در حال تایپ داستان کوتاه اولین سیاحت | توکا راد _ کاربر انجمن بوکینو

[SULLIVAN]

بسم حق
نام اثر: اولین سیاحت
ژانر: معمایی، فانتزی، اجتماعی
به قلم: توکا راد
ناظر: @یآس
خلاصه:
دخترک به آرزوی خود می‌رسد.
اولین سفر دریایی خود را آغاز می‌کند، به دنبال قلب دریا قدم می‌گذارد.
درخت جاویدان، درخت خیالی که مرده را زنده، پیر را جوان می‌کند و بیمار را شفا می‌بخشد! ​

 

[Ayli🌙]

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
‌
‌​

از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌‌‌​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

‌‌‌
برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

‌‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:
​

---

◇| درخواست - جلد آثار | تالار طراحی |◇​

---

‌
برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:
​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

‌
برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

‌‌
پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:
​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

‌
برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌
و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.
‌​

---

◇| تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]​

 

[SULLIVAN]

مقدمه:

او خواست، تصمیم گرفت انجام دهد کاری که دیگری نتوانست!
دودید، شکست خورد، زمین خورد، زخمی شد، باز هم دودید.
او تصمیم خود را گرفته بود، قرار هم نبود از تصمیم خود منصرف شود و عقب بکشد، می‌خواست موفق شود.
دودید، شکست ولی رسید، موفق شد و دید طعم رسیدن چقدر شیرین است!

 

[SULLIVAN]

به اطراف نگاهی انداختم و موهای خود را جمع کردم، همگی در حال خرید بودند. همهمه‌ی شدیدی بود، دنبال چه کسی باید می‌گشتم هنوز نمی‌دانم! قدمی به سمت کلبه‌ی کوچک دریا برداشتم و تقه‌ای به در زدم، پیرمردی سرش را از برگ‌هایی که جلویش بود بلند کرد و به چشم‌هایم خیره شد. موهای بلند حنایی‌اش را بر روی شانه‌هایش انداخته بود و یک عینک شیشه‌ای به چشم‌ زده بود. به ریش‌هایش خیره شدم و به این فکر افتادم که چگونه با این ریش‌ها غذا می‌خورد؟ قدمی به سمتش برداشتم و موهای خود را به پشت گوشم هدایت کردم و ل*ب زدم:
- دنبال فرانک می‌گردم.
دستی به ریش خود کشید و از جای خود بلند شد، لباس سفیدی به تن داشت. یک‌ان، ان را مرده‌ای دیدم که کفن به تن کرده است. افکارم را پاک کردم، نزدیک‌تر شد و به میز خود تکیه داد و دستش را در جیب خود فرو کرد. با صدای گرفته و بمی که گویا قصد داشت خود را لات و بزرگ نشان دهد گفت:
- فرانک رو می‌خوای چی‌کار تو؟
چه می‌گفتم؟ کسی حرفم را باور می‌کرد؟ کسی مرا می‌فهمید؟ هیچ‌کس باور نمی‌کرد دریا قلبی نیز دارد. نفسی کشیدم و گفتم:
- می‌خوام به دریا سفر کنم می‌خوام اون همراهیم کنه، پول زیادی هم بهت میدم.
مرد قدمی به سمتم برداشت و گفت:
- چقدر میدی؟
دستی به موهای حنایی‌ام کشیدم و گفتم:
- پنجاه سکه‌ی طلا، چطوره؟
صدایی نظرم را جلب کرد، به سمت صاحب صدا برگشتم و به مردی قد بلند و چهارشانه خیره شدم. موهای مشکی‌اش بلند بود و همانند این مرد بر شانه‌اش ریخته شده بود. چه آدم‌هایی هستند؟ مگر نمی‌تواند موهای خود را کوتاه کنند؟
بیخیال افکارم شدم، مرد قدمی‌ به سمتمان برداشت و گفت:
- فرانک این همه ارزش داره؟
ل*ب‌هایم را با زبان تر کردم، دست‌هایش را در جیب‌های خود فرو کرد، اگر فرانک را پیدا نمی‌کردم ناچار به تنها رفتن بودم. به ان مرد خیره شدم و گفتم:
- شاید بیشتر از این!
قهقه‌ای بلند سر دادند، کوله‌ی خود را جابه‌جا کردم و به مرد خیره شدم. عصبی بودم، به شدت به اعصابم خطور کرده بودند. دوست نداشتم یک زن را این‌گونه مسخره کنند. اخم کردم، خب آن‌ها چرا باید از این اخم من بترسند؟ من خود از اندام ورزیده‌ی ان دو می‌ترسم، نکند واقعا فکر کنند من پول دارم، مرا زندانی کنند یا بکشند؟ نه امکان ندارد… وای نکند اتفاقی برایم بی‌افتد؟ امیلی حواست کجاست؟ به آن مرد خیره شدم و با جدیت تمام ل*ب زدم:
- کجا می‌تونم فرانک رو پیدا کنم؟
صدای کفش‌های ان مرد نزدیک‌‌تر می‌شد. کنار پیرمرد ایستاد و گفت:
- خب من فرانکم چی‌کار داری؟
یک‌ تای ابروی خود را بالا کشیدم و گفتم:
- با من بیا کارت دارم.
از کلبه چوبی خارج شدیم، استرس تمام وجودم را فرا گرفته بود. نکند دروغ گفته باشد؟ نه او چرا باید به من دروغ بگوید و‌ خود را فرانک معرفی کند؟ به دست‌های قوی و ورزش‌کارش خیره شدم و آب دهانم را بی‌صدا قورت دادم.

