تاریخچه کامل اندروید

[Blueberry]

بخش گالری اندروید 2.2 نیز به‌طور کامل بازطراحی شده و برای نخستین بار قابلیت‌های سه‌بعدی این پلتفرم را به نمایش گذاشته بود. برای مثال، با کج کردن صفحه یا حرکت بین آلبوم‌های مختلف و عکس‌ها، انیمیشن‌های با کیفیتی نمایش داده می‌شد. گوگل همچنین صفحه سنتی قفل PIN را در این نسخه ارائه کرد تا کاربرانی که روش قفل الگویی (Pattern lock) را دوست نداشتند یا دنبال شیوه‌ی امن‌تری بودند، بتوانند گوشی خود را با وارد کردن کد، قفل کنند.

اندروید 2.3 نان زنجبیلی​

حدود شش ماه پس از عرضه Froyo بر بستر گوشی نکسوس وان، گوگل وارد فاز بعدی پروژه Nexus شد تا گوشی‌ جدیدی را با اندروید 2.3 معروف به نان زنجبیلی (Gingerbread) به بازار روانه کند. گوگل این بار سراغ سامسونگ رفت تا گوشی Nexus S را در خط تولید گوشی موفق Galaxy S به تولید انبوه برساند. هرچند نکسوس اس از نظر فنی چندان از گوشی پیشین نکسوس وان برتر نبود، از نظر ظاهری تفاوت زیادی با نخستین عضو خانواده نکسوس داشت و با بهره از صفحه‌نمایش لبه گرد و بدنه شفاف و تیره رنگش، طرفداران بسیاری پیدا کرد.

 

[Blueberry]

اندروید 2.3 از بسیاری از جنبه‌ها به‌روزرسانی کوچکی به حساب می‌آمد؛ اما تعدد این تغییرات کوچک موجب تفاوت چشمگیری نسبت به نسخه پیشین شد و در این نسخه شاهد بیشترین تغییرات ظاهری از زمان انتشار اندروید 2.1 بودیم. برای مثال، عبارت Malmo از ویجت ساعت آنالوگ حذف شد؛ صفحه‌ی اصلی و اجزای رابط کاربری به تم رنگی سبز درآمدند و نوار وضعیت نیز با زمینه‌ی تیره و نوشته‌های روشن، زیبایی بیشتری پیدا کرد. نان زنجبیلی نسبت به نسخه‌های قبلی تمیزتر و مدرن‌تر به نظر می‌آمد، اما در حقیقت این ترفند هوشمندانه‌ی گوگل برای کاهش مصرف باتری بود؛ چراکه آن همه اجزای روشن در صفحه‌نمایش امولد انرژی زیادی مصرف می‌کردند.
از قابلیت‌های جدیدی که به اندروید 2.3 اضافه شد می‌توان به کنترل بیشتر بر قابلیت کپی/چسباندن، کیبورد پیشرفته و ارتقای قابلیت چند لمسی، ابزارهای بهتر برای مدیریت دستگاه و کارایی بالاتر باتری و پشتیبانی از دوربین مکالمه تصویری اشاره کرد.

از دیگر قابلیت‌های نان زنجبیلی می‌توان به توجه‌ ویژه‌ی گوگل به توسعه‌دهندگان و پشتیبانی از فناوری NFC اشاره کرد که زیرساخت لازم برای سیستم پرداخت موبایل را فراهم کرد. گوگل همچنین از عرضه نان زنجبیلی به‌عنوان فرصتی برای محکم کردن جای پای خود در بازار بازی‌های موبایل بهره برد؛ در این نسخه‌، به توسعه‌دهندگان اجازه‌ی دسترسی سطح پایین به مواردی چون صوت، کنترل وسیله، گرافیک و ذخیره‌سازی داده‌ها داده شد که به آن‌ها امکان می‌داد کدهایی با اجرای نسبتاً سریع‌ بنویسند؛ این کار کلید موفقیت توسعه‌دهندگان برای ورود به بازار بازی‌های سه‌بعدی بود.

