دلــنوشته دلنوشته نواژه | رها سلطانی کاربر انجمن بوکینو

[*RaHa._]

هر شب که به یاد تو می‌افتم،
ستاره‌ها هم انگار کمی روشن‌تر می‌شوند.
دل من پُر از صداهای خاموشی است
که فقط تو می‌توانی بشنوی‌شان
و هر بار که واژه‌ای از عشقت از لبانم عبور می‌کند،
حس می‌کنم دنیا برای یک لحظه،
تنها برای ماست... .
تو همان نواژه‌ای،
که پیش از آمدنت
هیچ‌کس نمی‌دانست وجود دارد
و من با هر نفس،
دوباره به آن ایمان می‌آورم... .

 

[*RaHa._]

گاهی دست‌هایم را به سمت هیچ دراز می‌کنم
و با خیال تو،
گرمای دست‌هایت را حس می‌کنم.
هر خاطره، هر لبخند، هر نگاهت
در دل من یک نغمه تازه می‌سازد،
نغمه‌ای که پیش از تو،
حتی خوابش هم در واژه‌ها نبود
و من، با همین نغمه‌ها،
هر روز دوباره عاشقت می‌شوم،
بی‌آن‌که حتی بخواهم از این حس دست بکشم... .

 

[*RaHa._]

امروز قدم‌هایم را آهسته برداشتم،
نه برای رسیدن،
فقط برای حس کردن حضور تو در همین لحظه‌ها.
حتی سکوت هم با تو رنگ دیگری می‌گیرد؛
مثل شعری که هر بار خوانده می‌شود
و تازه می‌شود.
می‌دانم عشق
یعنی همین لحظه‌های کوچک،
که هیچ چیزشان بلند یا بزرگ نیست،
اما دل را پر از گرمایی می‌کنند که
هیچ واژه‌ای پیش از تو نمی‌شناخت... .

 

[*RaHa._]

گاهی دلم می‌خواهد زمان بایستد،
همان‌جا که خنده‌ات در هوا جا می‌ماند
و چشم‌هایت هنوز دنبال من است.
چیزی ساده‌تر از این نمی‌خواهم؛
نه فردا، نه وعده‌ای دور...
فقط همین لحظه‌ای که تویی
و من که در کنارت آرام می‌شوم... .

 

[*RaHa._]

میان همه‌ی شلوغی‌ها،
نامت مثل نسیم آرام می‌وزد روی ل*ب‌هایم.
بی‌آن‌که صدا شود،
بی‌آن‌که کسی بفهمد،
هر بار گفتنش، شبیه بوسه‌ای پنهان
روی قلبم می‌نشیند... .

 

[*RaHa._]

گاهی فکر می‌کنم اگر جهان خاموش شود،
اگر صداها فرو بریزد
و واژه‌ها از میان بروند،
باز هم کافی‌ست تو باشی.
حضور تو خودش زبانی‌ست،
زبانی که با نگاه،
با سکوت،
با تپش بی‌قرار قلب معنا می‌شود... .

 

[*RaHa._]

تمام خستگی‌هایم را
می‌گذارم پشت در،
وقتی خیال تو را باز می‌کنم.
درونم روشن می‌شود،
مثل چراغی که
به احترام آمدن کسی عزیز
روشن مانده باشد.
تو دلیل خاموش‌نشدن این چراغی... .

 

[*RaHa._]

هر صبح، پیش از آن‌که آفتاب
روی دیوارها بپاشد،
دلم به سمت نامت کشیده می‌شود.
انگار تو طلوعی هستی که
پیش از خورشید
جهانم را روشن می‌کند.
بی‌آن‌که دیده شوی،
حضور داری در اولین نفس روزم... .

 

[*RaHa._]

گاهی میان شلوغی خیابان‌ها،
نگاهم بی‌اختیار
دنبال تو می‌گردد.
نه به امید دیدنت،
که به شوق یافتن نشانه‌ای
از حضورت در جهان.
انگار همه‌ی آدم‌ها،
سایه‌ای از تو را با خود حمل می‌کنند... .

 

[*RaHa._]

شب‌ها که پنجره را باز می‌کنم،
باد به آرامی پرده را می‌رقصاند
و من خیال می‌کنم دستیست
که از دور،
موهایم را نوازش می‌کند.
عاشقی یعنی همین؛
با هر حرکت ساده‌ی جهان،
تو را دوباره به خاطر آوردن... .