فــــاخــر ☆فاخر☆ رمان زخمه‌ی خُلقان | اثر لیلا مرادی _ کاربر انجمن فرهنگی و هنری بوکینو

اخم کرد، تیز به طرفش چرخید.
- پس پلیس این وسط چی‌کاره بود؟
پوزخند زد.
- دیگه باید فهمیده باشی که قدرت این آدم‌ها چقدر زیاده. توی این سال‌ها با فردی به نام مختار خاک‌باز کار می‌کرده، قاچاق سوخت و مواد و اسلحه.
بعد نگاهی به دور و برش انداخت و محتاطانه عکس سه در چهاری از جیب سوئیشرتش خارج کرد. مردی مسن، با ریش و موهایی بور و پیشانی خط‌دار؛ چنین کسی را نمی‌شناخت. چشمان تیز و زیرک آبی‌اش حس تلخ و گسی را به جانش می‌ریخت که علتش را نمی‌دانست.
- ایران نیست، هسته‌ی اصلی این‌جور افراد افغانستانه. پلیس تحقیقات رو از فردا جدی‌تر ادامه میده، فقط کاش سوران دست به همچین کاری نمی‌زد، اون جنایت‌کار همین‌طوری هم قانون مجازاتش می‌کرد.
چیزی نگفت، برایش مهم نبود بعدش چه می‌شود، مهم نبود راننده‌ی اتومبیلی که به پسرک زده‌ بود گم و گور شده‌ است؛ در این لحظه فقط به بهبودی حالش فکر می‌کرد. عقربه‌های زمان با قدم‌هایی کند و جان‌کاه می‌گذشتند. چند پرستار با سرعت به سمت اتاق عمل می‌دویدند. در مغرش اعلان خطر به صدا درآمد. چه خبر شده‌ بود؟ هراسان از جا کنده شد. وسط زانوهایش نبض نمی‌زد. یاسر زودتر از او به طرف پرستاری رفت. نمی‌دانست چه پرسید و چه شنید؛ اما از حالت شوکه‌اش که همان‌طور وسط راه دست بر فرق سر می‌کشید پیدا بود که اتفاق بدی در حال وقوع است. با حال نزاری خودش را به پشت شیشه رساند‌. چندین دکتر و پرستار بالای سرش حلقه زده‌ بودند. سوران قول داده‌ بود، باید به هوش می‌آمد، باید زنده می‌ماند. یکی از پرسنل متوجه‌‌ی حضورش شد، سریع پیش آمد و پرده را کامل کشید. متوجه‌ اتفاق‌های دور و برش نبود. یاخداگویان در جایش تلو خورد. زیر زبان ناباورش فقط دعا می‌لغزید. از روی دیوار سر خورد و بر کاشی سرد راهرو نشست. در آن شلوغی و همهمه‌، یاسر کلافه و مستأصل به سویش آمد. صدای گرفته‌ و خفه‌اش امید نیم‌سوزی که در دلش پت‌پت می‌زد را خاموش کرد.
- میگن فشارخونش حین عمل بالا رفته، ممکنه کما بره‌.
***
از رنگ سفید بدش می‌‌آمد، مثل لباس عروس خودش که رخت عزای خوشبختی‌اش شد، هم‌چون ملحفه‌‌ی سفیدی که روی چهره‌ی خوابیده و آرام برادرش گذاشته‌ بودند. چشمه‌ی اشکش هم خشک شده‌ بود. بقیه سعی می‌کردند او را از میت جدا کنند؛ اما تقلاکنان نمی‌گذاشت و بر سر و صورت خود چنگ می‌انداخت. جیغی از ته حنجره‌اش بیرون نمی‌آمد، بی‌صدا نام برادرش را فریاد می‌زد. در آن بلبشو، آوای خش‌دار آشنایی به گوشش خورد و قلبش را به تیغ کشید.
- عمرش به این دنیا نبود!
این جمله‌ی کلیشه‌ای تاب و تحملش را برید، بغضش فواره شد و از کاسه‌ی چشمانش بیرون جهید. با مشت‌های بی‌جانش به سمت مردی که مقابلش چمباتمه زده‌ بود خیز برداشت و روی سینه‌اش ضربه زد.
- دروغگو! تو گفتی سوران رو پیدا می‌کنی، گفتی برادرم زنده‌ست. دروغگو، دروغگو!
چشمان سرخ امیرعلی زور می‌زد که اشکی از آن نچکد. این دخترک بی‌گناه و معصوم چرا باید با این همه غم و بلا دست و پنجه نرم می‌کرد؟ مگر آدمی چقدر طاقت داشت؟ اولین بیل خاک را که روی جسد ریختند، ترگل جیغ کشید و کشان‌کشان بالای چاله‌ی تازه کنده‌شده زانو زد.
- نه... نه، اون زنده‌ست... زنده‌ست.