 

[Blueberry]

اندروید 3.0 کندوی عسل​

اندروید 3.0 را می‌توان از این نظر پدیده‌ای عجیب و کم نظیر دانست که به جای گوشی‌های هوشمند، برای تبلت‌ها و البته دستگاه‌های موبایل با نمایشگر‌های بزرگ در نظر گرفته شده بود. این بار گوگل سراغ موتورولا رفت تا با همکاری یکدیگر، تبلت Xoom مجهز به «کندوی عسل» در فوریه ۲۰۱۱ روانه‌ی بازار شود.
در این نسخه از اندروید رنگ سبز که حالا نماد اندروید شناخته می‌شود،‌ جای خود را رنگ آبی داد؛ مثلا، نشانگر درصد باتری و آنتن‌دهی و همچنین ویجت ساعت با رنگ آبی نمایش داده می‌شد. صفحه اصلی و محل قرارگیری ویجت‌ها نیز بازطراحی شده بود و با معرفی دکمه‌های مجازی در نوار سیستم، نیاز به دکمه‌های فیزیکی روی تبلت‌های مجهز به اندروید 3.0 برای جستجو، منوها، خانه و بازگشت از بین رفت. با مرگ دکمه‌های فیزیکی، توسعه‌دهندگان سخت‌افزاری فضای بیشتری برای گسترش ابعاد صفحه‌نمایش دراختیار داشتند.

اندروید 3.0 همچنین با معرفی مفهوم تازه‌ای با عنوان «نوار فرمان» (Action Bar) همراه بود که در بالای صفحه هر اپلیکیشن قرار داشت و می‌توان آن را نوعی نوار وضعیت برای اپلیکیشن‌ها در نظر گرفت. گوگل برای نسخه‌ی سوم اندروید دو به‌روز‌رسانی کوچک در قالب 3.1 و 3.2 عرضه کرد که قابلیت‌های مهمی به‌خصوص برای تبلت‌ها ارائه می‌کردند.
کندوی عسل را می‌توان واکنش گوگل و شرکایش به عرضه‌ آیپد اپل در سال ۲۰۱۰ دانست و اگرچه این نسخه از سیستم عامل به‌راحتی دردسترس بود، برخی از تبلت‌های اندرویدی آن زمان هنوز با نسخه‌های موبایلی پیشین عرضه می‌شدند. در نهایت، استقبال چندانی از کندوی عسل نشد و گوگل تصمیم گرفت اکثر قابلیت‌های آن را در اندروید 4.0 به کار برد.

 

[Blueberry]

اندروید 4.0 ساندویچ بستنی​

اندروید 4.0 معروف به «ساندویچ بستنی» (Ice Cream Sandwich)‌ اکتبر ۲۰۱۱ با گوشی گلکسی نکسوس عرضه شد. این دومین همکاری گوگل با سامسونگ در عرضه گوشی‌های اندرویدی بود و از زمان همکاری آن‌ها در تولید گوشی نکسوس اس مجهز به اندروید نان زنجبیلی کمتر از یک سال می‌گذشت.
اندروید 4.0 را می‌توان بی شک بزرگ‌ترین تغییر اندروید در حوزه گوشی‌های هوشمند به شمار آورد، هرچند طراحی و بسیاری از قابلیت‌های جدید آن در نسخه پیشین و برای تبلت‌ها عرضه شده بود. این نسخه دارای دکمه‌های مجازی بود و تم رنگی آن از سبز به آبی تغییر کرد؛ پشتیبانی از ویجت‌ها و قابلیت چندوظیفگی ارتقا یافت و همچنین قابلیت نمایش بندانگشتی فهرست اپلیکیشن‌های باز به آن اضافه شد. گوگل همچنین برای بهبود تجربه کاربری، از فونت تازه‌ای به نام Roboto استفاده کرد و پشتیبانی کامل از زبان فارسی نیز از این نسخه به بعد به اندروید اضافه شد.

