت منصرف کند پس چاقو را که نور فلورسنت روی آن بازی می‌کرد تهدید‌کنان به نرگس نشان داد، سپس زبانش را روی دهانش کشید و حق به جانب گفت:
- این پای رو من با خون دل درست کردم! با اشک‌هایی که موقع پوست کندن پیاز ریختم! با... .
نرگس در حالی که ادایش را با لحن تمسخر‌آمیز و نیش‌داری در می‌آورد وسط حرفش پرید و در ادامه سخنش فریاد‌زنان گفت:
- با چشمایی که موقع دیدن سریال‌ مزخرفت خیس می‌شدن؟! برو خودت رو دست بنداز! این پای مال کسیه که واقعاً براش زحمت کشیده... یعنی من!
حسن که از حیرت چشمانش کم مانده بود که از حدقه بیرون بجهند پرسید:
- کدوم زحمت؟ ببینم تو اصلاً چه زحمتی برای درست کردن پای هویج کشیدی؟
نرگس دهانش را کج کرد و گفت:
- تو حق نداری از من همچین سوالی بپرسی... اونم تویی که با این‌که خودت همیشه پای هویج رو درست می‌کردی، تا لحظات پیش نمی‌دونستی توش هویجه نه سیب زمینی!
حسن طوری که گویا دهانش سرویس گشته و گیر افتاده باشد، بحث را پیچاند و داد زد:
- هی صبرکن ببینم! کمی پیش تو... اوه خدای من! تو، تو به سریال من گفتی مزخرف؟
نرگس بی‌توجه به حرفش بلند و جدی فریاد زد:
- آره! خب که چی؟!
حسن با نفرت و کینه عمیقی گفت:
- چطور جرئت کردی به سریالم توهین کنی؟! اون سریال مقام اول رو توی گینِس ثبت کرد!
نرگس دستان ظریفش را به کمرش زد و نیشخند‌زنان پاسخ داد:
- آره، چون احمق‌هایی مثل تو نگاش می‌کردن!
حسن که گویا آن سریال، کودک هرگز نداشته‌اش بود و او را خودش زاییده است، خشمگین‌تر از همیشه فریاد زد:
- چی؟!
نرگس انگشتان بلند و لاک زده‌اش را درون موهای فندقی و بدحالتش که از شالش بیرون ریخته بودند فرو برد و با لحن همیشگی و حق به جانبش پاسخ داد:
- کدوم احمقی از دیالوگ‌های عاشقانه واسه صحنه قتل استفاده می‌کنه؟! این عین خریته!
حسن که دیگر طاقتش لبریز شده بود با سرعت حمله را آغاز کرد و درحالی‌که نوک تیز چاقویش نرگس یا شاید هم کیک را نشانه رفته بود بلند فریاد کشید:
- کافیه! بهت نشون می‌دم کی احمقه!
هر دو خواستند یک‌دیگر را بدرند؛ اما ناگهان برخورد نگاهشان به سهراب و دور شدنش از آن‌ها باعث شد هر دو تغییر موضع بدهند، با سرعتی بالا به او نزدیک شوند و راه فرارش که به درب خروجیِ کافه منتهی می‌شد را سد کنند. نرگس با چهره‌ای بر‌افروخته چند قدم به سهراب نزدیک شد و در حالی که به او چشم‌غره می‌رفت کنجکاوانه پرسید:
- قِل‌قِل کجا می‌ری؟
سهراب مضطربانه درحالی‌که کیک را محکم در دست گرفته بود و با نگاه‌هایی هراسان اطرافش را به قصد یافتن راه فرار بررسی می‌کرد پاسخ داد:
- جایی نمی‌رم... فقط... فقط می‌خواستم... .
حسن با نشان دادن چاقوی تیزش دستش را به سمت کیک دراز کرد و با هشدار شدیدی گفت:
- ردش کن بیاد!
سهراب بی‌خبر گفت:
- چی رو... چی رو رد کنم؟!
نرگس سینی‌اش را تهدید‌کنان بالا برد و فریاد زد:
- خودت رو به اون راه نزن نکبت!
سهراب بر خلاف میلش نگاهی به آن‌ها سپس نگاهی به کیک انداخت و درحالی‌که عقب‌عقب می‌رفت و در مقابلش آن دو گرگ گرسنه با قدم‌های استواری جلو می‌آمدند با لحنی که به لجبازی شباهت داشت گفت:
- پای کیک مال منه! من همیشه این کیک رو سفارش می‌دادم پس الانم باید مال من با... .
ناگهان مشتری ناشناس از پشت سر مانند گرگی که برای شکارش کمین کرده باشد ظاهر شد و درحالی‌که سعی داشت کیک را از دست سهراب بقاپد همراه با او محکم زمین خورد.

