در حال تایپ رمان آنتروس | آینازاولادی _ کاربر انجمن بوکینو

اورال فنجان قهوه‌اش را پایین گذاشت و به چشمان دختر نگاهی عمیق انداخت.
در این حالت از نظر دخترجوان اورال از همیشه هم زیباتر شده است.
پسرجوان درحالی که موهای مشکی رنگش را به طور کامل بسته، همانند قرص ماه است.
چشمان عسلی رنگش هدیه‌ی خورشید است یا ماه؟ قطعا خورشید!
یونا محو او شده، هیچ کسی نمی‌تواند او را از تماشا کردن اورال منصرف کند.
اورال پایش را بر روی زانواش انداخت و با سرفه‌ای بحث را آغاز کرد.
- چی‌شد که انقدر آسون ازم‌‌ متنفر شدی؟
یونا از افکارش بیرون آمد.
- خب... فکر می‌کنم کریستین شستشوی شخصیتی برای من انجام داده بود؛ توی این‌ حالت، زمانی که از نقطه ضعف فرد استفاده و آسیب پذیرترش کنی بعد از شکسته و خرد شدن کامل شخصیت قبلیش می‌تونی شخصیتی جدید براش درست کنی. چرا این‌جوری نگاهم می‌کنی؟
پسرجوان بسیار پر جذبه به او نگاه می‌کرد.
- مگه چطور نگاهت می‌کنم؟
- احساس می‌کنم طلبکاری!
به طرف میز خم شد و دستانش را بهم گره داد.
- طلب‌هم که ازت دارم، من قلبم رو از تو و قلبت رو از این دنیا طلب دارم!
انگار که قند را در دل دخترجوان آب کرده باشند.
یونا صدای ریزش قلبش را شنید.
اورال عوض شده یا دختر احساس می‌کرد که تغییر کرده است؟
انگار تبدیل به یک موجودی جدید شده است.
عاشق‌تر، متعهدتر...
یونا لحظه‌ای به خودش آمد؛ از جایش بلند شد و به سمت اورال رفت.
دستان پسر را گرفت و با نگاهی التماس‌آمیز به او گفت:
- بهم قول بده سراغش نمیری اورال.
پسرجوان به صورت دختر نزدیک شد و خنده‌ای دیوانه‌ وارانه به او تحویل داد.
- اتفاقا کادویی براش دارم که هیچ‌وقت مثل این زخم توی صورتم ازش جدا نشه!
دختر لحظه‌ای چیزی عجیب در چشمان اورال دید، چشمان معصوم و عسلی رنگ پسر، رنگ و بوی شیطانی گرفته بودند.
اما انگار فراموش کرده که اورال یک الهه‌ و شیطان انتقام جوینده است؛ نه یک آدمیزاد.
اورال تا زمانی که کینه‌ی خودش را دفع نکند هنوز زخمی است؛ اما نه زخم صورتش، بلکه زخمی بر روح‌اش‌ باقی مانده.
حال وقت رساندن یونا به خانه‌اش است.
تلفن‌ یونا زنگ خورد.
- جین!‌... بله؟
- باید همین‌ الان برگردی روسیه.
- ببخشید! متوجه نشدم؛ چی‌گفتی جین؟
- منو ببخش اما مجبوری! پدر از کانادا برگشته و آپارتمان تو رو پیدا کرده، فهمیده که توی شرکت تازه تاسیس منو استیون مشغول شدی.
یونا آهی کشید و دستش را به پیشانی‌اش کشید.
- خدای من! نگران من نباش من جام امنه.
- کجایی؟ نکنه پیش کریستین هستی؟
- نه!
جین سکوتی عمیق را فرا گرفت.
- اجازه بده خودم از این به بعد برای زندگیم تصمیم بگیرم برادر.
سپس تلفن را روی برادرش قطع کرد؛ جین نگاهی به تلفنش کرده و آن‌ را زمین‌ انداخت.
اورال نگران و متعجب کنار یونا روبه‌روی شومینه نشست.
-یونا چیزی شده؟
چشمان نگران و ترسیده‌‌ی یونا به چشمان پسر خیره گشت.
ترس در صورتش موج میزد.
- پدرم برگشته تا منو پیدا کنه اورال! حالا باید چی‌کار کنم؟ من دیگه نمی‌تونم به اون خونه برگردم، طاقتشو ندارم اورال.
- خب من چه‌کاری می‌تونم برات انجام بدم؟ تو کافیه فقط بهم اشاره کنی.
یونا دستان اورال را فشرد.
- لطفا منو خانم خونه‌ات بدون!
کلمات و لغات برای اورال گنگ و گیج کننده بودند، او حتی نمی‌تواند تصورش را کند که یونا این خواسته را از او دارد.
- یونا، تو همین الانم خانم این خونه‌ هستی!
یونا نمی‌توانست باور کند که اورال او را خانم عمارت بزرگ‌ و جادویی خودش خطاب کرده است.
- درو دیوار رو نگاه کن! همش بخاطر توئه، بخاطر برگشت تو این‌طوری قد کشیدن!
یونا اورال را در آغوش کشید.
- ازت ممنونم اورال.
- به کاترین میگم اتاقت رو آماده کنه.
حال کریستین پا به جنگل مرگ گذاشته و به دنبال چیزی است که بتواند درد عشق او را کمی تسکین دهد.
اما او هنوز هم برگ‌برنده‌ای در دستانش دارد.
یونا نمی‌دانست قرار است بعد از هشت سال با پدرش ملاقات کند.
از هر منطقی که بهره برداری کنیم، دلیلی نیست که این دیدار او را خوشحال کند.
حسرت‌ها در دل یونا باقی مانده‌اند.
او در تمام دوران زندگی‌اش به عنوان یک دختر هیچ‌وقت محبت پدری را دریافت نکرده است.
گاهی با خود فکر می‌کرد اگر دختر یک کارمند ساده و یا یک کارگر بود، شاید الان انقدر مشکلات نداشت.
چه روزهایی را با گریه و تمسخر دوستانش در مدرسه می‌گذراند؛ هربار که پدر ثروتمند و م*س*ت شده‌اش را جلوی درب مدرسه می‌دید از فرط خجالت پا به فرار می‌گذاشت.
همیشه آرزوی مرگ را در سینه‌ی خود پرورش می‌داد.
یونا در اتاق تاریک و سرد، کاخ پدرش هیچ‌چیز جز دلتنگی نداشت.
تنها قهرمان زندگی او تنها برادر بزرگترش جین بوده.
یونا به‌ اورال پناه آورد، اما با رفتن به خارج احساس پوچی کرد؛ او هرگز یادش نمی‌رود که در دبیرستان و دانشگاه هنگام فارغ‌التحصیل شدن زیر باران با چتر، تنهایی به همکلاسی‌هایش خیره میشد.
همکلاسی‌هایی که پدر و مادرهایشان را با عشق در آغوش می‌کشیدند.
همیشه آن روزهای سرد را تنهایی می‌گذراند.
پدرش نه تنها مادرش را محکوم به مرگی ابدی کرده است، بلکه خودش‌هم برایش وجود خارجی نداشت.
#آنتروس
#آینازاولادی