پارت ششم
طنین بعد از مدتی تردید، تصمیم گرفت پاسخ بدهد. گوشی را برداشت و پیام کوتاهی برای آنتوان فرستاد:
- امروز نمیتونم، خیلی خسته‌ام. شاید یه روز دیگه
چند لحظه بعد، پیام آنتوان رسید:
- متوجه‌ام.
البته، هر زمانی که راحت بودی خبر بده.
طنین با خواندن پیام، لبخندی زد؛ اما در دلش حس عجیبی موج می‌زد. از یک طرف نمی‌خواست مشتاقی بیش از حد نشان دهد و از طرف دیگر نمی‌توانست انکار کند که دلش می‌خواهد آنتوان را بیشتر بشناسد.
بلا با کنایه گفت:
- دیدی؟ نه گفتی؛ ولی انگار خودت هم از این تصمیم راضی نیستی.
طنین به آرامی پاسخ داد:
- شاید؛ ولی نمی‌خوام ساده و دم دستی به نظر برسم.
بلا شانه‌ای بالا انداخت و گفت:
- گاهی ساده بودن خیلی هم بد نیست، مخصوصاً وقتی پای کسی مثل آنتوان در میونه.
***
روز بعد، طنین همچنان درگیر فکر کردن به آنتوان بود. حتی در دانشگاه هم نمی توانست تمرکز کند.
ذهنش مدام درگیر آن توان و آن قرار نهار بود؛
در کلاس تاریخ، وقتی استاد با جدیت درباره جنگ‌های جهانی سخن می‌گفت، طنین به صفحه گوشی‌اش نگاه کرد. پیام آنتوان همچنان در بخش نوتیفیکیشن‌ها منتظر بود. دستش به سمت گوشی رفت؛ اما قبل از اینکه دستش را روی آن بگذارد، بلا که از کنار او نشسته بود با لحن شوخی گفت:
- چرا اینقدر پیگیرشی خودت براش ناز کردی
طنین با تعجب گفت:
- تو چطور می‌دونی دارم به آنتوان فکر می‌کنم؟
بلا با خنده گفت:
- خب، هیچ‌وقت نمی‌تونی از من پنهان کنی. من همه چیز رو می‌بینم، قیافت و رفتارهات دارن داد می‌زنن که عاشق شدی
طنین با چهره‌ای که به سختی می‌توانست احساساتش را پنهان کند، پاسخ داد:
- دارم به این فکر می‌کنم که شاید هم باید بهش بگم که واقعاً دوست دارم بیشتر از این بشناسمش.
بلا که حالا جدی شده بود با خوش‌حالی گفت:
- آها، همینه دختر، البته که باید بهش بگی.
طنین با کمی تردید گفت:
- می‌دونم؛ اما احساسات آدم همیشه منطقی نیستن، نمی‌خوام غرورم رو زیر پام بذارم.
بلا به طنین نگاهی کرد و گفت:
- غرور چیه دیوونه خودش گفت هروقت دوست داشتی بهم پیام بده دیگه.
...
ناظر محترم اثر: @ARNICA
