در حال تایپ دلنوشته آکنده‌‌ از رجا | نیل‌آی کاربر انجمن رمان نویسی بوکینو

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

عنوان: آکنده‌ از رجا
ژانر: خودیاری
نویسنده:‌ Neil I
ناظر: @آتاناز
مقدمه:
هنگامی که در وثاقِ خموشیِ خود پیله نموده‌ای، گل‌های لیلیوم در قلب‌ِ بی‌همتا‌یت‌ همچون‌ هوری فروزان شکفته‌ می‌شود، ولیکن تو چشمانت‌ را بر روی وهم‌های هیچ‌تر از هیچ می‌بندی و چشمانت را بر روی حقایق آکنده‌ از غم باز می‌گشایی!
تنها یک شکافنده‌‌‌ی پیله‌، می‌توان تو را از این غم رها گوشاید، که تو را همچون مسئله‌ای مجهول‌ حل کند و آن کس، خودت هستی!
* آکنده از رجا: سرشار از اُمید
* وثاق: اقامتگاه، خانه
* گل‌های لیلیوم:‌ در فرهنگ‌های شرقی گل لیلیوم به عنوان نمادی از خوشبختی و ثروت محسوب می‌شود
* هور: خورشید
* ولیکن: اما
* وهم: خیال

 

[Sara]

---

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

بارها‌ و بار‌ها خواسته‌ای که از پیله‌ی کرب‌های خود طیران کنی و بار‌ها و بار‌ها همگانِ خایف، بال‌هایی چون اراده‌ات را در هم شکسته‌اند. طنين‌انداز شدنِ نوای آن صمت در هیاهوی این آفاق جفا کار همه‌‌ را حیران نموده، اما تو همچنان گویی در سکوتی مطلق فرو رفته‌ای و تنها همگانِ بی‌محبا شرفه‌ی سکوت‌هایت را استماع‌ می‌کنند و همچون رهگذری تو را رها می‌نمایند!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

گویی همگان با نقاب‌هایی باک و بی‌باک رخسار‌ اصلی‌شان را پوشانده‌اند تا مبادا جرعه‌ای از هویت‌شان بر بوم‌های نقاشی این آفاق به تصویر کشیده شود. همانا همان افرادِ بی‌محبا تو را رها می‌کنند، همان‌گونه که افرادِ کم‌دل تو را رها می‌کنند پس از پیله‌ کرب‌هایت بیرون بگشا و بال‌هایت را بی‌هیچ محابایی به پروازی چون موفقیت دعوت کن!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

در این افوال‌ نوین حالی خوش‌تر از خوش را بطلب، شاید مدت‌هاست چون یک کرم‌ابریشم در پیله‌ی خود در یک احلامِ شکوهمند فرو رفته‌ای، اما بدان دیگر احلام‌پرداری بس است! این احلام که چون خوره‌‌ای دامن‌گیر‌ات کرده است بلکه آتیه توست! خدا دارد با تو سخن می‌گوید و تو را به سوی آتیه‌ای همچون سفید و سیاه ارشاد می‌کند، پس خطوه به بیرون از پیله‌ات بگذار و اذن کن تا خدایت تو را ارشاد و نیکو‌حال کند!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

مدت‌هاست که اشعاری از قلبِ آکنده‌ از کرب‌ات می‌خوانی بی آن‌که بدانی چقدر دلت‌ می‌خواهد خطوه‌ به بیرون از پیله‌ات بگذاری و نیکو‌ حال شوی، بنابراین این فراغت از سوی خدایت را بپذیر! مگر بیرون از آن آفاق سنگ‌دل چقدر می‌توان بیم‌ناک باشد که نتوانی بال‌های متلونت‌ را اهتزاز کنی؟ متهور باش! همراهی کن حال خوش را گرچه احوالِ کرب همچون پیچکی به دور قلبت‌ پینه زده‌ است.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

دیگر فگار از این کرب نشده‌ای؟ دیگر مگر آمل نداری؟ پس بی‌‌هیچ محابایی این پیله‌ی آکنده از کرب را بگشا، بال‌هایت را چون سپری در مقابل دشواری‌‌ها باز کن و آواز بخوان و در عرش‌ خدایت شروع به افراشتن کن! تو می‌توانی پریچهر باشی! تو می‌توانی جنگاور باشی و هموراه به ظرافت خود نازدار باشی! تو می‌توانی بی‌نقص باشی! پس نهراس از هر آنچه تو را آزرده‌خاطر کرده است.

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

گاهی باید با خود گفت هراسیدن چیست؟ گاهی باید آن‌قدر نا آگاه شوی تا بتوانی ترقی در خود تکوین دهی که سببِ پرتو افکنی خود در میانِ هزاران اُمید خموش شوی که وهله‌‌‌ای به رجا داشتن دل نمی‌دهند. مگر آنان که رجایشان چون شماله‌ای خاموش شده است با تو هم‌قدم شدند که برایشان سازِ سازگاری نوازی؟! بگذر از آنان که برایت همچون بادی تند وزیدن تا همانند خودشان شماله‌ای خاموش و خالی از اُمید شوی در آتشِ ندامت بسوزند!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

بگذار آنان که هیچ‌تر از هیچ تو را رها نمودند همان‌گونه بمانند! تو می‌توانی تنها با حضور خدایت چون خانه‌ایی در مقابل زمین‌لرزه ثابت قدم بمانی، پس چرا خود را دستِ کم می‌شماری؟ تو یاقوتی یگانه هستی! تو می‌توانی همچون هوری فروزانی که در بالای عرش زمین قرار گرفته‌‌است بدرخشی و بی‌همتا باشی!

 

[یاقوتِ نیلگون فام؛]

بی‌همتا بودن سخت نیست! آن‌که در میان هزاران کور دلان و ناشنوایان، تو درون پیله‌ی کرب‌ها، خودِ اصلی‌ات را پیدا کنی و خودِ اصلیت باشی تو را همچون فردی بی‌تقص می‌‌کند! همانا هنگامی که توانستی خودت را بیابی پیله‌ات را نیز بگشا و بال‌هایت باز کن و آکنده‌ از رجا بشو! مگر خود را لایقِ بی‌همتا بودن نمی‌دانی پس کمی دلیر باش و تبسم بزن، زیرا گاهی تنها یک تبسم کافیست تا آفاقت رنگارنگ شود.