 

[SULLIVAN]

به چشم‌هایش خیره شدم، می‌ترسیدم اگر او هم همانند خانواده‌ام مرا به مسخره‌ی خود بگیرد چه؟
به دریا خیره شدم، دل به دریا زدم و به او نگاه کردم. با زبان خود ل*ب‌هایم را تر کردم:
- من دنبال درخت دریا می‌گردم، به اصطلاح قلب دریا.
مشخص بود تعجب کرده است، مردمک چشم‌هایش بزرگ شد ولی چیزی بروز نداد. لبخندی به ل*ب زد و با تعجب پرسید:
- چرا دنبال اون درخت می‌گردی؟
چرا باید به او پاسخ می‌دادم؟ مگر به او مربوط بود؟ نبود! ولی باید پاسخش را می‌دادم چرا که حتما باید با او سفر کنم. فِرانکْ برای این سفر یکی از واجبات است. دوست پدرم او را به خوبی می‌شناسد و می‌داند چقدر به دل دریا سفر کرده است، می‌داند آدم کارکشته‌ای است. لبخندی به ل*ب می‌زنم:
- نیازی نیست به این سوال تو پاسخ بدم همراهم میایی؟
فرانک کمی به فکر فرو می‌رود شاید جوابش به من نه باشد و باید در آن موقع به دنبال راه دیگری باشم. دستش را در جیب شلوار قهوه‌ای سوخته‌اش فرو کرد و گفت:
- باشه ولی این راه سرابه و من آخرش پولم رو می‌گیرم.
کمی در دلم خوشحال بودم که راضی شده است تا همراهی‌ام کند؛ اما گفتن کلمه «سراب» کمی مرددم کرد. نمی‌دانم شاید همان‌طور که او می‌گوید باشد. به کشتی‌های روبه‌رو اشاره کرد و گفت:
- با پولی که میدی می‌تونی بهترین کشتی رو انتخاب کنی ولی راه دریا رحم نداره و ممکنه هر لحظه غرق بشی.
دستم را به موهای خود کشیدم و آن‌ها را از بند آزاد کردم. موهای لختم بر روی شانه‌هایم ریخت. با اینکه دختر هستم موهایم از موهای او کوتاه‌تر است. به کشتی‌ها نگاهی انداختم:
- من از کشتی هیچی نمی‌دونم از نظر تو کدوم بهتره؟
لبخندی به ل*ب زد، نکند در دل خود مرا مسخره می‌کند و به ریش نداشته‌ی زنانه‌ام می‌خندد؟ سرم را به سمت کشتی‌ها چرخاندم و نگاهی سریع به همه‌ی آن‌ها انداختم، قدمی به سمت اسکله برداشتم و به کشتی‌ها و قایق‌ها نزدیک‌تر شدم. نکند در این مسیر بمیرم؟ نکند در این مسیر فرانک را نیز به کشتن دهم؟ صدای فرانک زنجیره‌ی افکارم را پاره کرد:
- انتخاب من اون کشتی قهوه‌ای، از همه‌ی این کشتی‌ها بهتره.
به کشتی نگاهی انداختم، نه خیلی بزرگ بود نه خیلی کوچک که در طوفان غرقم کند. با سر تایید کردم و به چشم‌های قهوه‌ای روشنش خیره شدم. بی‌اعتنا به سمت کشتی قدم گذاشت و گفت:
- نظرم عوض شد، اگه دریا باعث بشه تو بمیری من پول رو از کی بگیرم؟
پوفی کشیدم و به او نزدیک شدم، از لحاظ اندامی و قدی هیچ شبیه نبودیم. من در کنار او همانند مورچه در کنار فیل بود. مردک چه خوردی مگر؟ لبخند زدم:
- من هم نمی‌تونم تمام پول رو الان پرداخت کنم، نصف رو الان پرداخت می‌کنم نصف رو بعد از رسیدن به اسکله.

