اشعار عباس معروفی | تالار شعر

[باوان]

به سکوت خو می‌گرفت
و آن قدر بی حضور شده بود
که همه فراموشش کرده بودند
انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

 

[باوان]

دراز کشیدم
و به شبِ کویر خیره شدم،
به آن پرده‌ی سیاه
که کشیده بودند رویِ همه چیز تا خدا نبیند چه بلایی
دارد سرمان می‌آید.

 

[باوان]

همیشه دلم خواسته بدانم
لحظه‌های تو بی من
چطور می‌گذرد؟
وقتی نگاهت می‌افتد به برگ
به شاخه
به پوست درخت
وقتی بوی پرتقال می‌پیچد
وقتی باران تنها تو را خیس می‌کند
وقتی با صدایی
برمی‌گردی پشت سرت
که من نیستم... .

 

[باوان]

چشمانت را نمی‌فهمم
هیچوقت ارتباط برقرار نکردم
با هنرهای مفهومی!
با من سنتی،
به زبان ساده‌ی نوازش،
با دستانت!
حرف بزن... .

 

[باوان]

بوی نارنج می‌‌دهی
عشق من!
بهار می‌آیی
یا پاییز می‌رسی؟