کسی از پشت او را گرفت، یک نفر شانه‌هایش را می‌مالید. تلخی گلاب روی زبان خشکش را تر کرد. شوکه به گور سیاه و بی‌رحمی که برادرش را در آغوش خود حبس می‌کرد خیره ماند. به راستی تمام شد؟ وقتی که پدر و مادرش را از دست داد‌ کمرش شکست؛ اما با وجود برادرش توانست بر آن غم غلبه کند. اکنون حس می‌کرد درد بدخیم و مزمنی به جانش چسبیده که به زودی نفسش را می‌گیرد. قلبش بدجور می‌سوخت. در محاصره‌ی حلقه‌ی جمعیت اندکی که به او تسلیت می‌گفتند، با فقدان عزیز جوان‌مرگ‌شده‌اش ذره‌ذره آب میشد. مراسم یک‌دانه برادرش چه غریبانه برگزار شده‌ بود. یعنی سوران برای همیشه رفت؟ قد و قامت بلندش درون این قبر تنگ جا میشد؟ اشک‌های بی‌صدایش تبدیل به هق‌هق شدند. خاک سرد را در مشت گرفت، نگاهی به دو قبر سیمانی کناری انداخت.
- جاتون خوبه الان؟ من رو این‌جا تنها گذاشتین و رفتین، نگفتین چی به سرم میاد؟
زیرلب با زبان محلی عجز و مویه کرد. نگاه به ماشین پلیسی که پایین قبرستان پارک شده‌ بود انداخت. آذر با دختر کوچکش در مراسم حضور پیدا کرده‌ بود، این‌طوری مثلاً می‌خواست بزرگی‌اش را نشان دهد؛ اما زیر آن نقاب منفور و سنگی پیدا بود که با دمش گردو می‌شکند. از گریه و زاری‌های دخترک لذت می‌برد. قاتل شوهرش جایش زیر خاک بود نه روی آن. ترگل آرزو می‌کرد کاش رمق داشته باشد و بتواند با همین دستانش او را خفه کند؛ باعث و بانی تمام بدبختی‌ها زیر سر او و هووی حقه‌باز و پلیدش بود. درونش را کینه سیاهی فرا گرفت. نفهمید چه کار می‌کند، جنون‌زده از روی زمین بلند شد و به سمتش یورش برد، یقه‌ی پیراهن سیاهش را گرفت و جیغ کشید.
- می‌کشمت زنیکه، تو قاتلی... تو.‌‌.. .

آذر با چشمان گشاد شده سعی می‌کرد او را از خود جدا کند. تمام حاضرین انگشت به دهان مانده‌ بودند‌.
- ولم کن دختره‌‌ی پاپتی! شوهرم رو اون برادر لقمه‌ به‌ حرومت کشت، حالا نوبت منه؟
ناسزاکنان به عقب هلش داد که اگر عزیز و عاطفه نبودند، به حتم از پشت می‌افتاد. آخ که زبان نیش‌دارش بدجور هدف را نشانه می‌گرفت. امیرعلی و نیروی پلیس دیگری سر رسیدند و یک‌جور معرکه را خواباندند‌. عاطفه در حالی که دخترک را از جا بلند می‌کرد نگاه بدی حواله آذر کرد.
- رعایت کنین خانوم! اگه واقعاً داغ به سینه دارین، باید بفهمین غم عزیز چقدر باید سخت باشه.
آذر لبانش را برای حرف‌های سنجیده‌ی زن جوان تازه‌وارد کج کرد و در حالی که از قبرستان دور میشد سر دخترش بلند فریاد کشید:
- موندی به چی نگاه می‌کنی؟ زود باش بریم.
ترگل نفس‌نفس‌زنان بالای سر خاک نشست؛ گرمی‌اش تنش را از سرمای بدی لرزاند. از پشت درزهای فلزی دروازه‌ی مسجد، آذر را می‌دید که با رئیس پلیس گفت‌وگو می‌کند. لبه‌ی کثیف و خاک‌آلود مانتوی چروکیده‌اش میان انگشتانش چنگ خورد. از این زن بعید نبود که مرگ برادر جوانش را با پول و قدرت لاپوشانی کند. جگرش داشت شرحه‌شرحه میشد.
- تقصیر منه، من باید جای شماها می‌مردم.
به جان سر و صورتش افتاد، موهای پریشانش را از زیر روسری به چنگ کشید.
- من قاتلم... من قاتلم.
عاطفه و عزیز از زیربغلش گرفتند و سعی کردند او را از جا بلند کنند. کسی درون حلقش مایع شیرینی می‌ریخت. همه دورش حلقه زده‌ بودند. احساس خفگی می‌کرد. از لای چشمان نیمه‌بازش مرد سیاه‌پوشی را دید که مردم را متفرق می‌کرد. چشمان سرخش انگار هزاران غم درونش داشت. چرا نمی‌رفت؟ مانده‌ بود که تماشاچی بدبختی‌اش باشد؟ عاطفه با ناراحتی پشتش را مالید.
