اشعار بیژن الهی| تالار ادبیات

[KHUSHE]

تنها یک‌بار می‌توانست
در آغوش‌اش کِشَد
و می‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می‌ریزد
و می‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛
نام‌اش برف بود
تن‌اش برفی
قلب‌اش از برف
و تپش‌اش صدای چکیدن برف
بر بام‌های کاه‌گلی،
و من او را
چون شاخه‌ای که زیر بهمن شکسته باشد
دوست می‌داشتم

 

[KHUSHE]

آدم‌های بهاری
چه می‌کنید
با برگی که خزان دوست بدارد؟

 

[KHUSHE]

از کجا این عطر؟
از کجا صدای تو می‌آید؟
در گوش صدایی‌ست
که چون عطر بلند می‌شود

 

[KHUSHE]

به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ زندانی ست،
چه بگویم؟

 

[KHUSHE]

ای نوازنده‌ی تار صوتی قوها!
چمدانی که از دریا
به دریا
می‌بندی
در وقتِ مرگ
از خورشید ورم خواهد کرد.