در حال تایپ داستانک خواب سفید| آینازاولادی مدیریت تالار مینیمال

[آینازاولادی]

نام اثر: خواب سفید
نویسنده: آینازاولادی
ژانر: فانتزی
ناظر: @(SINA)
«این داستان پیش‌تر با عنوان دیگری به نام
رویای سفید در انجمن همکار منتشر شده بود، اما اکنون با بازنگری و نام جدید ارائه می‌شود.»
خلاصه:
«همیشه می‌دانستم ما به جایی که زندگی می‌کنیم محدود نیستیم! جای دیگری نیز وجود خواهد داشت که چشمان مادی ما آن را نمی‌تواند درک کند و ببیند!»

 

[آینازاولادی]

نویسنده‌ی گرامی، از شما متشکریم که انجمن رمان نویسی بوکینو را جهت انتشار رمان خود انتخاب کرده‌اید!
از شما می‌خواهیم قبل از تایپ آثرتان، قوانین را مطالعه کنید:
‌​

---

◇| قوانین تایپ آثار |◇​

---

برای آگاهی از قوانین تایپ داستانک به لینک زیر مراجعه کنید:​

---

[ قوانین - قوانین تایپ داستانک | تالار ادبیات توصیفی]​

---

‌برای بی‌جواب نماندن سوالات و مشکلات‌ خود، به تایپک زیر مراجعه فرمایید:
‌‌​

---

◇| اتاق پرسش و پاسخ تالار کتاب |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست در این تایپک درخواست دهید:​

---

◇| درخواست - جلد آثار | تالار طراحی |◇​

---

برای بهتر شدن و بالا بردن کیفیت آثارتان و تگ‌دهی به آن، بعد از قرار دادن ۲۰ پست، به تالار نقد مراجعه کنید:​

---

◇| نقد و تگ‌دهی به آثار |◇​

---

بعد از قرار دادن ۱۰ پست، برای کاور تبلیغاتی در تایپک زیر اقدام فرمایید:
‌​

---

◇| درخواست کاور تبلیغاتی |◇​

---

برای درخواست تیزر، می‌توانید بعد از ۲۰ پست در تایپک زیر درخواست دهید:
‌​

---

◇| درخواست تیزر آثار |◇​

---

پست‌های اثرتان به تعداد منصوب رسیده و پایان یافته؟!
پس در تایپک زیر اعلام کنید:​

---

◇| اعلام پایان تایپ آثار |◇​

---

برای انتقال اثر خود به متروکه و یا بازگردانی آن، وارد تایپک زیر شوید:
‌​

---

◇‌| درخواست انتقال و بازگردانی آثار |◇​

---

‌و برای آموزش‌های بیشتر درباره‌ی نویسندگی به تالار آموزشگاه مراجعه نمایید.​

---

◇|تالار آموزشگاه |◇​

---

با آرزوی موفقیت برای شما!

[کادر مدیریت تالار کتاب]​

 

[آینازاولادی]

مقدمه: وقتی چشمانت را می‌بندی همیشه انتظار نداشته باش که سر جای قبلی‌ات بیدار شوی!
این انتظاری فان و بی‌فایده است.

 

[آینازاولادی]

