شاعر ایرانی

🫧 اشعار زهرا عسگری 🫧

تنها یک‌بار می‌توانست در آغوش‌اش کِشَد و می‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می‌ریزد و می‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛ نام‌اش برف بود تن‌اش برفی قلب‌اش از برف و تپش‌اش صدای چکیدن برف بر بام‌های کاه‌گلی، و من او را چون شاخه‌ای که زیر بهمن شکسته باشد دوست می‌داشتم

درد بی درمان شنیدی؟ حال من یعنی همین! بی تو بودن، درد دارد! می زند من را زمین می زند بی تو مرا، این خاطراتت روز و شب درد پیگیر من است، صعب العلاج یعنی همین!

از شعرم خلقی بهم انگیخته‌ام خوب و بدشان بهم درآمیخته‌ام خود گوشه گرفته‌ام تماشا را کآب در خوابگه مورچگان ریخته‌ام

به سکوت خو می‌گرفت و آن قدر بی حضور شده بود که همه فراموشش کرده بودند انگار به دنیا آمده بود که تنها باشد.

نه آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را به یک پرواز بی‌هنگام کردم مبتلا خود را نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل به دست خویش کردم این‌چنین بی‌دست و پا خود را چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را گر این وضع است می‌ترسم که با چندین وفاداری شود لازم...

گر چه او هرگز نمی‌گیرد ز حالِ ما خبر دردِ او هر شب خبر گیرد ز سر تا پایِ ما از خطِ فرمانِ او روزی که پا بیرون نهیم تیشه گردد هر سرِ خاری، به قصدِ پایِ ما