در حال تایپ داستان کوتاه زندان پوست

[Rizer]

پارت ۹

جمشید سرش را تکان داد و دست‌هایش را در هم فشرد.
- کبودی صورتت... فکر نمی‌کنم مال گذشته باشه.

زن لحظه‌ای سکوت کرد، سپس پوزخندی زد.
نه از سر تمسخر، بلکه تلخ و سنگین.
- کودکیم خوب نبود، و بزرگسالی جالبی هم ندارم.
مکثی کرد، انگار گفتن جمله بعدی برایش سخت باشد.
- اینا... ضرب دست شوهرمه.

جمشید نفسش را در سینه حبس کرد.
خشم و اندوه در چهره‌اش درهم تنید.
- هنوزم باهاشی؟

زن شانه‌ای بالا انداخت، بی‌رمق و بی‌احساس.
- وقتی جایی برای رفتن نداری، با هر کسی می‌مونی، حتی اگه جهنم باشه.

جمشید به زمین نگاه کرد، چند لحظه‌ای حرف نزد.
باد سردی از میان شاخه‌های خشک درخت گذشت و شاخه‌ای کوچک به آرامی بر نیمکت افتاد.

- می‌دونی...
زن نگاهش را به او دوخت.
- من همیشه فکر میکنم ضعیفم، چون نتونستم از خیلی چیزا دفاع کنم، از خودم، از گذشته‌م.
ولی بعد فهمیدم بعضی وقتا تحمل کردن هم یه جور شجاعته... فقط نباید توی همون تحمل دفن شی.

زن آهسته سرش را پایین انداخت.
اشکی بی‌صدا از کنار گونه‌اش لغزید، ولی زود با پشت دست آن را پاک کرد.
- آدم وقتی زیادی درد می‌کشه، کم‌کم باور می‌کنه که حقشه...

جمشید آرام گفت:
- نه... هیچ‌کس نباید باور کنه که درد سهمشه...چی دارم میگم، اصن یکی باید اینارو به خود من بگه!

زن نفس عمیقی کشید.
صدای نفسش میان هوای سرد لرزید.
- شاید اگه امروز نیومده بودم اینجا، هیچ‌وقت این حرفا رو نمی‌زدم.
جمشید به چهره زیبای او زل زد و در زیبایی او غرق شد...انگار چیزی درون قلبش لرزید.
زن متوجه نگاهش شد، اما به جای دلخوری یا خجالت، فقط لبخندی کم‌رنگ زد.
لبخندی که نه برای زیبایی‌اش، بلکه برای آن لحظه‌ی نادرِ درک شدن بود.

- چیزی شده؟
جمشید نگاهش را آهسته برگرداند، انگار بخواهد خودش را از دنیایی بیرون بکشد که مدت‌هاست از آن فراری بوده.
- نه… فقط… مدت‌ها بود با کسی اینجوری درد و دل نکرده بودم.

زن لبخندش کمی پررنگ‌تر شد.
- شاید ما هم مثل این برگ‌ها شدیم… هر کدوم جدا از شاخه‌هامون، تنها، زخمی… ولی هنوز یه باد کوچیک کافیه تا یه جایی فرود بیایم که شاید کسی حواسش بهمون باشه.

جمشید با نگاهی پرمعنا گفت:
- شاید این نیمکت، همون جاییه که باید می‌افتادیم.

لبخند زن ناگهان محو شد...
کیفش را در آغوش گرفت.
- من دیگه باید برم شوهرم عصبی میشه.