در ستایش اشعار«حامد عسکری»

[Liza]

چوپان شده تا شاعر ذاتی شده باشد
آواره آن ماه دهاتی شده باشد

چوپان شده در جنگل بادام بچرخد
تا م*س*ت چهل چشم هراتی شده باشد

شاید اثر جنگل بادام و کمی بغض
منجر به غزلواره آتی شده باشد

سخت است ولی می‌گذرم از نفسی که
جز با نفس گرم تو قاطی شده باشد

از بین ده انگشت یکی قسمتش این نیست
در لیقه موهات دواتی شده باشد

تو چایی بی‌ قندی… و یک عالمه زنبور
شاید ل*ب فنجان شکلاتی شده باشد

 

[Liza]

قیچی رو برداشتی که تقسیم کنی
عکسی که یادگار یک جنونه

هرجوری ورمی‌ری بازم نمی‌شه
دستِ تو دور گردنم می‌مونه

به دفترم خیلی علاقه داره
شومینه اشتهاش بی حد و مرزه

می‌ندازمش بفهمه دوستت دارم
یه مشت غزل مگه چه قدر می‌ارزه؟

دارم میرم شبیه برگ زردی
که داره از شاخه جدا می‌افته

یکی همیشه سرجاش می‌مونه
یکی نمیدونه کجا می‌افته

کوچ همین جوری خودش شکنجه اس
بیچاره‌ای اگه پرت بشکنه

پرم شکسته کاش می‌شد بمونم
جاده الهی کمرت بشکنه

ببین تو تازه اول بهاری
یه چیزی می‌گم واسه یادگاری

تورو خدا با هرکی عکس گرفتی
دستتو دور گردنش نذاری

 

[Liza]

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام
من رعد و برق و زلزله‌ام، ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز
داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

رودم، اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم
کوهم، اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم
من، این من غبار، چرا می‌تکانی‌ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز
این سر که سرشکسته نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست
از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام

شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار
نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند
من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام

 

[Liza]

گریه نمی‌کنم نه اینکه سنگم
گریه غرورم رو به هم می‌زنه

مرد برای هضم دلتنگی‌هاش
گریه نمی‌کنه، قدم می‌زنه

گریه نمی‌کنم، نه اینکه خوبم
نه اینکه دردی نیست، نه اینکه شادم

یک اتفاق نصفه نیمه‌ام که
یهو میون زندگی افتادم

یک ماجرای تلخ ناگزیرم
یک کهکشونم ولی بی ستاره

یک قهوه که هرچی شکر بریزی
بازم همون تلخی ناب رو داره

اگر یکی باشه من رو بفهمه
براش غرورم رو به هم می‌زنم

گریه که سهله، زیر چتر شونش
تا آخر دنیا قدم می‌زنم