از ویژگی‌های جدید دیگر ساندویچ بستنی، قابلیت پاک کردن موردی نوتیفیکشن‌ها در پنجره‌ی اعلانات بود که پیش از این فقط گزینه حذف همگی آن‌ها وجود داشت. هوش مصنوعی کیبورد مجازی نیز بسیار بهبود یافته و به پیشرفت بزرگی در زمینه غلط‌یابی متن و پیشنهاد لغات دست پیدا کرده بود.

 

[Blueberry]

بود. در واقع می‌توان گفت از اندروید 4.0 بود که وارد کردن متن، پشتیبانی از کلیپ‌بورد و کیفیت کیبورد مجازی این‌چنین پیشرفته و مانند سایر اپلیکیشن‌های مشابه در بازار شد.

از قابلیت‌های کلیدی اندروید 4.0 می‌توان به اپلیکیشن Android Beam برای انتقال آسان داده‌ها بین دو گوشی، قفل تشخیص چهره و تحلیل میزان استفاده از پهنای باند اشاره کرد. اپلیکیشن تقویم نیز برای نخستین‌بار رویکردی یکپارچه را در پیش گرفت که برای افرادی که به‌دنبال استفاده از چندین حساب کاربری در یک برنامه بودند، گزینه‌ی خوبی به شمار می‌رفت.

اندروید 4.1 تا 4.3 آبنبات ژله‌ای​

عصر «آبنبات ژله‌ای» (Jelly Bean) نسخه اندروید ژوئن ۲۰۱۲ با عرضه اندروید 4.1 شروع شد و با عرضه سریع نسخه‌های 4.2 و 4.3 در اکتبر همان سال و جولای ۲۰۱۳ ادامه یافت.
در نسخه 4.1 شاهد حرکت نرم و روان بین منوها و صفحات بودیم که گوگل از آن به‌عنوان «پروژه کَره» (Project Butter) یاد می‌کرد. دستیار شخصی Google Now که بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بلندپروازی‌های گوگل بود، به بخش جستجو اضافه شد و اندروید را به پلتفرم کاملی تبدیل کرد که قادر به پردازش انواع داده‌ها، زمان‌بندی امور، مکان، زمان و... بود. با آبنبات ژله‌ای، برای نخستین بار کاربران می‌توانستند به صورت آفلاین نیز از قابلیت تبدیل گفتار به متن بهره ببرند.

 

[Blueberry]

بخش اعلانات، ویجت‌ها و پیش‌بینی متون در کیبورد مجازی نیز دستخوش بهبودهایی شد.

اندروید 4.2 با گوشی نکسوس ۴ و تبلت نکسوس ۱۰ عرضه شد و اتصال بی‌سیم به تلویزیون ازطریق Miracast را به سیستم عامل اضافه کرد تا کاربران بتوانند با خرید این جعبه‌ها به قیمت ۹۹ دلار، نرم ‌افزار و بازی‌های مورد علاقه خود را روی صفحه‌نمایش بزرگ‌تر تلویزیون اجرا کنند. در این نسخه ژست‌های تایپی جدیدی اضافه شد که پیش‌درآمدی برای کیبورد Swype بود. در بخش عکاسی نیز حالت پاناروما با نام Photo Sphere اضافه شد. همچنین این نسخه پشتیبانی از استفاده چند کاربر از یک تبلت را ارائه داد تا هر کاربر بتواند در یک تبلت اشتراکی، نرم‌افزار و اطلاعات شخصی خود را داشته باشد.

اندروید 4.3 با نسل دوم نکسوس 7 که با همکاری ایسوس تولید شده‌ بود، دردسترس قرار گرفت. در این نسخه خبری از تغییرات اساسی نبود و فقط عملکرد سیستم عامل بهبود یافته و چند ویژگی جدید به رابط کاربری اضافه شده بود. بااین‌حال، اندروید 4.3 توان پشتیبانی از استاندارد گرافیکی OpenGL ES 3.0 برای اجرای بازی‌هایی با گرافیک سه‌بعدی را با خود به همراه داشت. اپل نیز پس از مدت کوتاهی با به‌روزرسانی سیستم عامل iOS، پشتیبانی از این موتور نرم‌افزاری را به دستگاه‌های خود اضافه کرد تا کاربرانش از حوزه بازی‌های موبایل عقب نمانند.

