برگزیده دلنوشته در بند اسارت | فرهنگی _ کاربر انجمن بوکینو

[سیـــــران]

بنام خالقِ چشم‌هایش
نام اثر: در بند اسارت
ژانر: تراژدی
ناظر: @Elaheh_A

مقدمه:
این چه عشقی است که در دل دارم
من از این عشق چه حاصل دارم
می‌گیریزی زِ من و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم
(فروخ فرخزاد)​

 

[mahban]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوطه‌ به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته | تالار ادبیات توصیفی] ᯽

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.

᯽ [ 🔸درخواست نظارت (ویژه تالار ادبیات و شعر) ] ᯽


پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد

و تگ دهید.

᯽ [ درخواست - درخواست نقد ادبی شورا | ویژه تالار ادبیات ] ᯽

᯽ [ درخواست - درخواست تگ آثار | تالار نقد ] ᯽

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.

᯽ [ درخواست - جلد آثار | تالار طراحی ] ᯽


بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.

᯽ [ اطلاعیه‌ - اعلام پایان آثار ادبی | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽


در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.

᯽ [ درخواست - انتقال و بازگردانی از متروکه | تالار ادبیات توصیفی ] ᯽

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[سیـــــران]

گمان کنم یک توهم به سرم زده باشد، وجود او!
خیالم گر عجلش آمد به کدامین رویا پناه برم؟
بی‌رویا می‌مانم که...

 

[سیـــــران]

آن پروانه‌ای که به دورم می‌چرخید را سوزاندم؛ اما خود از شعله‌هایی می‌سوختم که اجاقش جایی دیگر هم روشن و برایش ذوب می‌شود.

 

[سیـــــران]

صادق بودن، اتهامی‌ست برای تو!
نقاب شجاعت زده و ادعای عاشقی در سر داری؛ اما هرگز عاشق نبودی!
آدمِ عاشق هاوار نمی‌کند، نشانش می‌دهد؛ اما برای تو، من بودم و او بود و آن یکی دیگر هم بود، به همه‌‌‌مان هاورش کردی اِلّا عمل‌اش!
خب مگر آدم عاشق چند نفر باشد به همه‌شان نشانش دهد؟!
من و او و آن دیگری‌ هم در خفای خود، همه عاشقت؛ جز پس گرفتن قرض عشق‌مان از تو!

 

[سیـــــران]

ای دریغا جوانی‌ام که هم‌اكنون در گذر نفس‌های بی‌جان استکان چای، جان می‌سپارد به انتظارت!
هرم نفس‌های بی‌جانش را مهمان آئورت بی دریچه احساسم می‌کنم، بلکه سبز شود دلی که در انتظارت سپید گشته است.

 

[سیـــــران]

نفسی به عمق جان می‌فرستم و بازدمی سر می‌دهم و انده و محنتم را با دودش در بند می‌بندم و آن را با خود به آسمان می‌برد... می‌کشم گه‌گاهی برای همراه شدن دودش با مرواریدهایی که از سیاه چاله‌ی دیجورم می‌ریزد، گه‌گاهی برای به تنگ نفس افتادن و سرفه در میان حزن‌هایم.
این عشقِ معشوق آدمِ عاقل را هم دیوانه و روانه می‌کند؛ به چه چیزهایی که آدم پناه نمی‌آورد!

 

[سیـــــران]

همان زمان که از گهواره‌ی خیال پرت شدم دانستم، آدم عیاش را چه به لالایی خواندن از عشق!
این‌ها همه لالایی خواباندن من بود، نه او.

 

[سیـــــران]

هر*ز*ه‌ها چه دانند معنی عشق را؟
بی وفا چه داند ارزش عهد و پیمان را؟
اما نمی‌داند یکی از داغِ عشق، سیلابِ خون می‌چکاند! نمی‌داند دردِ فراق، کوهِ غم است! نمی‌داند که با رفتنش رویاهایی می‌میرند که روزی آن‌چنان شوق به حیات داشتند که گویی ققنوس‌اند.
او نمی‌داند دل شکستن یعنی چه... او دلش نشکسته خود؛ اما پیاپی دلی را می‌شکاند.

 

[سیـــــران]

چشمانت، چشمانت با من چه کرد؟
چشمانت آبی‌ست، به رنگ دریا؛ اما همچون دریای بی کران، بی رحمانه مرا به اعماق خود می‌برد و سپس خفه‌ام می‌کند و این‌بار شرورانه پسم می‌زند. چشمان تو قاتل من بود.