 

[SULLIVAN]

سیگارش را روشن کرد و به دریا خیره شد، واقعا فکر می‌کند با یک احمق سخن می‌گوید؟ چه بگویم شاید واقعا احمق هستم. آخر کدام انسان عاقلی چنین حرف بی‌عقلی می‌زند. دریا مگر قلب دارد؟ دوباره صدای فرانک افکارم را پرپر کرد:
- الان آماده‌ای؟
آماده بودم؟ نمی‌دانم، شاید برای رفتن به دریا و پیدا کردن قلب دریا زیادی پیش رفتم؛ ولی نمی‌توانم دوباره برگردم. سری تکان دادم و گفتم:
- تو فکر کن من الان آماده‌ام.
قهقه‌ای بلند سرداد و سیگارش را در دریای ابی انداخت و گفت:
- همین الان حرکت می‌کنیم.
به سمت کشتی رفت و وارد کشتی شد و بلند فریاد زد:
- استفن کار این کشتی رو انجام بده یک سفر ۸ ماهه داریم.
چه گفت؟ چند ماه؟ یعنی من به کریسمس نمی‌رسم؟ یعنی نمی‌توانم به جشن بروم؟ مهم‌تر از این نمی‌توانم ۸ ماه خانواده‌ام را ببینم؟ البته جان صدها آدم درمیان است، من شده باشد ۱۰ سال باید به این درخت برسم. می‌ترسم، ترس از دست دادن دارم، عذاب وجدانی که نکند بعد از رفتن به این سفر این مردک را به کشتن دهم. نکند هر دو با هم بمیریم. مجددا صدای فرانک مانع بیشتر شدن فکر‌هایم شد. به سمتش نگاهی انداختم:
- ممکنه نیم ساعت طول بکشه، نگفتی برای چی داری میری اون‌جا؟
پوف کلافه و پر از استرسی کشیدم:
- گفتم که لازم نکرده بدونی.
لبخند ملیحی زد و شانه‌ای بالا انداخت:
- باشه پس منم… .
می‌دانستم چه می‌خواهد بگوید. دیگر کلافه شده بودم، عصبی نگاهش کردم:
- اصلا کار درستی انجام نمیدی.
قدمی به سمتم برداشت و من یک قدم از او فاصله گرفتم، البته چند متری با هم فاصله داشتیم؛ ولی خب از او ترسیده‌ام.
- من باید بدونم جون خودم رو برای چی دارم به خطر می‌ندازم.

 

[SULLIVAN]

مجددا پوف کلافه‌ای کشیدم، هر لحظه بیشتر از قبل عصبی‌تر می‌شدم، آقای برایان از او به خوبی تعریف کرده است. نمی‌دانم کار درستی می‌کنم یا نه، تنها می‌دانم تصمیم خود را گرفته و می‌خواهم این کار را انجام دهم. دستی به شانه‌ام خورد هر چه تا الان بافته بودم شکافته شد. ابرویی بالا انداخت و گفت:
- یک سوال پرسیدم جوابش این‌قدر سخت بود؟
شانه‌ام را تکان دادم:
- من در شهر کستلمتزانو زندگی می‌کنم، یک بیماری خیلی بدی وارد شهر شده و امکانش هست به شهرهای اطراف هم برسه باید به اون درخت برسم.
فرانک لبخندی زد، دیگر واقعا به خوبی احساس کردم که مرا در ذهن خود احمق می‌خواند. لبخندش هر لحظه بیشتر می‌شد و من هر لحظه عصبی‌تر؛ ولی متاسفانه عصبی بودن من هیچ فایده‌ای ندارد. او کار خود را می‌کند. مردی با لباس‌های گشاد و پاره پاره به سمتمان آمد، این‌جا نه یک حلاق پیدا می‌شود نه لباس؟ این چه سر و وضعیتی است؟ کیف خود را که سنگینی‌اش شانه‌ام را آزار می‌داد بر روی زمین انداختم و نشستم، مردک با یک اخم گفت:
- فرانک کار کشتی رو انجام دادم.
فرانک به من نگاهی انداخت و گفت:
- پاشو برای چی نشستی؟
کاش اصلا نمی‌امدم، کاش بیخیال می‌شدم، کاش الان می‌توانستم برگردم؛ ولی امید یک شهر به من است. چگونه می‌توانم آن‌ها را ناامید کنم. با کلافگی بسیار زیاد از جای خود بلند شدم. به سمت کشتی حرکت کردیم. به تمامی نقاط کشتی نگاه انداختم و در هیچ نقاط جایی تمیز پیدا نکردم.
- میگم میشه بگید دقیقا این آقای استفن چی‌کار کرده؟
فرانک به سمتم برگشت و دستی به ریش خود کشید و گفت:
- خدمتکار ‌پدرته؟ پول می‌گیره تمیز می‌کنه.
سری به نشانه تاسف چرخاندم و به سمت صندلی چوبی قدم گذاشتم، یک دستمال از کیف خود بیرون کشیدم و به صندلی کشیدم