- قوی باش ترگل! تو رو خدا با خودت این‌جوری نکن، بذار روح برادرت در آرامش باشه.
این کلمه‌ها آتش دلش را بیشتر شعله‌ور می‌کردند. نفسش به زور درمی‌آمد، انگار شاخ تیزی تا عمق سینه‌اش فرو رفته‌ بود که این‌قدر می‌سوخت و اجازه عبور هوا را به ریه‌اش نمی‌داد.
- اون نمرده، زنده‌ست، چرا این‌جوری میگین؟
اشک همه را درآورده‌ بود. امیرعلی طاقت دیدن این حال دخترک را نداشت، سنگ هم با گریه و مرثیه‌سرایی‌اش خرد میشد. جلو آمد و بالای سرش ایستاد.
- هوا داره تاریک میشه، بهتره بریم.
عاطفه سر تکان داد. مصیبت‌ها یکی‌یکی بر سر دخترک آوار می‌شدند، قادر به تسلی دادنش نبود‌. از کتفش گرفت و بلندش کرد.
- بیا بریم، هوا دیگه داره تاریک میشه.
درست نمی‌توانست روی پاهایش بایستد.
- می‌خوام برم خونه‌؛ امشب شام غریبانه، باید غذا درست کنم.
هر دو با نگرانی به دخترک خیره بودند، حالش به شدت وخیم بود.
- همه‌چی آماده‌ست عزیزم، تو نگران نباش.
همان لحظه تلفنش زنگ خورد، با دیدن شماره‌‌ی دخترش مهبان به مادرش اشاره کرد که تا آمدنش حواسش به ترگل باشد. چند قدم بیشتر برنداشته‌ بود، ناگهان بانگ «یا زهرایی» به هوا برخاست، تندی چرخید. با دیدن جسم بی‌جان ترگل بین دستان مادرش، سریع موبایلش را درون کیفش گذاشت و به سویشان شتافت. امیرعلی هم راه رفته‌اش را بر‌گشت و سراسیمه خودش را به آن‌ها رساند. با هر ضرب و زوری بود سوار اتومبیلش کردند‌. سر دخترک روی شانه‌های عاطفه قرار داشت و هم‌چنان ناله سر می‌داد‌. حین مسیر نگاه نگران امیرعلی از آینه جلو، بین جاده و صندلی عقب در گردش بود. عاطفه بازو و شانه‌های ترگل را نوازش می‌داد. پیشانی‌اش چون کوره‌ی آتش داغ بود. لیوان آب‌قند را کمی هم زد و جلوی ل*ب‌های بی‌رنگ و ترک‌خورده‌‌اش نهاد. برای دکتری مثل او که در سابقه کاری‌اش با هزار جور آدم و مشکلاتشان سر و کله می‌زد، جای تعجب داشت که نمی‌توانست مرهمی برای غم‌های دخترک بیابد. در عرض یک‌ماه تمام خانواده‌‌ی آدمی از دست بروند، طبیعی بود که به سختی میشد کمر راست کرد. دل‌نگران وضعیت روحی‌اش بود. گریه‌هایش یک لحظه هم بند نمی‌آمد. عزیز عقیده داشت که باید سبک شود و اگر مقابل چنین سوگی آرام بماند خطرناک است‌. امیرعلی هم تا خود درمانگاه همراهی‌شان کرد و با وجود خستگی زیادش، مثل این چند روز نخواست که تنهایشان بگذارد. به واقع که مرد شریف و بزرگی بود. موقع گرفتن داروها از او خواست که مدتی مراقب ترگل باشد تا حال و روزش کمی بهبود یابد، با جان و دل قبول کرد. شاید ترگل نسبت خونی‌ای با او نداشت، اما در این چند روز حس خواهرانه‌ای نسبت به او در قلبش وول می‌خورد و اجازه نمی‌داد بی‌خیال بماند.
***
می‌ترسید، تن و بدنش یخ زده‌ بود، هفته‌ها بود که از شدت کابوس‌ها نمی‌توانست درست بخوابد‌. از روی تخت بلند شد و پشت پنجره ایستاد. به شهر غبارآلود و خاکستری مقابلش خیره شد؛ درست مثل بوم زندگی‌اش می‌ماند که رنگ روشنی بر تن نداشت. به تنها عکس چهارنفره‌ای که از خانواده‌اش داشت زل زد. یادش نمی‌آمد آخرین باری که لبخند زد کی بود. قدر این جمع ساده و صمیمی را ندانست و هزار سودا پیشه گرفت که چه به دست بیاورد؟ عکس را محکم بر سینه چسباند و جلوی آیینه ایستاد.
