در حال تایپ رمان افسون اَشوم | زهرا تاجیک کاربر انجمن بوکینو

[Zahra tajik]

از ترس صورتم رو به سفیدی می‌رفت، ناگهان مرد در حین اوج گرفتن کمی خم شد با خباثت قهقهه‌ای زد و گفت:
ـ جون تو الان کف دست منه لارا، تو الان باید برای آزادی خودت التماس کنی.
ناخن‌هاش جوری توی تنم فرو رفتن حس کردم صدای شکافتن گوشت کمرم رو می‌شنوم، جیغ بلندی از این همه درد کشیدم و گفتم:
ـ تو یه سایه احمقی که نمی‌دونی من کیه‌ام نه؟؟ تو عوضی نمی‌دونی داری با کی بازی می‌کنی؟ من لارام، لارا آذرخیز باور کن تو رو آتیش می‌زنم.
صدای خنده تمسخر آمیزش توی گلو خفه شد، ناگهان صدای شکافتن آسمون به گوش رسید؛ مردی با نیزه و بال‌های مشکی رنگ جلوی ما ظاهر شد، چشم‌های مشکی رنگش انگار تموم حرف‌های منو از تو ذهنم بیرون می‌کشید.
با عصبانیت نیزه سنگین خودش رو بالا برد و فریادی کشید که ترسیدم مردم این شهر از ترس این صدا بیرون بریزن و ما رو در حال جدال ببینن.
ـ تو از قوانین سر پیچی کردی سایه تاریکی، اون آدمیزاد رو رها کن.
سایه دندون‌های نامرتب زرد شده‌اش رو به مرد نشون داد و گفت:
ـ دیر اومدی دنبالش نگهبان! من اون رو پیش ارباب خودم می‌برم.
تتوی پشت گوشم چنان از داغی گر گرفته بود که هر آن احساس می‌کردم زیر گوشم می‌خواد پاره بشه، صدای جیغ زدنم بیشتر شد که بلافاصله مرد به سمت ما حمله ور شد.
ـ تو حق نداری اون آدمیزاد رو به دنیای ما بر گردونی، اون‌ها خیلی وقته تبعید شدن اون رو به جایی که زندگی خودشه برگردون.