دلنوشته دیگر جوان نمی‌شوم اثر اهورا تابش کاربر انجمن بوکینو

[اول شخص مفرد]

حتی اگر زمان برگردد، خورشید هرچند در غروب فرورفته باشد و شب به خود رنگ و لعابی از شب‌های آینده بگیرد، اگر غروبی با آنی از این دنیا دلنشین برآید که اما هرگز اتفاق نمی‌افتد، دیگر دل من شاداب نخواهد شد.
می‌خواهم لذتی ببرم و خواه رنجی بکشم از این همه؛ دیگر از این زندگی گذرا حسی در من برانگيخته نمی‌شود.
دیگر دیر است، زمان زیادی می‌طلبد.

 

[اول شخص مفرد]

قرار گذاشته بودم بر خودم که دیگر این یکی بهتر از قبلی شود؛ اما دیگر فرصتی نیست تا این را ثابت کند.
سال‌های اندکی گذشت و سال‌های اندکی مانده است.
سلانه سلانه پیش می‌روم، دیگر نفس‌هایم به شمار افتاده است؛ گویی دیگر راهی جز ساعت‌ها تنهایی نمانده است تا به چیزی شکل‌ دهی که چیزی جز رهاسازی و آزادی قدرت نیست تا به آشوب سیاقی دهی... .

 

[اول شخص مفرد]

پژمرده شدم و خمودگی گرفتم در زیر این آسمان زمین‌های مادری‌ام تا آن‌ سویی که روح جوانم به پرواز درآمده است بر فراز من هیچ صدایی نیست هیچ سوتی شنیده نمی‌شود.
خطی ناگذر که تلاش برای گذر از آن بیهوده است
نتوانستم از آن پرواز کنم و خویش را برانگیزم.
آنان که به من خبر داند و من به آن‌ها که رعشه‌ای در من پدیدار نشده است‌.

 

[اول شخص مفرد]

بر فراز این درد ایستاده‌ام و سیاهی مستی‌ام را به تملک باد می‌سپارم.
اکنون تمام دارایی من فقط بغض و اندوهی واگیردار است که آن‌ها را در زمانی چیزی نبود با شاد باشی جوانی‌ام تاخت زده‌ام‌.
اینک خود را در دردهای تبعیدی‌ام محو می‌کنم که سفر من، دوگانه‌ای بر زمانه باشد.

 

[اول شخص مفرد]

اکنوز آغاز صبحگاه جهانی است، و من همچون گلی آشفته، دمیده از شب گویی نفسی جدید از دریا برآمده شکوفا می‌شوم، بازهم همه چیز و همه‌ کَس درهم است.
پرواز پرندگان و صدای جنبش برگ‌ها، صدای باد و آب‌ها نجوای سترگی که با این حال با هم از جنس سکوت است.

 

[اول شخص مفرد]

به گرداگردش خود گوش می‌سپارم از نفس می‌افتم.
پرنده‌ای دیگر نمی‌خواند.
و این بار هراسنده از کوه آتشین می‌گریزم و به پیرامون خویش می‌اندیشم و خاموش می‌گردم
دیگر نیم روزی شده است، نیم روزی که از کوه گریزان هستم.
با چشمانی ملتهب و خسته و با سخنی ناگوار که چون حبابی در دهانم چتر می‌زند می‌گویم:
« درود من بدرود است
آمدنم، رفتن
جوان مرگ می‌شوم! »

 

[اول شخص مفرد]

به خواب می‌روم و به رویاهایم سفر می‌کنم آن‌جا آزاد هستم و هرچقدر که بتوانم تجربه خواهم ورد هر آنچه را که در زمان بیداری نتوانستم... .
آه افسوس این‌جا همگی جواب و زیبا هستند، همگی مرا به دروغ دوست دارند و چه ناگوار است که من سال‌هاست نتوانستم با پایداری محبت به ابدیت سفر کنم.
آن‌جا می‌توانم به اندازه هیچ‌های زندگیم استراحت کنم.

 

[اول شخص مفرد]

خودم را در آیینه می‌نگرم و چیزی جز مردی ژولیده و کهنسال نمی‌بینم، گویی تصویر من است، انگار آن مرد خود من است!‌
تصویرش دیدگانی دارد، هیچ‌های این انسان وصف ناپذیر و ناگفتنی بع نظر می‌آیند؛ اما من چه درمی‌یابم که اکنون این من هستم؟
مرا هم‌چنان می‌کشاند... .

 

[اول شخص مفرد]

مانند جسدهای جوانی هستم که پیری و فرسودگی را به خود ندیده‌اند.
اشک راهی تابوت چشمانم می‌شود، باید یاسمن بر سر و رویم بریزند، آرزوهایم برآورده نشده‌اند و نادیده گذشتند.
هیچ شبی لذت دنیایی را نچشیده‌ام و نه صبح پر درخششی را به خود دیده‌ام.

 

[اول شخص مفرد]

نمی‌توانم زندگی را فراموش کنم.
زخم‌های من بی‌حضور از پایداری محبتی تسکین سرباز می‌زنند و بال‌های من تکه‌تکه فرو می‌ریزند.
نه، نه نمی‌توانم فراموش کنم، خیابان‌ها انگار برایم راه‌های آشکار جهنم هستند و من مانند پرنده‌ی معصومی که راهش را در باغ حیاط زندگانی گم کرده است.