 

[Blueberry]

اندروید 4.4 کیت‌کت​

اندروید 4.4 اولین نسخه از این سیستم عامل بود که به جای استفاده از نام کلی یک شیرینی یا دسر، از برند تجاری استفاده کرد. گوگل برای این منظور با شرکت نستله تماس گرفت و اجازه خواست تا از نام کیت‌کت (KitKat) برای نام‌گذاری اندروید جدید خود استفاده کند و نستله هم پذیرفت. گوگل این مدل همکاری بازاریابی را تا عرضه نسخه اوریو دیگر تکرار نکرد.
اندروید 4.4 که اکتبر ۲۰۱۳ عرضه شد، قابلیت‌های جدید زیادی نداشت و بیشتر تغییرات در سطح رابط کاربری صورت گرفته بود. بااین‌حال، بهره‌مندی از یک قابلیت کافی بود تا بازار اندروید را داغ‌تر کند و آن بهینه‌سازی این سیستم‌عامل برای اجرا در گوشی‌های هوشمندی با کمتر از ۵۱۲ مگابایت رم بود. این قابلیت به سازندگان موبایل امکان داد تا از آخرین نسخه اندروید در دستگاه‌های بسیار ارزان‌تر بهره ببرند. نکسوس ۵ گوگل نیز اولین گوشی هوشمندی بود که با اندروید 4.4 عرضه شد.

مهم‌ترین ویژگی‌های اختصاصی اندروید 4.4 کیت‌کت عبارت‌اند از: یکپارچه شدن Google Now با صفحه اصلی، شماره‌گیر هوشمند کاملاً جدید که براساس نیازهای کاربر تنظیم می‌شود، اپلیکیشن‌های تمام‌صفحه به لطف نوار اطلاع‌رسانی و نوار کنترل شفاف، اپلیکیشن یکپارچه هنگ‌اوت برای تمام پیام‌رسانی‌ها، بازطراحی اپلیکیشن‌های «ساعت» و «دانلودها»، کیبورد جدید با پشتیبانی از ایموجی و پشتیبانی از عکاسی +HDR.

 

[Blueberry]

اندروید 5.0 و 5.1 آبنبات چوبی​

اندروید 5.0 معروف به آبنبات چوبی (Lollipop) که پاییز ۲۰۱۴ همراه با گوشی نکسوس ۶ ساخت موتورولا و تبلت نکسوس 9 ساخت اچ‌تی‌سی معرفی شد، نسخه‌ای انقلابی از سیستم عامل موبایل گوگل بود؛ چراکه اولین نسخه اندروید بود که از زبان طراحی جدید و اختصاصی گوگل موسوم به Material Design بهره می‌برد. در Material Design طراحی در سراسر سیستم عامل ساده‌تر و مینیمال‌تر شده بود. برای دسترسی به تنظیمات سریع و نوار اطلاع‌رسانی‌ها دیگر نیازی به ژست دو‌انگشتی نبود و کاربران می‌توانستند تنها با یک حرکت انگشت از بالای صفحه به سمت پایین به این موارد دسترسی پیدا کنند.
قابلیت Adaptive Brightness هم جایگزین Auto Brightness شد تا علاوه‌بر‌اینکه دستگاه میزان روشنایی را برساس نور محیط به‌طور خودکار تغییر می‌داد، کاربر نیز همچنان بتواند به دلخواه و به کمک اسلایدر، سطح روشنایی را کم و زیاد کند. در صفحه قفل هم دیگر خبری از ویجت‌ها نبود و گوگل تنها به نمایش ساعت و تاریخ روز در وسط این صفحه بسنده کرد.
در این نسخه اندروید بود که قابلیت Interruptions با عملکرد مشابه Do not disturb در آیفون اضافه شد و به کاربران اجازه می‌داد برای بالا بردن تمرکز و دوری از پرتی حواس، تمام اطلاع‌رسانی‌ها را بلاک کنند. قابلیت Power Saver نیز به این نسخه اضافه شد که کاربر می‌توانست تعیین کند با رسیدن شارژ باتری به سطحی مشخص، این قابلیت به‌طور خودکار فعال شود.