- بی‌معرفت‌ها! من رو تنها گذاشتین و کجا رفتین؟ نمیگین چطوری باید روزهام رو شب کنم؟
به چهره‌ی لاغر و رنجورش در قاب مستطیلی‌شکل مقابلش خیره شد. دستی زیر چشمان گودافتاده‌اش کشید. چهل روز بیشتر از رفتن برادرش می‌گذشت و او هنوز سیاهش را درنیاورده‌ بود؛ تا ابد عزادار خانواده‌اش می‌ماند. دوست داشت بمیرد. عاطفه مثل هر بار سعی می‌کرد با حرف‌هایش او را به زندگی برگرداند، اما زخمه‌های روحش به حدی زیاد بودند که با هیچ نوش‌دارویی التیام نمی‌یافت. او شبیه گلی بود که برخلاف اسمش مدت‌ها از نعمت آب محروم مانده‌ بود و در این شوره‌زار به تدریج رو به زوال می‌رفت. صدای اختلاط آرامی از داخل راهرو می‌آمد، انگار که دو نفر داشتند با هم بحث می‌کردند.
- آره من سنگ‌دلم، منی که از عقلم دارم استفاده می‌کنم شدم ظالم! بابا این دختره فراریه، پس‌فردا هزارجور وکیل‌ و وصی پیدا می‌کنه.
بند دلش پاره شد. سراسیمه و کنجکاو خودش را به درب رساند و گوش تیز کرد. چند ثانیه بعد لحن حرص‌آلود عاطفه بلند شد:
- بس کن ایرج! تموم خونواد‌ه‌‌اش مردن، این بنده‌خدا که کسی رو جز ما نداره!

قلبش ریخت. در مورد او داشتند صحبت می‌کردند؟ لحن خشن و عاصی مرد با قدم‌های تند و محکمش که از راهرو می‌گذشت یکی شد.
- خود دانی! فقط بدون که مسئولیتش با توئه.
صدای ضعیف عاطفه را شنید که نگران برای بدرقه شوهرش تا دم درب رفت.
- حالا کجا میری؟
- قبرستون!
بانگ فریادش، شانه‌های دخترک را پراند. در این مدت از بس اتفاقات تلخ و ناگوار چشیده‌ بود که با هر تلنگر کوچکی اشکش دم مشکش بود. دیگر کم‌کم داشت از آن ترگل غد و کله‌خشک که غرورش اجازه نمی‌داد گریه‌اش را کسی ببیند فاصله می‌گرفت و تبدیل به زن آرام و سر در گریبانی میشد. روزگار آدمی را تغییر می‌دهد؛ راه راست که نروی از طریق بدی سرجایت می‌نشاند که غافلگیر شوی و ندانی چطور خود درونت را بیابی. دیگر قدرت جنگیدنی برایش نمانده‌ بود، این را چند روز قبل وقتی که عاطفه به او گفت می‌تواند از ارث ابوداوود سهم ببرد فهمید. البته که نمی‌خواست ذره‌ای از پول‌های کثیف آن نامرد در زندگی‌اش خرج شود، اما حقیقت این بود که تاب مقابله با آن زنان پلید و دسیسه‌چین را نداشت. دختران آذر مرگ پدرشان را از چشم او می‌دیدند و به حتم اگر ادعای سهم می‌کرد برای آزار رساندنش از هیچ عملی فرو نمی‌گذاشتند. باید چه چاره‌ای می‌اندیشید؟ ویلان و سیلان خانه‌ی مردم، هر خفتی را به جان می‌خرید؟ این وضعیت نباید ادامه می‌یافت. معطل نکرد، دستگیره‌ی فلزی را پایین کشید. عاطفه با دیدنش وسط راهرو خشکش زد.
- عه، تو کی بیدار شدی؟ چه سحرخیزی خانم!
از تیپ رسمی‌ و آراسته‌اش پیدا بود که می‌خواهد به مطب برود. ترگل از این‌که مزاحم کسی باشد خوشش نمی‌آمد و حال همان چیزی که همیشه از آن فرار می‌کرد سرش آمده‌ بود. قدمی به جلو برداشت و به نگاه منتظرش زل زد.
- شوهرتون حق داره عاطفه‌جون، من که تا ابد نمی‌تونم این‌جا بمونم.
اخمی به ابرو نشاند، چشمانش ریز شد.
- این حرف‌ها چیه؟ قدم تو تا هر وقت پیشمون راحت باشی سر چشم ماست. ایرج مرد بدی نیست، فقط یه‌کم نگرانه. دیگه نبینم از این حرف‌ها بزنی‌ ها.
لبخند کم‌رنگی زد و سر پایین انداخت.
- این از بزرگیتونه، تا الان خیلی هم با مریضی و گرفتاری‌هام تحملم کردین. یه‌خرده پول و طلا همراهمه، باقیش هم کار می‌کنم و می‌تونم یه اتاقی همین‌ورها اجاره کنم.
عاطفه از این جملات پیوسته‌ای که ادا می‌کرد برآشفت. نزدیکش شد و دست روی شانه‌اش گذاشت.
- دست شما درد نکنه ترگل‌خانم! یعنی این‌قدر بهت بد گذشته که می‌خوای بری؟
معذب با انگشتان دستش بازی کرد.
