شعر🖋 اشعار فریدون مشیری| تالار ادبیات

[mahban]

به گمانم نگهم دل به کسی بست که نیست
و دلم غرق تمنای کسی هست که نیست

همه شهر به دلدادگی ام می خندند
که فلانی شده از چشم کسی م*س*ت، که نیست

«تو به من گفتی ازین عشق حذر کن» ... آری
و تو گفتی که ره عشق تو سخت ست، که نیست

مدتی هست به دلسوزی خود مشغولم
که دلم بند نفس های کسی هست که نیست

 

[mahban]

بید مجنون، زیر بال خود، پناهم داده بود!
در حریم خلوتی جان‌بخش، راهم داده بود.
‌
تکیه بر بال نسیم و چنگ در گیسوی بید!
مسندی والاتر از ایوانِ شاهم داده بود.
‌
شاه بودم، بر سرِ آن تخت، شاهِ وقتِ خویش
یک چمن گل، تا افق، جای سپاهم داده بود!
‌
چتر گردون، سجده‌ها بر سایبانم برده بود
عطر پیچک، بوسه‌ها بر پیشگاهم داده بود!
‌
آسمان، دریای آبی، ابرها، قوهای م*س*ت!
شوقِ یک دریا تماشا بر نگاهم داده بود!...
‌
آه! ای آرامش جاوید! کی آیی به دست؟
آسمان، یک لحظه، حالی دلبخواهم داده بود!
‌

 

[mahban]

آخر پـرو بالی بزن
بشکن قفس را
آزاد باش
این یک نفس را
از این ملال آباد جانفرسا سفر کن
پرواز کن
پـرواز کن
از تنگنای این تباهی ها گذر کن
از چار دیوار ملال خود بپرهیز
آفاق را آغوش بر روی تو باز است
دستی برافشان
شوری برانگیز
در دامن آزادی و شادی بیاویز
از این نسیم نیمه شب درسی بیاموز
وز طبع خود هر لحظه خورشیدی برافـروز
اندوه بر اندوه افزودن روا نیست
دنیا همین یک ذره جـا نیست . . .!

‌

 

[mahban]

می‌تپد سینه‌ام از وحشت مرگ
می‌رمد روحم از آن سایهٔ دور
می‌شکافد دلم از زهر سکوت
مانده‌ام خیره به راه
نه مرا پای گریز
نه مرا تاب نگاه
شرمگین می‌‌شوم از
وحشت بیهودهٔ خویش.

 

[mahban]

چشم در راه کسی هستم
کوله بارش بر دوش
آفتابش در دست..
خنده بر ل*ب، گل به دامن، پیروز..
کوله بارش سرشار از عشق، امید..
آفتابش نوروز
باسلامش، شادی
در کلامش، لبخند
از نفس هایش گُل می بارد
با قدم هایش گُل می کارد..
مهربان، زیبا، دوست..
روح هستی با اوست!
قصه ساده ست، معما مشمار.
چشم در راه بهارم،آری..
چشم در راه بهار..