بیژن الهی

تنها یک‌بار می‌توانست در آغوش‌اش کِشَد و می‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می‌ریزد و می‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛ نام‌اش برف بود تن‌اش برفی قلب‌اش از برف و تپش‌اش صدای چکیدن برف بر بام‌های کاه‌گلی، و من او را چون شاخه‌ای که زیر بهمن شکسته باشد دوست می‌داشتم