 

[امیراحمد]

سهراب تقلا‌کنان نیم‌خیز شد و پشت سر هم فریاد زد:
- نه... نه گم‌ شو! گم‌ شو لعنتی! این پایِ منه... برو همون نودلِ بی‌مزت رو کوفت کن!
مشتری نا‌شناس در حینِ این که مثل زامبی دست‌های پر از طمعش را به سوی کیک دراز کرده و به پر و پای سهراب پیچیده بود با جدیت گفت:
- نودل... معاوضه با... پای... .
با اتمام حرفش سهراب دست و پا‌زنان تلاش کرد کیک را تا جایی که می‌توانست از مشتریِ نا‌شناس دور کند اما هم‌زمان با این اتفاق دو گرگ طمع‌کار دیگر یعنی نرگس و حسن در حالی که به هم با سلاح‌های‌شان چنگ می‌زدند بر سر او ریختند و مقاومتش را در هم شکستند.
پس از گذشت مدت کوتاهی جنگ جهانی مرگباری بر سر تصاحب پای هویج ایجاد شد.
کیک برای هر چند ثانیه میان‌ِ هر کدام از آن‌ها دست به دست می‌شد و سر و صدا‌های بلندی فضای کافه را اشغال کرده بود.
نرگس جیغ‌زنان بر سر حریفانش سینی یا کفش می‌کو‌بید، حسن سعی می‌کرد با کمک چاقویش حریفانش را از خودش دور و نوک تیز آن را درونِ کیک فرو کند تا یک قاچ از آن بر دارد، سهراب با پرتاب کردن صندلی‌ها و وسایل دم دستش سعی می‌کرد به کیک نزدیک شود تا با دزدیدن آن در اولین فرصت از کافه بیرون برود و مشتریِ نا‌شناس در حالی که با صدای کشیده‌ای شعارِ نودِل معاوضه با پای را سر می‌داد می‌کوشید به کیک گاز بزند اما اغلب اوقات ناکام می‌ماند و کتک‌های نرگس سهم او می‌شد.
در همین حین صدای رادیو در فضای اطراف پیچیده شد و گفت:
- تا برخورد سیارک ۳ دقیقه باقی‌مانده.
اما کسی توجهی به حرف‌های رادیو نداشت، هر چهار نفر طوری برای دست یافتن به پای یک‌دیگر را می‌دریدند که انگار این پای، گنج قارون یا مدال طلای المپیک بود و هر کس به آن دست می‌یافت دنیا به فرمانش درمی‌آمد.
در حین دعوا چند مشتری وارد کافه شدند اما همه‌یِ آن‌ها با مشاهده درگیری به وجود آمده تاب نیاوردند و با تمام سرعت یا فرار کردند یا با قاطی شدن در میانِ ماجرا کیسه‌بوکس آن چهار گرگ درنده شدند.
ناگهان در میانِ درگیری حسن چاقویش را به طرف یکی از حریفانش پرتاب کرد اما چاقو با فاصله کمی از کنار ریشِ بلندِ سهراب رد شد و مستقیم به وسطِ تلوزیونِ سیاه‌رنگی که داشت حساس‌ترین جایِ سریال را نشان می‌داد برخورد کرد.
سهراب در میانه دعوا و در حالی که کیک را زیر بغلش پنهان کرده بود و سعی داشت آن را از رقیبانش دور نگه دارد نگاهی به تلوزیون مرده انداخت و با لحنی فیلسوفانه گفت:
- چاقو به تلوزیون خورده، تلوزیون به چاقو خورده اما چرا مرده؟!... پاسخ... چون... آری با طمع خفته! پس این یه پارادوکس متناقض‌نماست! که باید... .
ناگهان نرگس با استفاده از حواس‌پرتی رقیبش سهراب خودش را به او نزدیک کرد و با صدای تند و خشنی خطاب به سهراب فریاد کشید:
- نه‌خیرم بی‌سواد! این پارودوکس... یه پارودوکس خفه شو هست! پس خفه شو!
با پایان حرفش به کمکِ سینی‌ که در دست گرفته بود ضربه‌یِ محکمی به گونه‌یِ چپِ سهراب زد، سپس با حرکت سریعی کیک را از او قاپید و در حالی که لگد‌زنان سهراب را به گوشه‌ای انداخته بود با لحنِ خشنش گفت:
- این کیک انعامِ منه!
سهراب در حین نیم‌خیز شدن ناله‌کنان گفت:
- کیک مالِ من بود، حالا... کیک مالِ نرگس شده پس... کیک باید مالِ من بشه تا پارادوکس رفع بشه! در نتیجه... .
سریع بلند شد و به قصد تصاحب کیک همراه با مشتریِ نا‌شناس که هم‌چنان شعار نودل معاوضه با پای را سر می‌داد به نرگس حمله‌ برد.
هم‌زمان با این اتفاقات حسن در حالی که هم‌چنان از مرگِ ناگهانی تلوزیون و ناپدید شدن سریالش شوکه شده بود، در دل به خاطر چنین گند بزرگی به خودش فحش می‌داد و تازه فهمیده بود که با حرکت اشتباهش چه اتفاق دردناکی را برای سریالش رقم زده است به مانند مجسمه سر جایش خشک شد و با چشمانی پر از اشک، تعجب و نفرت برای لحظاتی کوتاه بی‌توجه به دعوایِ خونینی که در جریان بود به تلوزیون مرده‌‌اش زل زد.
سپس با زل زدن به سقفِ چوبیِ کافه دست‌هایش را بالا برد و با باز کردن دهان از ته دلش تا جایی که می‌توانست با صدای کشیده، بلند و بی‌انتها فریاد زد:
- نه! سریاالَم! سریالِ زیبا و قشنگم... .
ناگهان کیک در میانِ دعوای سه نفر دیگر به هوا بلند شد و درست روی کف دستانش قرار گرفت‌.