- خوبی‌های شما رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم، اما اگه کار کنم برای خودمم بهتره، نمی‌خوام مدیون کسی باشم.
عاطفه در آغاز مخالفت کرد، اما وقتی اصرارهای مداومش را دید بالاخره کوتاه آمد که کار پاره‌وقتی برایش مهیا می‌کند، به شرطی که همین‌جا در کنارشان زندگی کند. او هم در آن لحظه موافقت کرد و ترجیح داد حل کردن این مسئله را به بعد موکول کند.
***
چمدانش را از گیت تحویل گرفت. همهمه و شلوغی سالن انتظار را با مشقت و تأخیر زیاد گذراند. شقیقه‌اش نبض می‌زد و تمام اندام‌های بدنش خستگی را فریاد می‌کشیدند. نگاه آخر بکتاش هنوز جلوی چشمانش رژه می‌رفت. حرف‌هایش در سرش می‌چرخید که می‌گفت شراکت با شاهرخ عاقبت خوشی ندارد و از این پس روی کمک او حسابی باز نکند. درون تاکسی تا رسیدن به خانه با خودش فکر کرد. بکتاش در تمام این سال‌ها مثل یک استاد چم و خم کار را به او آموخت و شریک خوبی برایش بود. آخرین دیدارشان آن‌طور که فکر می‌کرد سپری نشد؛ با این حال هدف‌هایش آن‌قدری ارزش داشت که به‌خاطرشان قید همه‌چیز و همه‌کَس را می‌زد. با متوقف شدن اتومبیل از افکار درهم و برهمش خارج شد و کرایه‌ی تاکسی را حساب کرد. راننده که پسرک جوان با ظاهر لش و امروزی‌ای بود، چمدانش را از صندوق‌عقب برداشت و روی زمین گذاشت. انعامی به او داد که خرکیف شد و با شیطنت بوسه‌ای به اسکناس تانخورده زد.
- دمتون گرم! می‌خواین چمدون‌ها رو تا خونه هم براتون می‌برم.

تشکری کرد و چترش را باز نمود. صدای جیغ لاستیک‌های اتومبیل بر روی آسفالت زبر و لغزنده‌ی کوچه، با تک‌بوقی مزین شد و ساختمان‌های مدرن و شیشه‌های خیس مغازه‌های خاموش را از خفتگی نجات داد. تازه به این محله نقل‌ مکان کرده‌ بودند؛ همسایه‌ها سرشان در کار خودشان بود و اکثراً شناختی از هم نداشتند. نگاهش را از آسمان ابری و بارانی بالای سرش گرفت و کلید را درون قفل دروازه چرخاند. در این مدت کوتاه خوب پول درآورده‌ بود و توانسته‌ بودند از آن دخمه اسباب‌کشی کنند. یادش آمد که صدف همیشه می‌گفت اوی بی‌عرضه‌ همه‌چیزش گروی پسر حاجی بودن است. همین حرف‌ها و مقایسه‌هایی که از سوی بقیه بین او و امیرعلی میشد، باعث گشت به این کارها رو بیاورد، که دوتا را چهارتا کند و ره صد ساله را یک‌شبه برود. عطر دلپذیر یاس و رز با سبزی‌های معطر بینی‌اش را پر کرد و خارهای ذهنش را پس فرستاد. ماه‌بانو عاشق گل و گیاه بود. با یادآوری‌اش برای لحظه‌ای ب*غل شمشادها ایست کرد، انگار کسی به او فرمان می‌داد که به این بازی طولانی پایان دهد و او بی‌احتیاط داشت برخلاف معادلات آغازینش ادامه می‌داد. با این نوع زندگی که به آن خو گرفته‌ بود می‌توانست روی زن و خانواده متعهد بماند؟ سردرگم دست بر شقیقه‌اش کشید. چرا همه‌چیز برخلاف پیش‌بینی‌هایش رقم‌ خورده‌ بود؟ دیگر نای جنگ و جدال با خودش و احساسات ضد و نقیضش را نداشت. ماه‌بانو از طلاق منصرف شده‌ بود و بهتر با او رفتار می‌کرد، چه میشد یک زندگی عادی و آرام داشته باشند؟ باید نگهش می‌داشت، هیچ دلش نمی‌خواست از دستش بدهد تا بعضی‌ها حاضر و آماده طعمه‌‌اش کنند. در حین راه با این خیالات خودش را توجیه می‌کرد. از پله‌های چوبی پشت ساختمان که به بالکن آشپزخانه منتهی میشد گذشت. چترش را بست و موهایش را کمی مرتب کرد. زمزمه‌ی نازکی از ورای درب نیمه‌باز شیشه‌ای که باد پرده‌ی نازک ساده‌اش را تکان می‌داد می‌آمد. ماه‌بانو، با پیش‌بند تام و جری و موهای دوگوشی بسته که صورت گرد و روشنش را قاب می‌گرفت، ترانه‌ی ملایمی می‌خواند و جاهایی را هم که بلد نبود با زبانش ادا درمی‌آورد. لبخند ناشیانه‌ای روی لبش نشست. بوی خوش شیرینی برشته شده از درون آشپزخانه می‌تراوید و فضا را عطرآگین کرده‌ بود. در این مدت که سرش گرم حساب و کتاب بود، یک چهره‌ی ساده و شرقی با آن دخترانگی‌های بکر و دست نخورده‌اش جلوی چشمانش مدام رژه می‌رفت و نمی‌گذاشت درست کار کند. از این‌که حسام قدیمی سر از خاک بیرون بیاورد کمی می‌ترسید. از احساساتی که تازگی‌ها بی‌پروا برای خود جولان می‌دادند هراس داشت؛ ولی آیا مگر ماه‌بانو تکرار گذشته‌اش بود؟ پوفی کشید و چمدانش را زمین گذاشت. ژاکت ضخیمش را بین دستانش جا‌به‌جا کرد و پا در آشپزخانه گذاشت.
