شعر🖋 اشعار بیژن الهی| تالار ادبیات

[mahban]

چه زود پیر شد این گربه


سال
بر دامنه می‌افتد و
در اتاق باید دانست
ازین چشمه‌های آفتابی‌ی سوزن
یکی آشیانه‌ی سال است.
دیگر حشرات رحیم
بوی آفتاب دارند و
سال، خود، سایه‌ست
که می‌آید و امّا که نمی‌پوشاند.
تنها
سردرِ خانه خیس شده‌ست
از شبنمی انگشت‌شمار،
و تو آن‌جایی و
انگار به گودی‌ی شبنم
که چاهِ آفتاب بود.


‌

 

[mahban]

به آن‌یکی

شراره‌ها، شراره‌ها:
این‌یکی خود آن‌یکی‌ست.
آن‌یکی نیست این‌یکی—
در شب، که چنان برق‌برق می‌زند هردم
که هردم انگار نمی‌زند.

جوانی‌ی تو
مال علفهایی بود
که خشّ‌وخشّ می‌کردند و خواب نمی‌دیدند...

اکنون رؤیا
پیرم می‌کند.

— علف ایّام
‌

 

[mahban]

یا مگر چیز دیگری



ستاره‌ی صبح بود
یا مکث تو در کلام؟
یا مگر چیز دیگری
نه جز جنبه‌ی استفهام...

زبان کوچکی بود آری
پرنده‌ی کوچکی بود امّا
بالها بی‌جُنب
گسترده مانده بود
چون پرندگان بزرگ
در خُنکا...

زبان دیگری بود آری
که بگوید
بی‌ که گفته باشد و انگاری
که نام می‌دهد تنها
به دامنه‌‌های تپّه‌ها

که بلرزند چنان
که پرسیده شوند
به آرامیِ این خُنکا
همچنان که آهسته دران گرم می‌شوم.