- چشمانم را می‌بندم تا در خوابی عمیق فرو روم. یک، دو، سه... خوابی عمیق را تجربه خواهم کرد. چشمانم را مالش می‌دهم و با خمیازه‌ای عمیق از خواب بلند می‌شوم؛ من کجا هستم؟ احساسم می‌گوید مرا در خواب دزدیده‌اند! از جایم بلند شده و چرخی در محوطه‌ی کلبه زدم. پیراهنی بلند و سفید رنگ به تن داشتم؛ واو، دختر این‌جا خیلی رویایی‌ است. کلبه بزرگ و چوبی است، فضای آن دراماتیک و روشنایی آن بسیار کم است؛ آرامش را می‌توانم با تمام وجودم احساس کنم. هیچ‌کسی این‌جا نیست!
موهایم باز و تا کمرم را پوشانده است؛ از پله‌های اتاق خواب پایین آمدم تا کمی بیشتر اطلاعات کسب کنم. تا چشمانم به تاریکی عادت کند کمی طول خواهد کشید؛ خب، حالا بهتر می‌توانم فضا را ببینم. آشپزخانه‌ی تمام چوبی و سنگ کاری شده‌ی خانه‌ در ضلع شمالی محوطه قرار داشت و موازی پنجره‌های بزرگ و شیشه‌ای که سرتاسری از زمین تا سقف را آراسته بودند قرار داشت. شومینه کنار پنجره‌ها و در گوشه‌ی چپ خانه بود؛ کف تمام پارکت است. من می‌توانم جیر جیر چوب‌هایش را زیر پاهایم احساس کنم! آتش روشن شومینه خانه‌ را کمی روشن کرده. صحنه‌ی پشت شیشه‌ها بسیار زیباست، طبیعتی سبز رنگ و پر از طروات و شادابی.
درب خانه را پیدا کردم، حال وقت فرار است! با پاهای بــ*ره*نه‌ام به سمت دشتی زیبا که روبرویم قرار داشت رفتم؛ هوا گرگ و میش است. احساس کردن سبزه‌ها زیر پاهایم زیادهم جالب نیست؛ نه تا وقتی که باران ببارد! باران باریده و مرا حسابی دارد خیس می‌کند. احساس می‌کنم موش آب کشیده شده‌ام، اما بهترین احساس دنیا را تجربه کردم. به راهم ادامه می‌دهم، جنگل را پیدا و به درون آن نفوذ کردم.
درختان سبز تا آسمان قد کشیده‌اند و روشنایی خورشید فروزان را پوشانده‌اند تا جنگل حریم تاریک خودش را حفظ کند. صدای جوی آب را می‌شنوی؟
به دنبالش افتادم.
از صخره‌ها بالا رفتم و پریدم، برگ‌های درختان را که به گل و خاک مرطوب آغشته شده‌اند را زیر پا‌هایم حس کردم. سُر خوردم، آخ...
دستم زخمی شد؛ بلند شدم و به راهم یواش یواش ادامه دادم. به جوی آب رسیدم، بسیار زلال و شفاف است.
مقداری از آن را با دستانم نوشیدم و بازهم به جلو رفتن و اکتشاف ادامه دادم. آب رودخانه بسیار خنک و گوارا است. به جایی رسیدم که از تمام منطقه عجیب تر و جالب تر است؛ برف بر روی گونه‌های شاداب زمین نشسته! خدای من...
خیلی سرد و یخ است، پا‌هایم آن‌ها را حس می‌کند.
جلوتر که می‌روم رودخانه‌هم آغشته به برف و یخ، اما روان است. صدای بلبل و پرندگان بیرون از حیطه‌ی درختان جنگل را می‌شنوی؟ خیلی رویایی و آرامش بخش است. نور خورشید از میان شاخ و برگ‌ درختان جنگل به اندازه‌‌ی کورسویی نفوذ کرده.
برف بر روی شاخ و برگ درختان نشسته و نور را انعکاس می‌دهند. آب رودخانه را با شست‌پایم تست کردم، سرد است! ساعتی را بر روی درختی آن‌طرف رودخانه دیدم؛ زمان دارد می‌گذرد، صدایی شنیدم! توام‌شنیدی؟
- زودباش برگرد به رخت‌خواب!
- به سرعت دویدم و تمام راه را برگشتم، از دشت گذر کردم و خودم را به کلبه رساندم؛ درب را بستم و آهی کشیدم، هوف خدای‌ من ساعت کجاست‌؟ ساعت روی دیواره، می‌بینی؟ هی دختر داره دیر می‌شه! اما هنوز وقت برای نوشیدن یک لیوان قهوه‌ی گرم زیر پتو بر روی کاناپه‌ی روبه‌روی شومینه و تماشای غروب بارانی جنگل از پشت شیشه‌های کلبه هست! بعد از تماشای باران آرامش بخشی که قطرات آن هم‌چون نوازش مادر بر روی شیشه‌ها می‌خوردند به اتاق خواب رفتم؛ هنوز پنج دقیقه باقی مانده. پنجره‌ی اتاق شیروانی‌ای که به عنوان اتاق خواب برایم در نظر گرفته بودند کوچک بود؛ درون تختم دراز کشیدم و چشمانم را بستم؛ یک، دو، سه...
این‌بار که بیدار شدم خودم را درون اتاق‌ خواب خانه‌ی خودمان دیدم، اما اگر تمامش یک خواب بود پس آن همه احساسات و این جای زخم که باقی مانده چه می‌گویند؟ مادرم صدایم می‌زند باید بروم! تا تجربه‌ی بعدی خدانگهدار.
#رویای‌سفید
#آینازاولادی