- علیک‌سلام تپلی!
ترسیده از حضور ناگهانی‌اش دست بر قلبش نهاد و به طرفش برگشت. رنگ به رخ نداشت، انگار قبض روح شده‌ بود. حسام چشمکی از روی شیطنت زد و نزدیکش شد.
- نمی‌خوای ازم استقبال کنی؟
با کشیده شدن گونه‌اش، دخترک نفس حبس شده‌اش را یک‌ضرب بیرون فرستاد و دستی بر صورت اَلو گرفته‌اش کشید. اصلاً انتظار دیدنش را نداشت. مگر قرار نبود فردا راه بیفتد؟ تازه یادش افتاد که او را با چه لقبی خطاب کرد. مردک پررو! دستش می‌انداخت؟ اخم‌آلود سمت فر برگشت و ظرف آماده شده‌ی کوکی‌ها را برداشت.
- تعطیلات یه هفته‌ایتون خوش گذشت‌؟
بریده خندید و ناخنکی به شیرینی‌ زد.
- ای بابا! با رقاصه‌های کلاب که وقت نمی‌گذروندم، هزار جور گیر و گرفتاری داشتم.
لحن و نگاه پر استهزایش را نادیده گرفت و دست به کمر ابرو بالا انداخت.
- بالاخره فروختی؟
با دهان پر، در حالی که از آشپزخانه خارج میشد تیشرت طوسی‌رنگش را از تن بیرون کشید.
- نمی‌فروختم که الان این‌جا نبودم.
با چشم رفتنش را بدرقه کرد. از این‌که بالاخره سهم آن کلاب را فروخت و به کار تجاری‌اش ادامه داد خوشبین بود. حرف‌های خانم‌جون داشت به حقیقت می‌پیوست. می‌گفت هر مقدار زندگی را سخت بگیری، همان‌‌ اندازه سخت می‌گذرد. حسام یک شبه نمی‌توانست تغییر کند، باید آرام‌آرام از کالبد قدیمی خارجش می‌کرد. ناگاه دلش هوای شنیدن صدای مادربزرگش را کرد. کاش میشد به شمال می‌رفت؛ روی تپه‌های بلند و سرسبزش، زیر درختان زیتون و سرو قدم می‌زد و تمام تردیدهایش را به دست باد می‌فرستاد‌. سمت تلفن شتافت و سریع شماره‌اش را گرفت‌. مثل همیشه جواب دادنش طول می‌کشید. صدای رسایش با آن لهجه شیرین شمالی دلش را مالامال از شادی کرد‌.
- الو... الو... .
از هول کردنش لبخند پررنگی روی لبش نشست.
- سلام بر خانم‌جون لپ اناری خودم.
- تویی دختر؟ ای من به داییت چی بگم که از همون روز اول خانم‌جون رو توی دهنت انداخت! من بمیرمم عزیزی، مامان‌بزرگی صدام نمی‌کنی.
ل*ب گزید. کاش کنارش بود که سفت بغلش کند.
- خدا نکنه قربونتون برم، این چه حرفیه؟ چه خبرها؟
- از احوال‌پرسی‌های شما هی، بدک نیستم شکر!
دلش برای نیش و کنایه‌های بامزه‌اش هم تنگ بود. کوتاه خندید.
- والا از بس شما به رودبار چسبیدین گفتم شاید خبریه و... .
با تشر تند محلی‌ای که حواله‌اش داد خنده‌اش شدت گرفت.
- تخته‌سر! تو آدم نمیشی دختر؟
دقایق زیادی را با هم صحبت کردند. اصلاً متوجه‌ی گذر ساعت نبود. خانم‌جون از حسام پرسید و او هم تا حدودی جریانات را برایش شرح داد تا خیالش را راحت کند. لحنش از رضایت موج می‌زد.
