سابقه ی موفقیتی ندارند. در مقابل، شیدر کارآفرین باتجربه ای بود که نه یک بار، بلکه دو بار بابت فروش شرکت هایش کلی پول به جیب زده بود. در
سال ۱۹۹۹ ،آمازون اولین شرکت نوپایش به نام com.Accept را به قیمت ۱۷۵ میلیون دلار خرید.
در سال ۲۰۰۷ ،شرکت بعدی اش به نام گود
تکنولوژی(۴ (توسط موتورلا به قیمت ۵۰۰ میلیون دلار خریداری شد. با توجه به سابقه ی شیدر، هورنیک مشتاق بود ببیند چه چیزی در چنته اش دارد. چند روز پس از بازی فوتبال، شیدر به دفتر هورنیک رفت و ایده ی جدیدش را ارائه کرد. حدود یک چهارم آمریکایی ها، به دلیل نداشتن حساب بانکی یا کارت اعتباری، در خرید آنلاین مشکل داشتند و شیدر راه حل خلاقانه ای برای این مشکل ارائه کرد. هورنیک یکی از اولین سرمایه گذاران خطر پذیری بود که این ارائه را شنید و در همان ابتدا، عاشقش شد. ظرف یک هفته، شیدر را مقابل شرکایش نشاند و قرارداد همکاری را جلویش گذاشت: می خواست روی شرکت شیدر سرمایه گذاری کند.
هورنیک به سرعت این ایده را پذیرفته بود، ولی شیدر دست برتر راداشت.
با توجه به اعتبار شیدر و کیفیت ایده اش،هورنیک می دانست که بسیاری از
سرمایه گذاران به شدت به دنبال همکاری با شیدر خواهند بود. هورنیک این طور توضیح می دهد: «در این حوزه، به جز ما سرمایه گذارهای دیگه ای هم هستن و فقط ما نیستیم. توی این کشور داریم با بهترین شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر رقابت می کنیم و تمام سعی مون اینه که کارآفرین ها رو قانع کنیم تا پیشنهاد سرمایه گذاری ما رو بپذیرن، نه پیشنهاد بقیه رو». بهترین راه هورنیک برای تعیین تکلیف این سرمایه گذاری این بود که مهلتی برای شیدر مشخص کند تا او تصمیمش را بگیرد. اگر هورنیک پیشنهادی متقاعدکننده با فرصت تصمیم گیری محدود می داد، ممکن بود شیدر پیش از اینکه بتواند ایده اش را به سرمایه گذاران دیگر ارائه دهد، قرارداد را امضا کند. این شیوه ای است که بسیاری از سرمایه گذاران خطرپذیر به کار می برند تا فرصت سرمایه گذاری نصیب خودشان شود.
اما هورنیک برای شیدر مهلت تعیین نکرد. در واقع، از شیدر خواست تا پیشنهادش را با توجه به پیشنهادهای سایر سرمایه گذاران بپذیرد. هورنیک معتقد بود کارآفرینان به زمان نیاز دارند تا گزینه هایشان را ارزیابی کنند، پس طبق اصول شخصی اش، از ارائه ی پیشنهادهای مهلت دار امتناع کرد. هورنیک گفت: «تا هر وقت بتونی تصمیم درستی بگیری وقت داری». اگرچه هورنیک امیدوار بود شیدر به این نتیجه برسد که بهترین تصمیم امضای قرارداد با اوست، منافع شیدر را مقدم بر منافع خودش قرار داد و به شیدر اجازه داد تا گزینه های دیگر را بررسی کند.
سال ۱۹۹۹ ،آمازون اولین شرکت نوپایش به نام com.Accept را به قیمت ۱۷۵ میلیون دلار خرید.
در سال ۲۰۰۷ ،شرکت بعدی اش به نام گود
تکنولوژی(۴ (توسط موتورلا به قیمت ۵۰۰ میلیون دلار خریداری شد. با توجه به سابقه ی شیدر، هورنیک مشتاق بود ببیند چه چیزی در چنته اش دارد. چند روز پس از بازی فوتبال، شیدر به دفتر هورنیک رفت و ایده ی جدیدش را ارائه کرد. حدود یک چهارم آمریکایی ها، به دلیل نداشتن حساب بانکی یا کارت اعتباری، در خرید آنلاین مشکل داشتند و شیدر راه حل خلاقانه ای برای این مشکل ارائه کرد. هورنیک یکی از اولین سرمایه گذاران خطر پذیری بود که این ارائه را شنید و در همان ابتدا، عاشقش شد. ظرف یک هفته، شیدر را مقابل شرکایش نشاند و قرارداد همکاری را جلویش گذاشت: می خواست روی شرکت شیدر سرمایه گذاری کند.
هورنیک به سرعت این ایده را پذیرفته بود، ولی شیدر دست برتر راداشت.
با توجه به اعتبار شیدر و کیفیت ایده اش،هورنیک می دانست که بسیاری از
سرمایه گذاران به شدت به دنبال همکاری با شیدر خواهند بود. هورنیک این طور توضیح می دهد: «در این حوزه، به جز ما سرمایه گذارهای دیگه ای هم هستن و فقط ما نیستیم. توی این کشور داریم با بهترین شرکت های سرمایه گذاری خطرپذیر رقابت می کنیم و تمام سعی مون اینه که کارآفرین ها رو قانع کنیم تا پیشنهاد سرمایه گذاری ما رو بپذیرن، نه پیشنهاد بقیه رو». بهترین راه هورنیک برای تعیین تکلیف این سرمایه گذاری این بود که مهلتی برای شیدر مشخص کند تا او تصمیمش را بگیرد. اگر هورنیک پیشنهادی متقاعدکننده با فرصت تصمیم گیری محدود می داد، ممکن بود شیدر پیش از اینکه بتواند ایده اش را به سرمایه گذاران دیگر ارائه دهد، قرارداد را امضا کند. این شیوه ای است که بسیاری از سرمایه گذاران خطرپذیر به کار می برند تا فرصت سرمایه گذاری نصیب خودشان شود.
اما هورنیک برای شیدر مهلت تعیین نکرد. در واقع، از شیدر خواست تا پیشنهادش را با توجه به پیشنهادهای سایر سرمایه گذاران بپذیرد. هورنیک معتقد بود کارآفرینان به زمان نیاز دارند تا گزینه هایشان را ارزیابی کنند، پس طبق اصول شخصی اش، از ارائه ی پیشنهادهای مهلت دار امتناع کرد. هورنیک گفت: «تا هر وقت بتونی تصمیم درستی بگیری وقت داری». اگرچه هورنیک امیدوار بود شیدر به این نتیجه برسد که بهترین تصمیم امضای قرارداد با اوست، منافع شیدر را مقدم بر منافع خودش قرار داد و به شیدر اجازه داد تا گزینه های دیگر را بررسی کند.
