هنر سبک‌های نقاشی

[•GHAZALEH•]

رنگ روغن​

برای قرن‌ها، نقاشان از رنگ روغن برای خلق شاهکارهای خود بهره برده‌اند. این مدیوم نقاشی سرعت پایینی دارد و شامل رنگ‌هایی است که به صورت سوسپانسیون در روغن وجود دارند. به دلیل زمان زیادی که صرف این نوع نقاشی می‌شود، هنرمندان به میزان کافی فرصت دارند تا آثار خود را پرداخت کنند. به دلیل ضخامت این رنگ روی بوم، از رنگ روغن به طور معمول برای خلق آثاری با بافت ویژه استفاده می‌شود. با این وجود، نقاشی رنگ روغن و استفاده از مدیوم‌ها و حلال‌های آن شامل کار با مواد سمی با بویی خاص و تمیز نگه‌داشتن محیط کار نیز قدری مشکل است. به دلیل نوع رنگ‌های حاصل، این سبک از نقاشی همچنان طرفداران بسیاری دارد.

 

[•GHAZALEH•]

اکرلیک​

«رنگ‌های اکرلیک» (Acrylic Paint) تنوع بسیاری در نوع بافت و زمان خشک شدن دارند. این رنگ‌های پایه آبی (محلول در آب)، به سرعت خشک می‌شوند و سمی نیستند. همچنین، قیمت مناسبی نیز دارند و به همین جهت، انتخاب مناسبی برای نقاشان در هر سطحی به شمار می‌‌آیند. به علاوه، این نوع رنگ در طول زمان دچار شکستگی (ترک) و زردشدگی نخواهد شد. رنگ اکرلیک را با مدیوم‌های مختلف می‌توان ترکیب کرد و به همین جهت، خروجی کار در این سبک از نقاشی بسیار متنوع است.

 

[•GHAZALEH•]

آبرنگ​

آبرنگ به طور معمول بر روی مقوای آبرنگ یا کاغذ نقاشی می‌شود و این نوع رنگ به صورت سوسپانسیون در محلول‌های آبی وجود دارد. حتی بعد از خشک شدن، رنگ‌های آبرنگ در آب انحلال‌پذیر هستند و این امر بدان معنی است که نقاشان حتی بعد از اتمام کار خود می‌توانند آن‌را اصلاح کنند. همچنین، بعد از اتمام کار باید به شکل مناسبی از این نوع نقاشی نگهداری شود. آب‌رنگ را علاوه بر مقوای آبرنگ می‌توان بر در سطوح دیگری مانند پارچه، چوب و چرم نیز مورد استفاده قرار داد.

 

[•GHAZALEH•]

گواش​

با وجود این‌که گواش، همانند آبرنگ قابلیت اصلاح دارد اما این نوع رنگ بعد از خشک شدن به رنگی مات تبدیل می‌شود و به دلیل وجود گچ بکار رفته در آن، وزن سنگین‌تری دارد. گواش نیز مشخصه‌هایی همانند رنگ اکرلیک دارند چراکه این رنگ نیز رنگی مات بدست می‌دهد. از این‌رو به هنگام اتمام کار معمولا از اسپری‌های وارنیش بهره می‌گیرند تا به خوبی از اثر حفاظت شود.

 

[•GHAZALEH•]

پاستل​

از جمله سبک های نقاشی و تکنیک‌های مربوط به آن باید به نقاشی با پاستل اشاره کرد که از قرن شانزدهم رواج داشته و شکل مدادی (گچ‌مانند) و عدم نیاز به خشک شدن، این ابزار را به راه‌حلی مناسب برای نقاشان به هنگام جابجایی و حمل و نقل بدل کرده است. به طور کلی دو نوع پاستل وجود دارد:

• پاستل گچی
• پاستل روغنی

لازم به ذکر است که این نوع نقاشی بافتی شکننده دارد چراکه رنگ به راحتی از روی بوم جدا می‌شود.

 

[•GHAZALEH•]

انکوستیک​

نقاشی «انکوستیک» (Encaustic) تکنیک پیچیده‌ای مربوط به زمان مصر باستان و شامل اضافه کردن پودر رنگ به موم داغ است. ماده حاصل را به طور معمول بر روی چوب استفاده می‌کنند. همچنین، پیش از سردسازی از ابزارهای مخصوصی نیز برای شکل دادن به مایع بهره می‌گیرند. با وجود این‌که تسلط بر این نوع از نقاشی قدری دشوار است اما از جمله تکنیک‌های نقاشی به شمار می‌آید که می‌توان از آن برای خلق آثاری با ابعاد و رنگ‌های گوناگون استفاده کرد.

 

[•GHAZALEH•]

سیاه قلم ادیبان​

«سیاه‌قلم ادیبان» (Ink Wash) که با نام «سیاه قلم ژاپنی» نیز شناخته می‌شود، از چین و شرق آسیا گرفته شده است. استفاده از جوهر سیاه در کالیگرافی سبب شد تا از همان جوهر در نقاشی با قلم‌مو بهره بگیرند. به کمک تغییر مقدار جوهر روی قلم‌مو و فشار وارد شده به قلم، هنرمند می‌تواند تونالیته‌های مختلفی را در آثار خود بدست آورد. البته امروزه به جز جوهر مشکی، از رنگ‌های دیگری هم بهره می‌گیرند اما رنگ مشکی همچنان رنگ پرطرفداری به شمار می‌آید.

 

[•GHAZALEH•]

میناکاری​

این هنر که بر پایه رنگ روغن بنا شده است به طور معمول در اشیا تزئینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در انتهای کار،‌ اثر ساخته شده بعد از خشک شدن، بافتی شیشه‌ای و براق دارد که در برابر عوامل محیطی مقاوم است. «میناکاری» (Enamel) را می‌توان بر روی سطوح مختلفی از جمله شیشه، سرامیک، چوب، فلز و بوم انجام داد. به دلیل سمی بودن پیشنهاد می‌شود محل کار تهویه مناسبی داشته باشد و از ماسک به هنگام کار استفاده شود.

 

[•GHAZALEH•]

نقاشی با ماسه​

نقاشی با ماسه را می‌توان نوعی هنر موقتی دانست چراکه آثار تهیه شده عمر پایینی دارند و به طور معمول برای نمایش آن از فیلمبرداری بهره می‌گیرند. در زیر صفحه نیز از یک نور کمک می‌گیرند تا آثار خلق شده به شکل بهتری نمایان شوند.

 

[•GHAZALEH•]

گرافیتی​

هنر گرافیتی بیشتر در ساختمان‌ها و دیوارهای مکان‌های عمومی انجام می‌گیرد. این هنر توسط عموم شناخته شده نیست و آثار نهایی نیز ممکن است معنای خاصی نداشته باشند. این هنر در سال ۱۹۸۰ شهرت بیشتری پیدا کرد و افراد مختلف برای نمایش استعدادهای خود از آن بهره بردند.