- خدا رو شکر! همون اول فهمیدم که یه چیزهایی عوض شده. می‌دونی چند وقت بود صدای خنده‌‌ی از ته دلت رو نشنیده‌ بودم؟!
او هم دلش برای ماه‌بانوی گذشته تنگ شده‌ بود، برای اندکی آرامش که بی‌دغدغه زندگی را بگذراند.
- دعا کنین برام، خیلی نیاز دارم.
- همیشه دعام همراهته دختر، به خدا توکل کن.
کمی بعد حسام با موهایی که از آن‌ آب می‌چکید و لباس‌های تمیز وارد سالن شد و جلوی تلویزیون نشست.
- کی زنگ زده‌ بود که صدای خنده‌هات کل خونه رو پر کرده‌ بود؟
از جایش بلند شد و سوی آشپزخانه قدم برداشت.
- خانم‌جون بود، بهت سلام رسوند.
بعد از مدت‌ها به دور از بحث و جدل عصرانه‌ی آرام و شیرینی با شیرکاکائو‌های داغ و کوکی‌ها‌ی ترد کشمشی سپری کردند. حسام به دور از قیافه‌ی عبوس و بدعنق همیشگی، کیفش حسابی کوک بود. برق شادی در نگاهش می‌درخشید و اغلب روز را با شوخی و سر‌به‌سر گذاشتن او گذراند. دقت کرده‌ بود که رفتارهای خوب حسام، تأثیر مستقیمی بر پررنگ شدن احساساتش داشت و حس تعلقش نسبت به او را بیشتر می‌کرد. البته گاهی افکار ترسناکی مثل سپاه اسکندر به روحش حمله می‌کرد؛ می‌خواست او را از پا دربیاورد و ثابت کند که این مرد نمی‌تواند با آن سابقه خراب و گذشته‌ی مبهم فرد قابل اطمینانی برای ادامه‌ی زندگی باشد و در دمی و آنی سیر می‌کند. این‌جور مواقع از خدا طلب یاری می‌کرد که نغلزد و زود جا نزند. هنگام خواب، دستی زیر موج موهایش که حال تا بالای کمرش می‌رسید کشید و سعی کرد پفشان را بخواباند. از داخل آیینه چشمش به قامت بلندش در چهارچوب درب افتاد. آن مایع رقیق و تلخ درون بطری که بین حلقه‌ی انگشتان کشیده و برجسته‌اش قرار داشت، به دلشوره‌هایش اجازه پیشروی داد. آن‌قدر حرصش گرفت که نفهمید لبه‌ی گشاد تیشرتش در میان دستانش مچاله می‌شود. با خود فکر می‌کرد در اسباب‌کشی آن شیشه‌ی کذایی را در چاه توالت انداخته، اما زهی خیال باطل! حس می‌کرد خانه‌اش بوی نجسی گرفته‌ است. کاش این یک قلم خلاف را هم نمی‌کرد. در گوشه‌ترین جای تخت دراز کشید و ملحفه را تا روی گردنش بالا برد.
- این‌قدر می‌خوری چپ می‌کنی ها!
اعتنایی نکرد و ضمن سر کشیدن آن نوشیدنی بی‌رنگ و کف‌دار، چراغ‌خواب را خاموش کرد و با قدم‌هایی موذیانه‌ به طرفش آمد.

***
با صدای زنگ ملایم موبایلش از خواب پرید. حسام غرولندکنان پشت به او کرد و سرش را زیر پتو برد.
- خفه کن این ماسماسک رو.
با نگاه چپ‌چپی دل از تخت کند و هم‌زمان که گوشی را از روی پاتختی برمی‌داشت، به بیرون از اتاق رفت.
- بله؟
خمیازه‌اش آمد.
- سلام مادر! خواب بودی؟
با صدای ستاره‌خانم، کامل هوشیاری‌اش را به دست آورد. ل*ب‌هایش بسته شدند. صبح علی‌الطلوع زنگ زده‌ بود چه بگوید؟ وقتی نگاه به ساعت کرد فهمید از ده هم گذشته‌ است.
- نه بیدارم، خوبین شما؟
لحنش مثل قبل نبود. خیلی سرسری حال و احوال کرد و بعد، هول و بی‌مقدمه تن صدایش را پایین آورد:
- حسام که بیدار شد بگو یه سر بیاد خونه‌ی خان‌عمو! من دیگه باید قطع کنم.
