دلــنوشته دلنوشته "نیوار" | رها سلطانی _ کاربر انجمن بوکینو

[*RaHa._]

«در تاریکی»
چراغ را که خاموش می‌کنم، تو روشن می‌شوی.
در ذهنم، در خاطرم، در قلبم.
هرچه تاریکی بیشتر، تو واضح‌تر.
هرچه سکوت بیشتر، صدایت بلندتر.
شب‌ها، لحافم را روی خودم می‌کشم؛ نه از سرما، از دلتنگی.
شاید اگر چشم‌هایم را محکم‌تر ببندم، بیشتر نزدیک شوی.
گاهی با تو حرف می‌زنم؛ آهسته، مثل کسی که از خواب کسی مراقبت می‌کند.
گاهی هم فقط گریه می‌کنم.
بی‌دلیل، بی‌نام، بی‌حرف.
تو که رفتی، انگار همه‌ی حواس من از کار افتاد.
فقط «حسرت» ماند.
آن هم با قدرتی عجیب، واقعی‌تر از هر خاطره‌ای... .

 

[*RaHa._]

«قاب خالی»
قاب عکس روی میز را دیگر گردگیری نمی‌کنم.
گذاشته‌ام بماند، با همان لکه‌ی کوچک گوشه‌ی شیشه.
خاطرات هم باید گَرد بخورند گاهی.
وگرنه برق‌شان کور می‌کند چشم آدم را.
همان چشم‌هایی که به‌زور می‌خواهند نبینند که تو دیگر نیستی.
راستش را بخواهی، هر بار که نگاهم به آن قاب می‌افتد، نفسم می‌گیرد.
نه چون رفته‌ای، چون هیچ‌وقت نشد که برگردی.
چون حرفی ماند، که گفته نشد.
دستی بود، که گرفته نشد.
قابی بود، که هنوز توی آن نشسته‌ای، اما خودت...
خودت خیلی وقت است که دیگر شبیه آن عکس نیستی... .