 

[Blueberry]

اندروید 6.0 مارشمالو​

گوگل یک هفته پس از معرفی نکسوس‌های جدید در پاییز ۲۰۱۵، نسخه نهایی از اندروید ۶ را با نام مارشمالو (Marshmallow) معرفی کرد. این نسخه از سیستم عامل در ظاهر تغییراتی زیادی نسبت به اندروید ۵ آبنبات چوبی نکرده بود، اما از تغییرات جزئی در راستای هوشمندتر شدن بهره برده بود؛ از جمله عمودی شدن اسکرول در اپ دراور، امکان کم و زیاد کردن حجم صدای بخش‌های مختلف به صورت جداگانه، امکان تغییر آیکون‌های بخش نوار اعلانات و اضافه شدن قابلیت Doze برای بهبود مصرف باتری.

علاوه بر این، در این نسخه از اندروید برای اولین‌بار شاهد اضافه شدن پشتیبانی از حسگر اثر انگشت و USB Type-C بودیم که نکسوس‌های جدید 6P و 5X به آن مجهز شده بودند.

اندروید 7.0 نوقا​

اندروید 7.0 معروف به نوقا، هفتمین نسخه از سیستم‌عامل اندروید است که پاییز ۲۰۱۶ عرضه شد. این نسخه از سیستم‌عامل در ظاهر تفاوت چندانی با نسخه‌ی پیشین خود نداشت؛ اما تغییرات نرم‌افزاری قابل‌توجهی در آن ایجاد شده بود. به‌عنوان مثال، گوگل پس از مدت‌ها قابلیت مورد انتظار پشتیبانی از Split-Screen را به سیستم‌عاملش اضافه کرد تا کاربران بتوانند به‌طور هم‌زمان دو اپلیکیشن باز و قابل مشاهده در صفحه داشته باشند. در این نسخه کاربران می‌توانستند به‌طور مستقیم و بدون نیاز به اجرای اپلیکیشن، به پیغام‌ها در بخش اعلانات پاسخ دهند. از دیگر بهبودهای صورت گرفته در بخش چندوظیفگی، سوئیچ سریع بین دو اپلیکیشنی است که اخیراً استفاده‌ شده‌ بودند.

 

[Blueberry]

انجام این کار نیز به‌سادگی و ازطریق دابل‌تپ کلید مربعی Overview صورت می‌گرفت.

در نسخه اندروید 7.0، قابلیت شخصی‌سازی و پشتیبانی از تم‌های گوناگون برای کیبورد اضافه شد. اموجی‌ها نیز حالا با چندین رنگ پوست ارائه شده بودند. در پشت پرده نیز گوگل عملکرد سیستم عامل، ظاهر بازی‌های اندرویدی و امنیت مدیریت فایل‌های مدیا را افزایش داد و رمزگذاری مبتنی بر فایل را اضافه کرد. گوگل همچنین اندروید نوقا را همانند سیستم‌عامل کروم، به دو پارتیشن برای سیستم‌عامل مجهز کرد تا سیستم‌عامل کاملاً جدیدی به گوشی کاربر ارسال شده و روی پارتیشن غیرفعال نصب شود.

گوگل همچنین از عرضه اندروید نوقا به‌عنوان بهانه‌ی جسورانه‌ای برای بازاریابی گوشی‌های لوکس خود استفاده کرد. گوشی‌های پیکسل و پیکسل ایکس ال گوگل به همراه ال‌جی V20 جزو اولین گوشی‌های پرچمداری بودند که با سیستم عامل نوقا عرضه شدند.