نگرانی از آن‌ور خط رسید و دلشوره به جانش انداخت. چرایش را که پرسید بعد از کمی بی‌راهه رفتن خبری داد که درجا شوکه‌‌اش کرد. پلک‌ چپش پرید. غیرممکن بود. تازه دودقیقه بعد از قطع شدن تماس فهمید چه شنیده‌ است. مثل قرقی به سوی اتاق پرواز کرد و حسام را بیدار کرد. آن‌قدر گیج بود که چند لحظه زمان برد تا دوهزاری‌اش افتاد. شیر و کیکی خوردند و به راه افتادند. حسام حین رانندگی با یک من اخم غرق در تفکر بود و چیزی نمی‌گفت. جلوی ساختمان خانه تاکسی زردرنگی به چشم می‌خورد. به محض توقف، ماه‌بانو سریع از اتومبیل پیاده شد. ستاره‌‌جون در حالی که زیربغل زن‌عمو را گرفته‌ بود، از لنگه‌ی باز دروازه پا به بیرون گذاشت. ترس برش داشت. ستاره‌جون با دیدنش روسری‌اش را مرتب کرد و پرسید:
- پس حسام کو مادر؟
تا آمد ل*ب باز کند حسام از پشت سر ظاهر شد و جلو آمد.
- زن‌عمو چش شده؟
زن بیچاره رنگش عین گچ دیوار شده‌ بود و روی پاهایش بند نبود. سرش را آرام به علامت سلام برایشان تکان داد و نفس جان‌سوزی کشید. حسام هر چقدر به مادرش اصرار کرد همراهشان تا درمانگاه بیاید قبول نکرد و گفت که کنار عمو بمانند بهتر است. عمارت کم از عزاخانه نداشت. دو فرزند بزرگ خان‌عمو، به محض شنیدن اتفاقی که برای مهسا افتاده‌ بود بلیت گرفته‌ بودند و هنگام شب به ایران رسیدند. زن‌عمو فقط با سرم هوشیار بود. خان‌عمو هم از اتاقش بیرون نمی‌آمد و می‌گفت دیگر چنین دختری که با آبرو و نام خانوادگی‌‌شان بازی کرده‌‌ است ندارد. وضعیت مهسا به قدری وخیم بود که از بیمارستان مرخصش نمی‌کردند. همه در بهت عظیمی فرو رفته‌ بودند. آخر مگر مهسا در کانادا کار نمی‌کرد؟ چطور چنین بلایی آن هم در یک کشور عربی سرش آمد؟ تصورش هم مو به تن آدم راست می‌کرد. این میان مهشید خودش را می‌جوید.
- آخه مگه ممکنه؟ اون... اون... .
محمد برزخی سر بالا گرفت.
- چرا ممکن نباشه؟ به هوای پروژه‌های دروغیش همه‌ی ما رو گول زد. چندماهه که از اون شرکت اخراج شده و ما حالا فهمیدیم. آشغالِ عملی!
ماه‌بانو هیچ‌وقت محمد را تا این اندازه عصبی ندیده‌ بود. در آن هنگام، حسام کلافه و دست به جیب طول و عرض سالن را با قدم‌های ناآرامش وجب می‌کرد. از بعد فهمیدن حادثه به زور حرف می‌زد و در خودش بود. ماه‌بانو حوصله‌ی کند و کاو این مسئله را نداشت و پیش خود این‌طور تعبیر می‌کرد که حق دارد نگران دخترعمو و هم‌بازی بچگی‌اش باشد؛ حتی اویی که از مهسا خوشش نمی‌آمد هم دلش برایش می‌سوخت و راضی نبود این حال و روزش به درازا بکشد. خان‌عمو از برادرش حاج‌حسین خواسته‌ بود که پای پلیس را در میان نگذارند و مخفیانه پیگیر قضیه باشند تا مبادا جایی درز پیدا کند؛ هر چند که با مخالفت‌های محمد و مهشید رو‌به‌رو شد، اما حسام هم در تیم عمو و پدرش از این نظر حمایت کرد و در آخر تلاش‌های آن دو بی‌نتیجه ماند. ماه‌بانو سردرنمی‌آورد، در چنین شرایط حساسی که باید فوری ته‌توی ماجرا را درمی‌آوردند هم به فکر آبرویشان بودند! فردای آن روز به ملاقات مهسا رفتند. دخترک تا آن‌ها را دید چنان حالش بد شد و جیغ‌های هیستریک می‌کشید که سریع دکتر و چند پرستار بالای سرش حاضر شدند و با زور و تقلا سعی کردند به او آرام‌بخش بزنند. صحنه‌ی دردناکی بود. روی صندلی‌ خالی درون راهرو نشست.
- آخه چطور از دبی سردرآورد؟
حسام تکیه به دیوار چنگ بین موهایش برد و پوفی کشید.
- هیچی نپرس ماهی، هیچی.
به دنبال حرفش تلفنش را از جیبش خارج کرد و سوی خروجی بیمارستان قدم برداشت. چشمان مردد دخترک بدرقه‌ی راهش شد. حس بدی داشت که باز نکند موضوعی را دارد پنهان‌ می‌کند. حسام چیزی می‌دانست که هر بار می‌پرسید طفره می‌رفت و یا جواب سربالا می‌داد؛ این توجه و نگرانی بیش از حدش برای مهسا هم به دامنه‌ی شک و تردیدهایش می‌افزود. کمی که گذشت، پرستاری از اتاق خارج شد و بینشان چشم گرداند.
- ماه‌بانو کدومتونه؟