در حال تایپ دلنوشته پدر خاکستر نشین|Liza کاربر بوکینو

[Liza]

نویسنده و دل نگار : @Liza
ناظر اثر: @yas_NHT
ژانر های اصلی: اجتماعی، تراژدی، درام

مقدمه:

زندگی گاهی همانند خاکسترهایی است که در دل آتش می‌سوزند، بی‌صدا و بی‌رحم. خاطرات کهنه و فریادهای خاموش در گوشه‌ای از زمان دفن می‌شوند، اما به‌گونه‌ای عجیب، همیشه در دل آدمی باقی می‌مانند. آنچه از گذشته بر جای می‌ماند، نه تنها نشانه‌ای از درد است، بلکه صدای طوفانی است که گاهی به بیرون می‌زند و سکوت را در هم می‌شکند. من، در این خاکستر نشسته‌ام و می‌دانم که هیچ‌چیز جز یاد آنچه از دست داده‌ایم نمی‌تواند ما را به هم پیوند دهد.
آیا نباید برایتان آنقدر تلاش میکردم عزیزانم؟
اه!
اری هنوزم عزیزترین برای من هستید.

 

[ARNICA]

نویسنده‌ی عزیز، از این‌که انجمن بوکینو را برای انتشار آثارتان برگزیدید، خرسند و سپاسگزاریم.

لطفا قبل از تایپ دلنوشته‌ی خود، قوانین مربوط به تایپ دلنوشته را مطالعه کنید.​

---

᯽ [ قوانین تایپ دلنوشته ] ᯽​

---

همچنین شما می‌توانید در صورت نیاز به راهنمایی و بهبود بخشیدن قلم خود، درخواست ناظر دهید.​

---

᯽ [ تعیین ناظر دلنوشته ] ᯽​

---

پس از تایپ حداقل ۱۵ پست، می‌توانید درخواست نقد
و تگ دهید.​

---

᯽ [ درخواست نقد آثار ] ᯽​

---

᯽ [ درخواست تگ آثار ] ᯽​

---

شما می‌توانید پس از تایپ ١٠ پست برای اثر خود درخواست طراحی جلد دهید‌.​

---

᯽ [ درخواست جلد اثر ] ᯽​

---

بعد از ۲۰ پست می‌توانید پایان دلنوشته‌تان را اعلام کنید.​

---

᯽ [ اعلام پایان آثار ادبی ] ᯽​

---

در صورت تصمیم به عدم ادامه‌ی تایپ دلنوشته، شما می‌توانید درخواست انتقال به متروکه دهید و همچنین در صورت تصمیم به ادامه‌ی تایپ دلنوشته و انتشار اثرتان می‌توانید درخواست بازگردانی اثر از متروکه را دهید.​

---

᯽ [ انتقال و بازگردانی دلنوشته از متروکه ] ᯽​

---

𖡼 با سپاس از توجه شما 𖡼

[کادر مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Liza]

چهره‌اش در خاطرم می‌مانَد؛ خسته، خاکی، اما پرغرور.
دستانش پینه‌بسته بود، اما به گرمای خورشید قسم، هیچ دستی به اندازه‌ی دستان او مقدس نبود.
آسمان برای او تنگ بود، زمین اما سخاوتمندانه زخم‌هایش را پذیرفت.
پدرم مردی بود که به تنهایی ستون خانه بود، حتی وقتی که سقف فرو ریخت.
و من هنوز در سایه‌ی آن ستون، کودکی می‌کنم.

 

[Liza]

شب‌هایی بود که از گرسنگی، ستاره‌ها را می‌بلعیدیم.
صدای شکستن استخوان‌هایش از خستگی، لالایی خواب‌های کودکانه‌ام بود.
آه می‌کشید، اما از آه او کوه‌ها هم به لرزه می‌افتادند.
می‌گفتند زندگی در جریان است، اما نمی‌دانستند جریانش برای ما مثل سنگ در سراشیبی بود.
پدرم، مردی که هرگز پشت به طوفان نکرد.

 

[Liza]

پاییز بود، و برگ‌های زرد زیر پایمان خرد می‌شدند؛ مثل آرزوهایمان.
چای نیمه‌گرم و نانی بی‌جان، همه‌ی دارایی او برای گرمای خانه بود.
نگاهش می‌گفت: "زندگی کن"، اما صدایش پر از خفقان بود.
دیوارهای خانه‌مان اگر زبان داشتند، شهادت می‌دادند به صبوری‌اش.
پدرم، قصه‌ای که هرگز برایم بازگو نشد.

 

[Liza]

دست‌هایش، آسمان مرا نگه داشته بودند، اما هیچ‌کس ندید.
کسی نپرسید که چطور قلبی خسته می‌تواند هنوز بتپد.
پدرم سایه بود، اما هرگز اجازه نداد من بی‌خورشید بمانم.
آسمان برای ما همیشه خاکستری بود، اما او می‌دانست چگونه امید را بتراود.
و من، تنها شاخه‌ای از درختی بودم که او ریشه‌اش بود.

 

[Liza]

آخرین بار که خندید، سال‌ها پیش بود، و من حتی ندیدم.
می‌گفتند غرور، اما او نامش را گذاشته بود "وظیفه".
هیچ‌کس نمی‌داند چقدر برای نجات دادن ما، خودش را قربانی کرد.
وقتی رفت، خاکستر خانه‌مان را با خودش برد؛ و ما ماندیم، با باد.
پدرم، مردی که در سکوت خودش، جهان را بلندتر از هر فریادی کرده بود.

 

[Liza]

خانه‌مان سقف نداشت، اما سایه‌ی پدرم آسمانمان بود.
زخم‌هایش را نمی‌شمردیم؛ آن‌ها بخشی از وجودش شده بودند.
همه می‌گفتند دنیا بی‌رحم است، اما بی‌رحمی دنیا برای او مثل بوسه‌ی باد بود.
پدرم سکوت می‌کرد، اما سکوتش فریادی بود که حتی سنگ‌ها را می‌شکست.
و من، در سکوت او، معنای شجاعت را فهمیدم.

 

[Liza]

لبخندش کم‌یاب بود، اما وقتی می‌آمد، مثل بهار بود.
می‌دانست که ما هرگز کودکی نکردیم، اما چیزی نمی‌گفت.
دنیایش خاکی بود، اما رویاهایش آبی‌ترین آسمان‌ها را می‌شکافت.
پدرم، کسی بود که هیچ‌کس داستانش را ننوشته، اما او قهرمان هزاران قصه بود.
و من، سایه‌ای که در کنار او نفس می‌کشید.

 

[Liza]

سقف‌ها از سرما می‌ترسیدند، اما او می‌دانست چگونه گرما بسازد.
با هر قدمی که برمی‌داشت، زمین به او احترام می‌گذاشت.
چشمانش پر از حرف بود، اما هیچ‌کس جرأت نداشت نگاهش را بپرسد.
پدرم، مردی که حتی در شکستن، قوی‌تر از همه بود.
و من، کودک آغشته به غرور او.