تک‌نویسی از چشم دیگران | رها سلطانی

[*RaHa._]

«دوست خیالی»
همیشه کنارش بود،
حتی وقتی بقیه نبودند.
به او می‌گفت رازهایش را،
اشک می‌ریخت و دوست خیالی‌اش گوش می‌داد.
آن رفیق بی‌نام،
پناه تمام شب‌های ترس‌خورده‌اش شد.
و حالا که بزرگ شده،
فکر می‌کند:
«چرا واقعی‌ها
کمتر از خیالی‌ها می‌فهمند؟»

 

[*RaHa._]

«افسردگی»
او هر روز بیدار می‌شد،
اما زندگی نمی‌کرد.
نه خوشحال بود،
نه ناراحت...
فقط بود.
مثل پنجره‌ای که باز است،
اما آفتاب، سال‌هاست نیامده.
کسی حوصله‌اش را نداشت،
چون غم، اگر حرف نزند،
خسته‌کننده می‌شود... .

 

[*RaHa._]

«راز خانوادگی»
یک برگ، از صندوق قدیمی افتاد.
خطی لرزان،
با نامی که نباید آن‌جا می‌بود.
سکوت مادر شکست،
اما حرفی نزد.
او فهمید همه‌چیز آن‌طور که نشان می‌دهند نیست.
خانواده‌اش سال‌ها
روی حقیقتی خفته قدم گذاشته بودند.
راستی که دیر آمده باشد،
فرقی با دروغ ندارد... .