در حال تایپ رمان میراژ | ملینا نامور کاربر انجمن بوکینو

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
‌​

---

‌
از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌‌‌​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

‌‌‌
برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

‌‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:
​

---

◇| درخواست طراحی جلد آثار |◇​

---

‌
برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:
​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

‌
بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

‌
برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

‌‌
پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:
​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

‌
برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌
و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.
‌​

---

◇| تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]​

Click to expand...

صدای قطرات ریز باران بر روی پنجره باعث میشد از خاطرات قدیمی‌ دست بکشم. خاطراتی که باعث شده بود فضای اطرافم رو تاریک ببینم. تاریک و منحوس؛ مثل اتفاقات گذشته! اتفاقاتی که حالا یه مادر افسرده و شکسته رو به‌جا گذاشته بود!
- به شرطم فکر کردی؟
ذهنم از هر زمان دیگه‌ای شلوغ‌تر بود.
- ویان؟! با توام‌ها!
چشم‌هام رو به تیله‌های مشکیش می‌اندازم‌. از من سوال می‌کنه؟ درست مثل یک بازجو، اون دنبال حقیقته!
- نه... نمی‌دونم، نمی‌خوام چاوان آسیبی ببینه. من به عنوان یه مادر اشتباهات قبلی ویانای خودم رو تکرار نمی‌کنم!
غبار غم با شنیدن کلمه‌ی " ویانای خودم" روی صورت جذاب و مردونه‌اش نشست. کلمه‌ای که قبلاً به جاش از مادر استفاده می‌کردم. مادری که آسیب‌هاش به من کم نبود؛ اما هیچ‌وقت نتونستم متنفر بشم‌.
- چاوان دختر منم هست! ویان، من چیزی که به اون آسیب بزنه رو حتی بهش فکر هم نمی‌کنم.
با شنیدن جمله‌‌اش از فضای هپروتم بیرون میام. تازه اطرافم رو می‌بینم، انگار قبل از این جمله فقط اون بود؛ اما حالا توجه‌ کافی رو به کافه کوچک و دنج روبه‌روم میدم. کافه‌ای که مثل همیشه انتخاب خودش بود. دست‌های مردونه‌اش رو مشت کرده و روی میز قهوه‌ای کم‌رنگ کافه گذاشته، چهره‌اش نگران به نظر میاد.
- ویان؟ حالت خوبه؟
حس می‌کنم دوباره توی فکر رفتم. مطمئنم از این که یه زن ضعیف داره ناامیده!
- ببخشید! هرچیزی که فکر می‌کنی به صلاح چاوان هست و انجام بده، می‌دونی که... زمان زیادی می‌گذره که روی موارد شخصی خودمم تمرکز ندارم‌.
هوف کلافه‌اش بیشتر نگرانم می‌کنه. من خیلی وقته از خودم غافل شدم؟
- چاووش، فکر می‌کنی امیدی به خوب شدنم هست؟ به... .
ادامه‌ جمله‌ام با بغض بزرگ درون گلوم خورده میشه.
- به نظرت... بچمون زنده می‌مونه؟
چشم‌هاش با اضطراب روی صورتم می‌شینه.
- معلومه، ببین حتی اگه بچه سقط بشه من هیچ‌وقت نمیزارم تو از پیشم بری! هیچ‌وقت نمیزارم یه قدمم از من دور بشی.
با غم ل*ب می‌زنم.
- اسمش رو می‌ذارم نیوان، پسر من قراره دلیر و شجاع باشه! مگه نه؟
سرش رو تکان میده، انگار از صحت کلامم اطمینان نداره. برای هزارمین بار در روز، از ابتدا نگاهش می‌کنم. موهای فر مشکیش برخلاف روزهای دیگه نامرتبه، تیله‌های مشکیش هم پر از نگرانی. حتی دیگه از اندام ورزیده‌اش که دو برابر منه هم نمی‌ترسیدم. دیگه حتی علاقم به چاووش هم مثل قدیم نبود! اون زمان‌ها وقتی که توی خونمون فقط خودم و داشتم، با وجود اضطراب اجتماعی که هنوزم دچارشم و ترس از جنس مخالفی که همیشه پیشم بود، عاشقش شدم‌!

انقدر ناباورانه که وقتی برای اولین بار اعتراف کردم. مامان با خشم نگاهم کرد، خشمی که انگار هیچ‌وقت از من انتظار نداشت بخوام زمانی عاشق یه مرد بشم! برای مامان فقط مستقل شدنم مهم بود، روحم، جسمم و روانم در برابر خواسته‌اش هیچ ارزشی نداشت. نه این که از خواسته مامان ناراحت باشم، شاید همین خواسته باعث شد الان یه دکتر مغز و اعصاب موفق باشم! یه دکتر که از بچگی توی خونه، اجتماع و هرجایی تو عذاب بود.
- ویان عزیزم! قربونت بشم، چرا داری سختش می‌کنی؟ تو الان حامله‌ای، جدایی برای ما معنایی نداره وقتی قراره پسرمون به دنیا بیاد. به پسرمون فکر کن. ویان!
نمی‌تونم! دیگه توان وجود داشتن توی این جهان هستی رو ندارم چه برسه تحمل فکرهای سمی مغزم در را*ب*طه با آلا، انگار موجودیت نیمی از مغزم باور داره که چاووش هیچ‌وقت این کار رو باهام نمی‌کنه؛ اما از طرفی نمی‌تونم! من دختر همون زنیم که توی جوونیشم افکار مزاحمش باعث می‌شدن من رو کتک بزنه؛ امکان نداره بتونم افکار درون مغزی پوچم که به ویانا رفته رو کنترل کنم!
با اطمینان میگم:
- حس می‌کنم یه مدت جدایی برای هممون خوبه! حداقل فعلاً.
ناامید سرش به دوران می‌افته. چشم‌هاش رو می‌بنده و ل*ب‌هاش رو بهم فشار میده. داره تحملم می‌کنه! من تمام رفتارهای چاووش رو از حفظم!
بین دریای ناامیدی آخرین سعیش رو هم می‌کنه‌.
- یعنی تو به من اعتماد نداری خانومم؟ خودت که می‌دونی همه رابطم با آلا برمی‌گرده به گذشته، اون هم فقط چون قرار بود شریک باشیم و پدرم مجبورم کرده بود. ببین من هیچ علاقه‌ای بهش ندارم؛ درکت نمی‌کنم ویان، تو خیلی عجیب شدی!
یه خنده بلند نصفه و نیمه! فکر کنم از رفتار‌هام متوجه این میشه که نمی‌تونم باور کنم.
- چی؟ مطمئنی؟ الان پدرت بالا سرت وایساده که بیاد بشه مدیر شرکتت؟ فقط به من توضیح بده چرا باید عشق قبلی همسرم مدیر شرکتش باشه! تو خودت این رو قبول می‌کنی؟
جمله اخرم رو بلند و ناباورانه میگم‌. باورم نمیشه که احساساتم برای اون انقدر سطحی باشه! چاووش دیگه مثل قبل توجه‌ای نداره، شاید همین باعث میشه به این فکر کنم که ما به تهش رسیدیم! آره، مطمئناً به تهش رسیدیم که الان هیج درکی از حس من نسبت به این اتفاقات نداره.